مسمطِ تنهایی

مسمطِ تنهایی

همرنجِ آوارگانِ جهان و لب دوختگانِ سوخته جان

نیما یوشیج:

من دلم سخت گرفته است ازین

میهمانخانه ی مهمان کُشِ روزش تاریک

من کِه ام؟ قامتِ غم دربدری بی سامان

کِه شناسد ز شب وُ روزِ من ای دوست نشان

همه شب راهِ سفر گیرم وُ چون خسته روان

از شب وُ خویش بلرزم چو یکی صیدِ دوان

چه کُنَد چاره ندارد دلِ بیچاره ازآن

خرقه ی خانه بدوشی به بَرَم دوخته اند

هر دم این ریشه ی گمگشته شود بر سرِ دار

می وَزَد هر طرفی بادِ پریشان کردار

پَر وُ بالم ببُریدند وُ شدم بسته ی زار

چه بگوید دلِ آشفته ی خونین رفتار

با کِه گویم که نخندد به سخن در پندار

حاصلِ مزرعه ی سبزِ مرا سوخته اند

من که آواره ی صبحم دلَکَم گشته کبود

همه ی هستیِ من دیوِ سیه کاره رُبود

زخمِ پا خنده زند بر همه ی بود و نبود

آه ازین رنجِ جهانسوز که جان کرده چو دود

آه ازین قصه ی پُر غصه که چشمم نغُنُود

گرچه می میرم وُ بیداری ام آموخته اند

حالِ آن تشنه کبوتر که به آوازه ی آب

پر وُ بالی بگشاید رسد اما به سراب

نوش ازین چشمه ی خفّت بکُنَد سینه خراب

نکِشد منتِ خورشید وُ بمیرد مهتاب

تشنگی بهتر و بی سقفی وُ این شورش وُ تاب

گوییا شعله ی من را به غم افروخته اند

2011 / 06 / 13

http://rezabishetab.blogfa.com‍