رودربایستی

اگر به عنوان یک ناظر بی‌ طرف به مجموع رسانه‌های مخالف ، موافق و بی‌ طرف جمهوری اسلامی سری بزنیم و شرایط موجود را از دریچه نگاه آنها بررسی‌ کنیم، شاید با دو سوال اساسی مواجه شویم. اجازه بدهید ابتدا موضوع را از دید رسانه های مخالف برسی‌ کنیم : اگر حجم مخالفت‌های مردمی در سرتا سر ایران تا این حد است که این رسانه‌ها به تصویر میکشند ،پس چرا وقایعی مانند سال ۱۳۵۷ واقع نمی‌شود؟مثلا اعتصابات گسترده ،تظاهرات میلیونی و . . . . پاسخ‌هایی مانند این که مردم میترسند ، آنها در اکثریت نیستند ،یا قوای سرکوبگر بمراتب بی‌ رحم تر از زمان شاه است و . . . چندان قانع کننده به نظر نمیرسد. اگر چه همگی‌ به نوعی موثر است .ولی‌ کافی‌ نیست. حال : ضعف عمده‌ای که به نظر می‌رسد: عدم رهبری قدرتمندی است که کاملا از جنس مخالف جمهوری اسلامی باشد، و تداعی کننده دیکتاتوری نوین در اذهان عمومی‌ نباشد. میر حسین موسوی و کروبی با وجود تمام مخالفت‌های که با نتیجه انتخابات نشان داده اند هر دو محصول همین سیستم و از جنس همین نظام هستند.در حالیکه حرف دل مردم مانند سال ۵۷ ، چیزی غیر از نظام موجود و حاکم است.فقدان یک رهبر قوی که بتواند این خواسته مردم را فریاد بزند علت اصلی‌ عدم شکل گیری یک حرکت پایدار و قدرتمند به نظر می‌رسد.اما اجازه بدهید قدری هم از دید رسانه های موافق جمهوری اسلامی، مانند صدا و سیما ، روزنامه کیهان و . . . به موضوع بپردازیم. اگر بنا بر ادعای این رسانه‌ها افرادی که دست به اعتراضات در قالب تظاهرات زدند ،تعداد معدودی آشوب طلب بودند پس چرا حکومتی عریض و طویل مانند حکومت ایران با وجود استفاده از تمام ابزارهای سرکوب ، و بستن جریان آزاد اطلاعات ، هنوز قادر به کنترل این تعداد معدود از اشوبگرن نیست؟ نمیدانم سن شما اجازه میدهد به یاد آورید یا خیر ؟ در سال ۵۸ مردم شعاری داشتند که بعد از منسوب شدن بختیار به نخست وزیری سر دادند، هر چند ظاهر شعار کمی‌ بی‌ ادبانه به نظر میرسید اما محتوای آن مراد دل مردم بود ، مردم در آن زمان میگفتند : ما میگیم . . . نمیخوایم پالون . . . عوض میشه ما میگیم شاه نمیخوایم نخست وزیر عوض میشه نه شاه میخوایم نه شاپور لعنت به هر چی‌ وافور شما چه فکر می‌کنید؟ آیا فکر نمیکنید مردم دیگر از اسلام و ولی‌ فقیه و . . . این جور حرفها خسته شد...