اپوزیسیون و مساله سانسور ونامه های مخفی وخصوصی؟

به یکی از سایتهایی که باصطلاح برای «مبارزه با سانسور رژیم » میخواهد مبارزه کند ودراین راه نیز با دیگران مجمعی تشکیل داده اند وهرهفته در پالتالک نیز در این زمینه سخنرانی ترتیب میدهند نوشته خود مبنی بر «اپوزیسیون ومساله انتخابات ریاست جمهوری » را ارسال کردم . مسدول وصاحب سایت و پیشقراول «مبارزه با سانسور رژیم » را مورد سوال قرار دادم که چرا این نوشته من در سایت ایشان درج نگردیده است . البته بسیار بر اینکه این جوابیه ایشان باید خصوصی بمانداصرار داشتند!؟ که البته من هم این را از نظر اخلاقی میپذریم و این نوشته ایشان را علنی نمیکنم ولی آنچه که فکر مرا وادار کرد که سخنی در اینباره بنویسم و حد اقل نقل قولهایی از اییشان بنمایم و همزمان نیز رو به مسئولین سایتهای متفاوت باصطلاح اپوزیسیون این را بنویسم که چرا سانسور ؟

البته چند سایت اقدام به چاپ این نوشته من نکردند و ایشان تنها کسی بود که حد اقل برای سوال یک خواننده خود ارزش قائل شده و جوابیه ای لطف فرموده بودند که نشان میداد که با چه پیش داوریهایی مسئولین سایتهای ایرانی کار میکنند و بر چه اساسی مبانی فکری خود را برای عدم درج مقالات وبرقراری سانسور درمحدوده قدرت محدود خود طرح مینمایند.

آنها همه خط قرمزهای خود را قرار داده اند . یکی با مثلا اکثریتی ، توده ای ودیگری چیزی نمیگوید و هرچه میخواهد چاپ میکند و درج وهرچه که مزاج سیاسی اش ومشامش خوش نیاید با توجیه های مختلف از درج آن معذور است .یکی مینویسد که شما مساله شخصی با فلان گروه داری ؟ ودیگری مینویسد تسویه حساب میخواهی بکنی ؟ ودیگری مینویسد که میخواهد تنها مبارزه با رزیم بنماید ؟

ولی واقعا سایتهای اپوزیسیون ایرانی چگونه میباشند؟

آنها که وابسته به گروههای سیاسی بصورت مستقیم وغیر مستقیم میباشند هرچند خود را به عنوان یک پلاتفرم برای پخش افکار عمومی ورسانه ای برای مبارزه برای آزادی معرفی میکنند تنها به ا نتشار مقالات ، نوشته هایی اقدام میکنند که تنها در جهت افکار سازمانی آنها باشد وهرگز شما در یک ارگان سازمانی و حتی وابسته به آنها این خط را نخواهی یافت که انتقادی به خود را درج نمایند ودر اینمورد هیچ گروه سیاسی هم متاسفانه در این مورد مستثنا نیست . کار خط قرمز سازمانی تا بدانجاست که حتی سایتهای دست چندم آنها هم دقیقا همان خط سیاسی را به پیش میبرند

دوم سایتهایی که خود را مانند روزی نا مه های معمول بورژوازی «مستقل » میخوانند ولی باز همان خطوط سیاسی سازمانی خود را همراه با چند مقاله از دیگران با مسمای ضد رژیم منتشر میکنند که اینها هم هرچه بر مزاج سیاسی اشان نسازد مقاله مربوطه را به سطل آشغال کامپیوتر خود انتقال میدهند.

سایت های شخصی مستقل

نیز یا شخص خطوط سازمانی دارد ویا خط ایدئولژیک وسیاسی واز درج مطالب خود داری میکند.

نتیجه : این قهرمانان مبارزه با سانسور آنجا که به خود میرسند وانتقاد از خود ویا خلاف فکری خود را به یکباره خط سانسور را به پیش میبرند . والبته که هرکس توجیه خود را برای سانسور دارد . البته منظور از سانسور این نیست که کسی فحاشی کند ویا تهمت بزند. بلکه منظور از سانسور مقالاتی است که نه شخصی هستند ونه فحاشی میکنند. این جاست که دست مبارک سانسور باصطلاح اپوزیسیون ضد سانسور از آستین با توجیهات متفاوت بیرون میاید و حتی به پیش داوریهای بی ربط میرسد بجای اینکه بخواند و به خواننده خود این اجازه را بدهد که متن را بخوانند و خود درکومنت نظر خود را بنویسند به جای خوانندگان تصمیم گیری میکند وبجای اینکه به انتقاد از نوشته بپردازد مساله را شخصی میکند و شما را بجای مقاله تان تحلیل میکند . مگر جمهوری اسلامی هم به غیر از این میکند که بجای اینکه مقاله مخالفین خود را بخواند ویا مقاله دانشجو ویا وبلاگ نویس منتقد را بخواند وآنرا زیر نقد ببرد خود نویسنده را تحلیل میکند وبه محاکمه میکشد . حال اپوزیسیون ایرانی وموسسین سایتها ی مستقل وغیر مستقل نیز دقیقا زمانی که مقاله ویا نوشته ای به مزاجشان سازگار نباشد در ذهن خود بجای تحلیل ونقد نوشته ویا مقاله ارسالی شخص را شروع میکنند در موردش تحلیل دادن که مساله شخصی دارد ؟ خطش بومیده؟ انحرافی است ؟ در خط رزیم است؟ و...... وبدین شکل در ذهن خود شخص را به محاکمه میکشد وبه سانسور مقاله او حکم میدهد.

یک پیشنهاد : انتشار دهید بگذارید خوانندگان کومنت کنند وتفسیر ونظر دهند واگر شما هم واقعا نقدی جدی دارید وارد صحنه شوید ولی دم ودستگاه سانسور را در محدوده قدرتی که دارید علم نکنید وبالای سر خوانندگان خود تصمیم گیری نکنید