چرا من؟
چرا من؟
به پشت، افتاده ست
و گاه دستی و گه پائی
تکان دهد به عبث این مگس
و گوئی از من می‌خواهد
نگاه ازو برگیرم
بجای منع، درین حرف
مناعتی ست، غروری، پذیرشی
و پرسشی که: چرا من؟ چرا تو نه؟
به شرم برمی‌خیزم
و می‌پذیرم:
نخوانده مهمانم،
که پاره نانی جُستی بر خوانم!
اگر که شاعر خوبی هستی،
بمان تو، من می میرم.
سعید یوسف - شیکاگو
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
آ. ائلیار
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید