بدونِ شک قتلِ «بکتاش آبتین» قتلِ حداقل دو نفر بود، قتلی حکومتی و برنامه‌ریزی شده برای حذفِ فیزیکیِ حداقل دو نفر. دو سالِ پیش در آغازِ روزهای شیوع کرونا نوشتم:«حذفِ فیزیکی مخالفان و متعرضان با کرونا. از نظامِ اسلامی هیچ جنایتی بعید نیست»...
و اما نوشتن در مورد غولِ زیبای آزادیخواهی، «بکتاش آبتین» ساده نیست؛ حداقل برای من ساده نیست. این شعرِ قدیمی را به نفرِ دوم تقدیم می‌کنم؛ به «مریم یاوری»:
لبان‌مان را دوخته‌اند محبوبِ من!
دستان‌مان شکسته و جان‌مان هر روز
شیار می‌خورد شیار بر شیار.
پهلوپاره به دیدار می‌آییم
نه دهانی برای گفتن
نه دستی برای گشودنِ آغوش
نه پیراهنی آغشته به بوی یاس ـ
اما قرارمان همیشه پابرجاست محبوبِ من!
بازجو نمی‌داند...
.
م. روان‌شید
.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید