سلطنت بازگشتنی نیست

یکی از پدیدەهای عجیبی کە در اعتراضات دی ماە ٩٦ و آبان ماە امسال مشاهدەکردیم، شعار بخشی از مردم در حمایت از برقراری دوبارە رژیم سلطنتی در ایران بود. گوئی مردم فراموش کردەاند کە:

ـ سلطنت در ایران با کودتا و با کمک انگلستان بر سر کار آمد،

ـ هر دو قدرت سلطنت پهلوی، چە رضاشاە و چە محمد رضا شاە، بانی یکی از بدترین دیکتاتوریها در ایران بودند،

ـ محمد رضا شاە با کودتای مورد حمایت آمریکا و انگلیس در سال ٣٢ شمسی، روند دمکراتیزەکردن ایران در دهە بیست شمسی را متوقف کرد و بە این ترتیب ضربە سختی بە جامعە ایران در بعد توسعە سیاسی واردنمود،

ـ هر دو رژیم پهلوی، قاتل هزاران هزار انسان سیاسی مخالف خود بودند و زندانهایشان مملو از انسانهای دگراندیش بودند،

ـ اما نکتە مهمتر اینکە، پهلوی ها با کشتن، سرکوب و زندانی کردن نیروهای سکولار، دمکرات و چپ راە را عملا برای بە قدرت رسانیدن اسلام سیاسی بازکردند، و از این لحاظ اولین مسئولیت را در قبال تاریخ معاصر کشور در زمینە چگونگی روند رویدادها را در مراحل بعدی بعهدە دارند.

اما آش چقدر شور شدە است کە حامیان یکی از بدترین دیکتاتوری های تاریخ ایران دوبارە جرات مدعی شدن را پیداکردەاند! اما آش هر چقدر هم شورتر بشود، آن نە تاریخی کە مردم ایران بە سلطنت در انقلاب بهمن دادند، یک نە تاریخی بە تمام معناست و بازگشت سلطنت تنها خواب و خیالی بیش نیست. تجربە کشورهای دیگر، از جملە روسیە و افغانستان هم، همین را نشان می دهد. آنانی کە نتوانستند کشور را در طی نزدیک بە شش دهە بە توسعە سیاسی برسانند، دیرزمانیست فرصتهای تاریخی خود را از دست دادەاند. ایران هم اکنون بە یک رژیم جمهوری سکولار و دمکراتیک نیاز دارد، رژیمی کە برآمد حضور نیروهائی باشد کە نە در سلطنت پهلوی ها و نە در حاکمیت کنونی هیچگاە فرصت ابراز وجود پیدانکردند، و همیشە مورد سرکوب قرار گرفتند. سلطنت دیگر بە تاریخ پیوستە است.