آقایان! اگر آزاده نیستند، مستقل باشید!

در این روز ها که دیکتاتور دیوانه روسیه، در جنگی تجاوزکارانه ارتش روسیه را در باتلاق اوکراین درگیر کرده و در اوج درماندگی، جهان را به فاجعه جنگ اتمی تهدید می کند، شاهد تحقیر آمیز ترین رفتار دولت مفلوک و ورشکسته روسیه با کشورمان هستیم. وزیر خارجه روسیه، بدون اینکه به نظر ایران اعتنائی بکند، از آمریکا می خواهد که در صورت توافق در وین، تداوم روابط اقصادی و نظامی روسیه با ایران را تضمین کند. انکار که ایران قرار نیست طرف دیگر این رابطه و تصمیم گیر اصلی در تنظیم روابط خود با جهان پیش و پس از هر توافقی باشد!
وقتی آمریکائی ها، با نادیده گرفتن دولت اشرف غنی، در دوحه با طالبان توافق نامه انتقال قدرت امضا می کردند، این رفتار گرچه بی شرمانه بود، اما قابل فهم بود: غنی را آمریکائی ها آورده بودند و برای حکومت گلخانه ای او هزینه کرده بودند. حکومت افغانستان دست نشانده بود. مقامات افغان این را می دانستند و نمی توانستند در مقابل رفتار توهین آمیز ارباب خود، جز تسلیم و رضا کاری بکنند.
تصور اینکه روزی یک وزیر روس، در اوج درماندگی کشورش، با کشور ما ، در ملا عام، مثل یک مستعمره رفتار کند، دولت جمهوری اسلامی ایران را همانند مشتی رجاله بی اراده و دست نشانده دور بزند و در مورد رفتار آینده آن، از دولت آمریکا تضمین بخواهد، مو بر تن هر ایرانی شرافتمند و میهن دوستی راست می کند . وقتی در مقابل یک چنین رفتار توهین آمیز، نادیده گرفتن حق حاکمیت ایران بر سرنوشت خود و در خواست تضمین از آمریکا در مورد رفتار آینده ایران، از سنگ فریاد بر می آید و از حاکمان تهران نه، و بدتر از آن از احزاب و شخصیت های اصلاح طلب هم جز سکوت زبونانه واکنشی بر نمی خیزد، انسان حق دارد از خودش بپرسد که آیا در نزد این آقایان حد و مرزی برای خواری و دریوزگی وجود دارد؟
کسانی که فریاد استقلال طلبی شان، گوش فلک را کر کرد و هر جا که لازم دیدند، پیراهن خونین فاطمی را هم بر سر نیزه کردند، حالا چرا خفقان گرفته اند؟ چرا آقای خاتمی عمامه بر زمین نمی کوبد و یقه وزیر خارجه و رئیس دولت خامنه ای را که در مقابل تعرض علنی روسها به حق حاکمیت ایران، کک شان نمی گزد، نمی گیرد؟ چرا حزب اتحاد ملت ایران ساکت است؟ چرا صدائی از کارگزاران سازندگی و جبهه اصلاحات در نمی آید؟
بر خامنه ای حرجی نیست. او در همان سخنرانی کذائی که مردم اوکراین را مسول جنگ و مستحق لشکر کشی پوتین اعلام کرد، چک سفید امضا را به اربابانش در کرملین اعطا کرده و نشان داده بود که در همه حال، جبهه اش مشخص و در کنار پدر خوانده مافیای الیگارش های روس است. وزیر روس و سفارت روسیه در تهران هم با علم و اطمینان نسبت به این واقعیت، اجازه آن گستاخی را به خود داده اند.
آنچه غم انگیز و شگفتی زاست، رفتار اصلاح طلبان است. پوتین تصور می کرد که دولت منتخب مردم اوکراین، با اولین یورش های ارتش او، از پا در می آید و تسلیم می شود. دولت و مردم اوکراین با ایستادگی تحسین بر انگیز خود، درس بزرگی به پوتین دادند. آیا زمان آن نرسیده که اصلاح طلبان، از اوکراین بیاموزند ، اندکی غیرت و همت از خود نشان بدهند و در این چرخش دورانی که جهان در آن قرار گرفته، پرچم استقلال را بلند کنند و به عوامل پوتین نشان بدهند که ایران مطلق طلق سید علی خامنه ای و سرداران فاسد و تبهکار سپاه نیست که بتوانند قباله اش را به اسم پوتین بزنند و در فردای لغو تحریم ها، کشور ما را به حیاط خلوت پوتین بدل کرده، شانس تاریخی کشورمان برای آشتی با جهان و ایستادن بر سر پای خودرا بسوزانند ؟ آنها دیگر پرچم آزادی خواهی و عدالت طلبی را مدت هاست که بر زمین گذاشته اند، اما آیا باید در حوزه استقلال طلبی هم از آنها قطع امید کرد؟