من یک زن ام ایستاده درمقابل سختی ها پرتوان ومقاوم
اگرسرخ، سیاه یا سفید یا زرد باشم، من یک زن ام، ولی برپایم زنجیری است، زنجیر قوانین مردسالار. 104 ساله شدم. 104 سالگی هم سنی است. امروز شادم، اگرچه شاید تا خوشبختیام سال های زیادی مانده باشد. برای به دست آوردن این خوشی روزهای زیادی را پشت سرگذاشته ام، ازجاده ها و راه های سخت، از دریاها وکوه ها عبورکرده ام، ولی احساس می کنم هنوز راه زیادی مانده است. امروز، در سن 104 سالگی، خود را درخت تنومندی می بینم که شاخ وبرگ هایم درسراسر جهان گسترده و در همه جا ریشه دوانده وسایه بانی شده ام.
ازاین احساس برخود می بالم. دخترانم درهمه جا هستند، صدایشان را از فرسنگ ها راه دورمی شنوم که آزادی وبرابری را فریاد می زنند.
دخترانم اززورونابرابری خشمگین اند.
درروزتولدم هزاران شمع می افروزند واتحاد خود را جشن می گیرند ومن شادم ازاین که توانستم به آن ها بیاموزم که از برای رهایی سکوت نکنند.
با همه این ها،غمی دردلم آشیان دارد.
غمگین ام از فرزندان دیگرم، آنها نیز دردستان من بزرگ شده اند، همان ها که یک روز پدر، برادر وهمسرم بوده اند، ولی وقتی برکرسی های قدرت نشستند و زمانی که قلم دردست گرفتند مرا هیچ انگاشتند. در برابرخواسته هایم قد برافراشتند ومرا مورد خشم وغضب قراردادند و به اولیه ترین حقوق انسانی ام تجاوزکردند.
ومن از روزی که زن زاده شده ام با این رنج نامه ها بزرگ شده ام وحق انتخاب من با قوانین زن ستیز سرمایه داری ودین مداری نادیده انگاشته و در زیر لایه های زور و خشونت پایمال شده است.
ولی من هستم و روز به روز هم بزرگتر می شوم. هستم تا به آنها بفهمانم جهان فقط با همراه و همسان بودن من واو پایدارخواهد ماند. هستم تا با دستانم رنجنامه های خشونت را پاره کنم وبا فریادم بگویم اگرسیاهم یا سفید، آفریقایی یا اروپایی، ایرانی، ترک یا عرب، ولی یک زن ام ومی خواهم جهانی ازنوبسازم، به دورازخشونت و نابرابری. نه کالای پشت ویترین هستم ونه انسانی دست دوم برای زایش و بودن در آشپزخانه، من یک زن ام.
روز زن برتمام زنان ایران وجهان مبارک باد
یکی ازمادران پارک لاله
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید