بانوی سر بلند!

یک شعر ِعاشقانه به رنگ ِ سپیده بود

وقتی که دستهای سپید ات زمانه را-

معنای تازه داد.

یک شعر ِعاشقانه به رنگ ِ سپیده بود

وقتی که دستهای سپیدت زمانه را-

معنای تازه داد.

آیینه ها زدور ترین جای این جهان

هریک به میهمانی ِ دست تو آمدند

تا عطر ِ شادمانه ی آن جان ِ تشنه را –

برباغ ِ ما دوباره ببارانند.

آیینه ها زدور ترین جای ِ این جهان

هریک به میهمانی ِ دست تو آمدند.

بانوی سربلند !

بانوی درد وُ "بند" !

در روبروی تیره ترین روزگار ِ تلخ

دست تو از تبار ِ زُلال ِ سپیده هاست.

بگذار از برابرت ، سرمست بگذریم.

زیباست.

آواز ِ دستهای تو زیباست.