سیاست بچرخ تا بچرخیم

یکی از اهداف حضور مردم در خیابان می تواند افزایش هزینەهای اقتصادی بر حاکمیت ها باشد. حضور خیابانی می تواند بە تعطیل مراکز اداری و اقتصادی بیانجامد و از این طریق فشار بر حکومتها را افزایش دهد. دولتها معمولا حتی اگر حضور خیابانی مردم منجر بە برکناری آنها هم نشود، اما با برآورد این هزینەها معمولا دست بە بازنگری در مواضع خود چە در حین اعتراضات و چە بعد از آن می زنند.

 

اما در نظام جمهوری اسلامی ظاهرا وضعیت فرق می کند. تجربە تمامی خیزشهای چندین سال اخیر نشان می دهد کە جمهوری اسلامی نە تنها بە چنین برآوردی دست نمی زند، بلکە حتی آمادە است بە عاملی برای افزایش این هزینەها تبدیل شود تا از این طریق یکی از اهداف خیزشها را در یک عمل متقابل خنثی کردەباشد.

 

اعلام اینکە بیمە ناشی از خسارتهای اغتشاش نداریم از طرف مسئولین، و یا قطع اینترنت کە میلیونها دلار بە اقتصاد ایران ضربە زدەاست و هنوز هم ادامە دارد، بخوبی نشان از آن دارند کە حکومت بجای یک درک عقلانی از پیامدهای اعتراضات مردم، با پیگیری سیاست افزایش هزینەهای اقتصادی و مالی آن، تحمیل آن بر مردم و عدم پذیرش مسئولیت در این مورد علاوە بر اینکە نشان می دهد کە قبل از هر چیز حفظ قدرت برایش مهم است، اما از طرف دیگر درصدد است با دراماتیزەکردن بیشتر شرایط مردم را از تبعات خیزشهای احتمالی دیگر بترساند.

 

تاکید استاندار تهران بر بازسازی و احیای سریع بانکها، پمپ بنزینها و فروشگاههای زنجیرەای کە اساسا دولتی و خصولتی هستند نشان از آن دارد کە حاکمیت بدون هیچ مشکلی آنی را کە مال خودش است سریعا بازسازی می کند، اما اموال صدمە دیدە مردم را نە.

 

سیاست بچرخ تا بچرخیم سیاستی بشدت خطرناک است و بنابراین معترضان، فعالان سیاسی و مدنی در ایران باید در حضور خیابانی خود بە این مسئلە توجە بیشتری نشان بدهند.

 

بە نظر می رسد برای حاکمان جهنم قعری ندارد.