زنان دلیر ایرانزمین در محکمه های حکومت اسلامی

از هنگامی اسلامگرایان شیعه در ایران به قدرت رسیدند، بر آگاهان سیاسی مسلم گشت که سیاست در ایران تابع فال و فتوا و “وحی” های فقها خواهد شد و جهت گیری های این نظام را با منافع کاست حکومتی آخوندهای شیعه می توان تبیین کرد.

شبکه های دینی ملاها در ایران، همواره بشکل مافیائی و با پشتوانه سیاسی قدرت حاکم، به امر تحمیق جامعه و کلاهبرداری رسمی در دکان های اسلامی اشتغال داشتند. افق دید سیاسی ملاها در ایران، از گورستان ها، مساجد، صیغه گری (جاکشی شرعی)، دعاگوئی برای شاهان و .. فراتر نمی رفت، گرچه عناصری از آنها آرزوی بازگشت به صدر اسلام، و بازگرداندن ایران به قرون نخستین سلطه خلفا را در سر می پروراندند.

در اواخر قرن بیستم جامعه ایرانی به دلیل سرکوب های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، کرختی ملی و منگی سیاسی ناشی از دیکتاتوری پهلوی ها، آخوندهای شیعه توانستند سکاندار سیاست در ایران شوند. مرده هایی که 40 سال پیش از قبرهای بیرون آورده شده و روی شانه های مردم به قدرت رسیدند، ماهیت سیاست های ویرانگرانه آنها برای مردمی که اندک آشنائی با تاریخ ایران و نقش ملاها در تاریخ میهن ما داشتند، کاملن محرز بود.

حکومت اسلامی بازگشت به صدر اسلام را با نابودی تمام دستاوردهای چند هزار ساله بشری در دستور کار گذاشته بود. آنزمان، سخن بر سر حضور نامتعارف، نامتعادل، انتقامجویانه، انسان ستیزانه و جنون آمیز قشر تحقیر شده در حاکمیت بود. حاکمانی که از دل انقلاب بهمن بیرون آورده شدند، قشری انگل، کارگریز، فاقد پیوند فرهنگی، سیاسی، تاریخی و عاطفی با ایران و ایرانی بوده و بعدها ماباژاء بیگانگی خود را در پراتیک سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، زیست محیطی و .. بر پیشانی ایران و ایرانیان حک نمود.

سرکوب زنان ایرانی یکی از شاخص های انسان ستیزی حکومت اسلامی بوده که در اشکال تحمیل پوشش، فرهنگ و سیاست دینی- اسلامی به ایرانیان، جلوه فاجعه بار یافته است.

آزارهای خیابانی، دستگیری ها، تجاوزات، سنگسارها، اسیدپاشی ها، زندان ها و اعدام های زنان، نتوانست زن ایران را به تسلیم وادار کند. از همینرو در تداوم جنایات چهل سال گذشته، رژیم با احکام  جنون آمیز 20 ساله، 24 ساله و  .. خشم خود را نسبت به رویگردانی جامعه زنان از اسلام سیاسی و نظام حاکم،  نشان داد.

زنان دلیر ایرانزمین، در محکمه های جانیان سیاسی – مذهبی، به جرم های تشویش و فراهم نمودن موجبات فساد و فحشاء، اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام .. به بند کشیده شده اند.

واقعیت این است که ترویج، تبلیغ و سازماندهی سیستماتیک فاحشه گری توسط حکومت انجام می گیرد و میلیاردها زن ساکن کره زمین، از فرهنگ و مرام زن ستیزانه حکومت اسلامی بیزار هستند.

اتهام “فراهم نمودن موجبات فساد و فحشاء” به زنان آزادیخواه ایرانی، پاسخ به تسلیم ناپذیری در برابر افکار متعفن تراوش شده از مغزهای علیل و گندیده ملاها بوده و توهین به جامعه زنان ساکن کره زمین است. روزگاری همین جماعت ملا، مدرسه رفتن را مترادف فحشاء می دانستند و اکنون تسلیم ناپذیری در برابر پوشش اسلامی، دوچرخه سواری و … را.

جامعه ایرانی با درس های آموخته شده از چهار دهه گذشته، فرهنگ و شعور سیاسی و اجتماعی خود را تا حد آخوند، تنزل نمی دهد و این مبارزه تا شکست قطعی یکی از دو نیروی مردم  ویا رژیم اسلامی، نتیجه خواهد داد.

طرح “تبانی به قصد برهم زدن امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام” به زنان دربند توسط حکومت، حامل یک تحریف و یک حقیقت است. این درست است که مردم نه تنها امنیت، بلکه موجودیت جمهوری اسلامی را مورد تهدید قرار داده و اتفاقن این فداکاری ها با هدف ایجاد امنیت انسانی،جنسیتی، مالی، شغلی، رفاهی، شهروندی و ملی می باشد. حکومتی که آسایش، امنیت و نان و کار و سرمایه ملت را می رباید، نمی تواند از امنیت ملی سخن یگوید. بی شرم هائی که خود بر هم زننده امنیت شهروندان کشور و  مردمان منطقه هستند، با ماسک طرفداری از امنیت ملی مردمفریبی و کلاهبرداری می کنند. دیگر حتا دانش آموزان دبستانی هم حیله آخوندها را می شناسند که؛ منظور آنها از امنیت ملی، امنیت شبکه های مافیائی آخوندها و نظام اسلامی می باشد.

اما “تبانی و تبلیغ” علیه نظام  و در هم کوبیدن ناجمهوری اسلامی، حق دمکراتیک، ملی و میهنی و انسانی شهروندان ایران بوده و موجب افتخار و سربلندی ما ایرانیان و جهانیان است.

احکام درازمدت تهی مغزهای عمامه دار، آخرین دست و پا زدن های نظامی می باشد که از لحاظ سیاسی، ایدئولوژیک، فرهنگی و اخلاقی کاملن شکست خورده و در انتظار قیام ملی جامعه ایران، لحظه شماری می کند.

جامعه ایرانی با رفتن در خیابان، تسخیر خیابانها، اعلام حکومت در خیابانها و جاروب مزدوران قلیل نظام در کف خیابان می توانند بستر درهم شکستن کلیت رژیم را مهیا کنند!

برای برچیدن رژیم اسلامی بایستی؛ 1) به جنبش اقدام در خیابان اندیشید، 2) به سنگربندی سیاسی در محیط زیست، کار و خیابان رو آورد، و 3) با ایجاد نهادهای خودمدیریت سوسیال و لائیک دمکراتیک در دل جامعه، گام های عملی برای براندازی و استقرار جمهوری سوسیال و لائیک دمکراتیک ایران، برداشت.

اقبال اقبالی

03.09.2019