رویدادهای روزهای اخیر افغانستان، ماسک از چهره دول مدعی دفاع از حقوق بشر را کنار زد و سیاست صاف کردن جاده برای حکومت ناب اسلامی دیگر در کنار ایران، پاکستان و .. را بر ملا کرد. بند و بست امریکا و اروپا با آدمخواران طالبان و خلع سلاح سیاسی افغانستان برای قدرتگیری آنها، با دخالت مستقیم پاکستان و همراهی قطر، عربستان سعودی و امریکا میسر شد.
طالبان بعنوان مزدوران پاکستان، افغانستان را اشغال کرد، اما هر اشغالی به معنای تثبیت و استقرار حکومت نیست. افغانستان در دوره ایستادگی و مقاومت در برابر اشغال نظامی قرار دارد، که پنجشیر روح سلحشوری جامعه افغان در برابر اشغالگری جبهه طالبان – پاکستان را نمایندگی می کند.
شکست پنجشیر، می تواند بستر آغاز روند استقرار سلطه پاکستان با نمایندگی طالبان را فراهم سازد. روندی بس دشوار که همانند استقرار حکومت اسلامی در ایران، با سیاست جنایت علیه بشریت و همسوئی غرب، چین و روسیه میسر است.
قیام اسپارتاکوسی پنجشیر، افقی نو را برابر افغانستان و جامعه افغان برای پیشگیری از استقرار حکومت اسلامی – پاکستانی در افغانستان قرار می دهد. امروز اگر هر افغان با هویت شهروند کشور، بدون عمده کردن تعلقات دینی و قومی، به سرنوشت کل افغانستان و جامعه افغان بیاندیشد، شانس آزادی به خود، جامعه و کشور می دهد.
افغانستان بر سر دوراهی قرار دارد:
- پذیرش سلطه پاکستان (اسلام سیاسی جیره خوار عربستان و قطر و امریکا) و درجا زدن در مدار بربریت اسلامگرایان
- در راه قیام ملی بر بنیاد همبستگی جامعه شهروندی افغان (ورای تعلقات دینی، قومی و تباری) برای استقلال، آزادی، داد، دمکراسی، تفکیک دین از سیاست، حکومت و دولت در جمهوری خودمدیریت شهروندی گام بردارد.
کنشگران سیاسی، اجتماعی و فرهنگی با نشان دادن یک افق سوسیال دمکراتیک و با توجه به تجارب اروپا، می توانند جامعه افغان را از زیر بار خرافات دینی برهانند و کشور و جامعه را در مدار ترقی و پیشرفت سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی قرار دهند.
اما تحقق این اهدافف، شنا در جریان مخالف آب بوده و نمی تواند جدا از آگاهی و توجه نبست به روند تحولات در منطقه (استراتژی کلان قدرت های بزرگ) باشد. ما ایرانیان نیز در قبال سرنوشت مردم افغانستان مسئول هستیم. تا هنگامی نیروئی از جنس طالبان بر ایران حکومت می کند، دست و بال نیروی آزادی و دمکراسی بسته است؛ هرچند که راه پنجشیر (همانند کوبانی بهنگام محاصره توسط داعش) و پیوستن به آن باز است. انقلاب در ایران و سرنگونی حکومت اسلامی، می تواند دومین پشت جبهه افغانستان (پس از تاجیکستان)، برای تامین صلح پایدار، امنیت، رفاه، دمکراسی و پیشرفت مردم افغان توسط خود باشد.
ایرانیان حکومت اسلامی را تجربه کرده و پر واضح است که طالبان، داعش، القاعده، حماس، حزب الله .. از جنس خرافات، خشونت و بربریت تنیده شده اند و سنخیتی با انسان و انسانیت ندارند. دیر یا زود به گورستان تاریخ سپرده می شوند، آنچه باقی می ماند، روسیاهی برای حامیان مستقیم و غیرمستقیم آنهاست!
اقبال اقبالی
07.09.2021
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید