فروغ ِ فرزانه

از شهرهای خاطره ، می آیی
از باغ های عشق.
زیبایی ِنگاه ِ تو 
دیری ست 
بر یاس ها 
باران روشنایی ِمهتاب است.

بانوی مهربان ! 
بانوی سال های پریشان !
تشویش ِ بیکرانه ی رنج ِ کدام عشق 
در التهاب ِ قلب تو مانده است؟

ای خوب !
با ما سخن بگوی!
این کیست ؟
شعر ِ شکوفه های جوان را 
باجان بیقرار ِتو خوانده است.

جانی که در قلمرو ِ پاییز
هربار 
پُربارتر ز پیش
گل آورده است .

بانوی خاطره ! 
بانوی سالهای شب ِ درد !
آواز ِ پُر نوازش ِ دست ِکدام مرد

در عطر ِخوابگونه ی گیسویت 
خانه کرد ؟

کاین گونه در صداقت ِآیینه
گلخنده ی بلند ِ رهایی
ازصبح ِ چشم های تو جاریست .

 با رنج ، زیستن 
با یاس ها زمانه ی زیبا را 
چون رود 
عاشقانه سرودن
این ، در سرشت ِتوست .

وینگونه بی بهار ، شکفتن
در سر نوشت ِ توست .
...............
 8 مارس1985