نوشته ی حبیب روشن زاده در باره ی مانوک خدابخشیان

مانوک را از بهار 1348 میشناسم. از طریق امور اداری تلویزیون ملی ایران به من معرفی شد. خودش پس از استخدام اظهار علاقه کرده بود درگروه ورزش کار کند. به دفتر من آمد تا با هم صحبت کنیم وکار نهائی شود. صحبت ما نیمساعت طول کشید و من خیلی تحت تاثیر دانش و اطلاعات وی بخصوص فوتبالی قرار گرفتم. خلاصه دست دادیم و شروع کردیم. چهارشب بعد برای نخستین بار کنارم نشست تا یکی از دو بازی نیمه نهائی جام با شگاههای اروپا را که قرار بود پخش مستقیم کنیم تفسیر کند.

اولین بار بود که جلوی دوربین می نشست و کمی استرس داشت. ولی با اعتماد به نفس تمام در فاصله بین دو نیمه تحلیل خود را بیان کرد. در پایان بازی هم به همین شکل عمل شد و بطور کلی برای بار اول موفق بود. پیشانی عرق کرده مانوک من را بیاد یازده سال پیش خودم انداخت و نخستین باری که جلوی دوربین رفتم. اما مانوک روز بروز بهتر شد و درمدت هفت هشت سالی که با هم بودیم رویدادهای گوناگونی را پوشش دادیم از المپیک گرفته تا جام باشگاهها، جام ملتها و جام جهانی . سال 1355 جدا سازی شبکه ها صورت گرفت و مانوک رفت به شبکه 2 و برنامه «ورزش از نگاه دو» را راه اندازی کرد. مانوک در رأس و کنارش ایرج ادیب زاده، محمدعلی اینانلو، حمید قاضی زاده و رضا آخته. برنامه ای موفق و پرطرفدار که تا سقوط بهمن انقلاب ادامه داشت.

پرنده نصرت رحمانی را تداعی میکرد:
نوک پرنده را نبند
با بالهایش آوازخواهد خواند
بال پرنده را نبند
با آوازش خواهد پرید
تا اوج کهکشان...

مانوک اینگونه بود و حیف شد که رفت.