میخواهم که " آقا" باشی!

 

 

 

مطلب زیر را در پاسخ کامنت دوستی نوشتم که چرا منتقد این توافق نامه مبهم و سیاه بین ج. ا. و دولت چین هستم. همین ساعی پیش یک آدمی که واقعا کارشناس بود، در 60 دقیقه بی بی سی ، مطالب مشابهی را مطرح کرد که دوستان را به شنیدن آن در آرشیو 60 دقیقه دعوت می کنم. و اما آن کامنت :

مشکل من با حکومت این است که چرا می خواهی نوکر باشی؟ آقا باش! تو نفت داری، گاز داری، 1640000 کیلومتر مربع وسعت داری، 83 میلیون جمعیت داری، خلیج فارس و دریای خزر داری، موقعیت ژئو پلتیک و 13 تا همسایه داری، چرا کرم می ریزی؟ چرا می خواهی به خرج ملت، جهان را سراسر مسلمان کنی؟ چرا مرگ بر اسرائیل؟ چرا مرگ بر آمریکا؟ چرا از سرنوشت شوروی و کوبا عبرت نمی گیری؟ چرا از کره و ترکیه درس نمی گیری؟ چرا نمی بینی که ژاپن چگونه ژاپن شد و آلمان ویرانه از جنگ، آلمان امروز؟ چرا به راه همین چین که حالا می خواهی ناپدریت شود، نمی روی؟ مگر چین با مائویسم به اینجا رسید و یا با شعار های تنگ شائو پینک؟ ( گربه باید موش بگیرد،سیاه و سفیدش مهم نیست و هرکه به من شیر بدهد، مادر من است!) مملکت را با این شعار ها و سیاست های عوضی، می بری تا آستانه سقوط و بعد دست به سوی پکن دراز می کنی که بیا نجاتم بده! مگر چینی ها علف خورده اند؟ 3 تا 4 ترلیارد بده بستان و سرمایه گذاری مشترک با آمریکا را بگذارند و بیاید ترا نجات بدهند که چه بشود؟ تو تا وقتی شیر بدهی و بتوانی برای چینی ها موش بگیری جانت را خواهند سوفید و بعد مثل یک فاحشه از کار افتاده رهایت خواهند کرد! همانطور که روسها و انگلیس ها با پدرانت کردند. این از الفبای سیاست خارجی است: بدون موازنه، و بدون تکیه به مردم خودت، سقوط خواهی کرد! اینها کدامش را دارند؟ مردم را یا موازنه را؟ یک عده مثلا "ضد امپریالیست" راه افتاده اند که آقا! بیا نشان بده که کدام ماده توافق نامه بد است! می گویم جمع و ترکیبش زشت و بد است. زمین بازی بد است! آخر مگر هیچ ابله ای در اوج ذلت می آید و با یک کشور بزرگی مثل چین که به هیچ تنابنده ای رحم نمی کند - و چرا بکند؟- در مورد شیر مرغ تا جان آدمیزاد قرار داد راهبردی 25 ساله می بندد؟ و بعد آقایان با خرفتی شگفت انگیز می پرسند که کدام ماده بد است! می گویم : اگر بد نبود ، خب، منتشرش می کردند تا من "نوکر آمریکا" سیه رو بشوم!