برای احمد قادی؛ مهدی گورگی و سینای تهران!

 

 اسماعیل زرگریان

 

 

 

 

 

 

تنها یادگار محله مان بود ؛ فاصله خانه ما دقیقا پنجاه متر و فاصله سنی هشت سال ؛ احمد شایسته، با استعداد , با روحیه گرم ، بذله گویی و محفلی اش از او انسانی ساخته بود که هیچگاه از بودن در کنارش خسته نمی شدی،  قبل از انقلاب گرایشات مجاهدی داشت در حالی که جوانان کوچه الوندی یکسربی خدا و فدایی بودند... بگیرو به بند 60 شروع شد و او همراه گلناز به تهران کوچ کردند ؛ شایق و ژاله تقریبا همسن بودند؛ رفت و امد خانوادگی داشتیم ؛ شرایط نیمه علنی برهم خورد و بگیر و به بند ما هم شروع شده بود و نیاز بود که آدم های مطمنی در راس شبکه های مخفی قرار گیرند و احمد؛ "سینا" نام گرفت یکی از یکی از آن سر شاخه ها شد.... سال 63 دو روز از او خبری نشد و نگران شدم و بعد از 48 ساعت با چشمانی قرمز به سر قرار آمد و گفت 48 ساعت نخوابیده و ضع گلناز خراب بود و در بیمارستان در کنارش مانده بود... سرانجام پس از چهار سال کار مخفی در سال 66 اوهم به اتحاد شوروی امد و شخصیت جذاب تری شد و به مهدی گورگی معروف بود . رفیق بازو مهمان نواز بود و از خودش مایه می گذاشت.چند سال بعد به برلین کوچ کرد و مثل بقیه سیاسی کار ها ؛ راننده تاکسی شد و روزی الهه بقراط در کیهان لندن نوشت که گلناز از طبقه هشتم به پایین  پرواز کرد و احمد ؛ شقایق و شیوا چند ماهه را تنها گذشت ؛ از ان روز احمد تمرکزش را از دست داد ؛زندگي را بهً سخرهً گرفت و به راهی رفت که در شخصیت اش نبود ؛ اما برای من احمد همان احمد کوچه الوندی بود و یادگار دوران جوانی... یادش گرامی باد و تسلیت به" مم صادق" که  مثل "داش آکل" رفتار کرد و به  فروغ که که در حق شیوا و شقایق مادری کرد .