آی آدم ها

مدرسه فمینیستی: مطلب زیر به قلم عاطفه گرگین و به مناسبت روز جهانی زن به نگارش درآمده است:

 ای آدم ها که در ساحل نشسته شاد و خندانید 
 یک نفر در آب دارد می سپارد جان 
 یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند 
 روی این دریای تند و تیره که می دانید 
 موج سنگین را بدست خسته می کوبد 
 باز می دارد دهان با چشم از 
 وحشت دریده 
 سایه ها تان را ز راه دور دیده 
 آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان 
 بی تابی اش افزون 
 می کند زین آب ها بیرون 
 گاه سر ، گه پا، آی آدم ها! 
 او ز راه مرگ این کهنه جهان را باز می یابد 
 می زند فریاد و امید کمک دارد

این شعر نیما گویای روزها و شب های بهم ریخته انسان کنونی است، انسانی که خود را در این بهم ریختگی گم کرده است و خود به تماشای نابودی خود نشسته است.

....

اکنون در یک صد و چهلمین سال بزرگداشت روز جهانی زن، خشم و هیاهو، نفرت و جنگ عقب ماندگی و بی فرهنگی بیداد می کند. هنر و هنرمند، روزنامه نگار و نویسنده، کاریکاتوریست، اندیشه و فکر، شاعر و دگراندیش، و به طور کلی انسان، زیر تیغ برهنه عقب ماندگی گرفتار آمده و این عقب افتادگی فرهنگی به تمامی تمدن این جهان دستبرد می زند. و اتفاقا در همین شرایط ویژه جهان کنونی است که پنجاه و نهمین اجلاس کمیسیون مقام زن از تاریخ 9 تا 20 مارس در نیویورک با موضوع «زنان 2000: برابری جنسیتی، توسعه و صلح برای قرن 21» برقرار خواهد شد. و من اگر در این کنفرانس شرکت داشتم و یا یکی از سخنرانان آن بودم...

خانم ها و آقایان

در دنیای ناتورالیسم امروز، در این قرن، قرن بیست و یکم، آنارشیسم و فاشیسم، به جای ایده آلیسم و اومانیسم جهان شمول، سرزمین های ما را در می نوردد، و پابرهنگان فکری علیه نظام موجود جهان به گونه ای گسترده برخاسته اند و دست به قیام زده اند. این برخاستن گسترده قیام فقرا علیه آن که دارد نیست، این برخاستن آزادیخواهان علیه آزادی کشان نیست، این برخاستن، برخاستن زنان علیه ستم جنسی و نابرابری گسترده نیست که شما برای احقاقش در این مکان جمع شده اید، این برخاستن، برخاستن سیاهی علیه روشنایی است. به همین روی جامعه بشری و پیشاپیش آنان زنان این زایندگان بشر، اگر بیشتر و بهتر از صلح بگویند، و وفا به انسان و انسانیت را بیش از گذشته تبلیغ کنند، شاید بتوانند راه به جایی برند، که نقش خشونت و بیداد کمرنگ و اندک اندک صلح، جهان شمول شود. و زیبایی عشق و انسانیت و برابری، جاینشین بی رحمی و جنگ شود.

دوستان

عصر جدید با کشتار بیش از سه هزار نفر زن و مرد از نیویورک، واشنگتن، آغاز شد و این تازه آغاز کار جنایت آلود جمعی در عصر جدید بود. جنایتی که از برخورد دو فرهنگ و دو تمدن که در برابر هم ایستاده اند به و جود آمد، و هم چنان و هنوز به شکل دیگری این زد و خورد ادامه دارد. یکی که فقر فکری و فقر دهانی مانع حضور تمدن و فرهنگ در سرزمینش شده و دیگری آمریکا سرزمین ملت ها و ملیت های مختلف با فرهنگ و تمدن های مختلف که تروریست ها را در آموزشگاه های خود پرورش می دهد. امروزه این دو فرهنگ است که به رخ هم کشیده می زنند، یکی فرهنگی پویاست و دیگری فرهنگ مومیایی شده. در دنیای کنونی که فقر و ثروت در مقابل هم ایستاده اند، فرهنگ مومیایی شده آسان تر می تواند برای خود در قلب مردمان استعمارزده جا باز کند و مردمان این کشور ها را به دره بنیادگرایی و تروریسم به هر شکل بکشاند و جهانی را درگیر جهانی شدن خشونت کند.

به نظر می رسد در این شرایط و در این جهان نگون بخت، زنان نمی توانند در زمان جنگ و حتی در زمان هم جنگ و هم صلح به برابری جنسیتی دست یابند. دست یافتن به چنین خواسته ی اساسی تنها در شرایط صلح پایدار امکان پذیز است، پس بکوشیم تا صلح، جهانی شود. با صدای بلند جنگ را محکوم کنیم و مدافع صلح شویم.