خیانت ها، ستمگری ها، غارتگری ها، وطن فروشی ها و جنایات سیستماتیک حکومت اسلامی، از مرزهای متعارف نظام های فاشیستی – استبدادی هم عبور کرده است. این امر موجب شده تا دیگر صبر جامعه ایران سرآمده و شهروندان نتوانند مرگ تندریجی خود را تحمل کنند و  به تماشای ویرانگری های حاکمان بنشینند. همه اخبار حکایت از این دارد که؛ جامعه ایران چون بشکه باروت در آستانه انفجار است!

خیزش بهبهان و جنب و جوش شهروندی در شهرهای مختلف و نیز در میان ایرانیان تبعیدی، در واقع واکنش به سیاست حکومت اسلامی جهت تبدیل ایران به مستعمره چین، و تداوم  بی حقی عمومی، غارت ها، خیانت ها و جنایات اسلامگرایان حکومتی در 41 سال گذشته است.

ایران در آستانه تلاطم های بزرگ را چگونه می بینیم؟

1-انباشت اثرات مستقیم فقر، فساد، غارتگری، سرکوب، ستم و جنایت در زندگی مردم، حکومت اسلامی را یرای اکثریت جامعه ایرانی تحمل ناپذیر کرده است. رژیم اسلامی هیچ عنصری سالم و مثبتی در هیچ زمینه ای ندارد که توجیه ای برای تعویق امر سرنگونی آن گردد. حکومت اسلامی فاقد مقبولیت سیاسی، رسمیت قانونی و پذیرش اجتماعی در کشور است.

2-سلطه ستمگرانه و جولاندهی بربرمنشانه و تاراجگرانه اسلامگرایان در 41 سال گذشته، و شکاف پرناشدنی سیاسی، فرهنگی و اجتماعی میان نظام حاکم و ملت ایران، تضادهای آشتی ناپذیر واقعن موجود میان رژیم و ملت، به دوران تعیین سرنوشت نابودی یکی از ایندو بلوغ یافته است.

3-از انجا که سازگاری میان پائینی ها و بالائی ها ناممکن به نظر می رسد، خیزش ها، انفجارها و قیام های شهروندی در ایران امروز، اجتناب ناپذیر می باشند. خیزش دیماه 1396، آبانماه 1398 و شورش دیشب شهروندان بهبهان و … در 1399، می تواند دست گرمی های شهروندان در “جنبش اقدام در خیابان” برای تدارک انقلاب عظیم سوم باشند.

4-اگر انقلاب سوم در ایران اجتناب ناپذیر است، باید وظایف آنرا تعریف کرد. در کلی ترین تبیین سیاسی می توان گفت؛ انقلاب سوم در ایران نمی تواند اهدافی فراتر از دو انقلاب مشروطه و بهمن ماه نداشته باشد. خیزش های مردمی در دهه اخیر اساسن شهروندی، دادخواهانه، لائیک، دمکراتیک و ایراندوستانه بوده است. نیروی محرک انقلاب سوم، جامعه شهروندی است. اهداف انقلاب سوم، پاسخ به مسائل سیاسی، تاریخی و اجتماعی حل ناشده دو انقلاب مشروطه و بهمن می باشد. در متن انقلاب مشروطه و پس از آن در جریان انقلاب ضد دیکتاتوری بهمن ماه 1357 و چهار دهه گذشته، دو دستگاه سیاسی – ایدئولوژیک سلطنت و اسلام سیاسی با برقراری دیکتاتوری سکولار خاندان پهلوی و استبداد دینی اسلامگرایان، شرایط فاجعه بار کنونی را به کشور و ملت تحمیل کردند.

5-جامعه شهروندی ایران تشنه سیاست شفاف میهن دوستانه (ملی)، سوسیال و لائیک دمکراتیک در عرصه های سیاست، اقتصاد و فرهنگ است. اگر انقلاب سوم، انقلابی جمهوری خواهانه، سوسیال، خودمدیریتانه شهروندی و لائیک دمکراتیک باشد، ملت ایران می تواند از زیر بار نکبت اسلام سیاسی بیرون آمده و راه بازگشت هرگونه استبداد را مسدود کند.

ملت ایران دوبار در صد سال گذشته با همبستگی در خیابان، توانستند دو دستگاه استبداد و دیکتاتوری را منهدم سازند. در عصر مشروطه، پیشگامان انقلاب، خرد جمعی جامعه را نمایندگی کردند و در انقلاب بهمن، نیرویی که سکانداری انقلاب را گرفت، بیخردی، جهالت و استبداد سیاسی دینی مغلوب در مشروطه را نمایندگی کرد.

ما بار دیگر به همبستگی در خیابان برای تغییر توازن قوا و برافراشتن چتر “جنبش اقدام در خیابان” نیاز داریم. “جنبش اقدام در خیابان” سامانه همبستگی همگانی و ملی ما می باشد که شهروندان با تعلقات گوناگون سیاسی و اجتماعی در میدان مبارزه، دستگاه سیاسی، نظامی و قضائی (کلیت نظام) را به قصد انهدام مورد حمله قرار می دهند.

یک جنبش همگانی هنگامی می تواند به پوپولیسم نغلطتد و در مسیر انقلابی هدفمند قرار گیرد، که جبهه ای از جمهوریخواهان لائیک، دمکرات و سوسیال در جنبش کف خیابان، آینه خرد جمعی جامعه و پیشاهنگ سیاسی و فرهنگی مبارزات باشند.

انقلاب در راه است و سازندگان جمهوری ایران فردا، باید از هم اکنون کمربندها را برای شرکت در تلاطم های بزرگ، محکم ببندند!

اقبال اقبالی

17.07.2020