تاملی بر اینترنت ملی!

چه دلایلی میتوان برای ایجاد اینترانت داخلی متصور شد :

• ایجاد محدودیت بیشتر.
• کنترل شدیدتر و نسبتا راحتتر به دلیل وجود منابع و مقصدهای کمتر.
• ایجاد ترس در بین کابران نسبت به فعالیتهایشان و ردیابی و شنود آن.
• قطع ارتباهای بین المللی و جلوگیری از اطلاع رسانی درست.
• ایجاد امنیت کاذب و جلوگیری از حمله های سایبری مانند انتشار و فعالیت استاکس نت.
• و در کل پاک کردن صورت مسئله هایی از قبیل عدم امنیت، فیلترینگ، آزادی اندیشه،آزادی بیان، انتقادات و … 

  معایب جایگزینی اینترانت داخلی به جای اینترنت برای کاربران:

• عدم ارتباط با شبکه جهانی و اطلاع رسانی سریع.
• عدم دسترسی به منابع اطلاعاتی گوناگون.
• عدم اطلاع سریع از اتفاقات و مقالات و اطلاعات جدید.
• کنترل بیشتر…

دلایلی بر عدم موفقیت پیاده سازی این طرح:

تمامی مزایایی که یک شبکه داخلی نسبت یه شبکه ای متصل به شبکه جهانی برای یک حکومت , عدم پوشش سریع اخبار و رویدادها و جلوگیری از آزادی بیان و انتشار داده ها است.

• آیا اینترنت بدون محتوا انگیزه ای برای اتصال به آن را در کاربر ایجاد میکند؟
• آیا نرم افزارهای به بروزرکنونی دیگر نیازی سانی ندارند ؟
• آیا میتوان گفت که امروزه اینترنت تنها راه ارتباطی است؟

ماده 19 اعلامیه حقوق بشر

هرکس حق آزادی عقیده و بیان دارد؛ این حق شامل آزادی در داشتن عقاید بدون مداخله و مزاحمت و آزادی در طلب و کسب و نشر اطلاعات و افکار از طریق هر رسانه ای و بدون ملاحظات مرزی است.

امروزه همه ی ما بدون فکر کردن درباره ی دلایل وجود شبکه های کامپیوتری و شبکه ی جهانی اینترنت به صورت مستمر و روزمره از امکانات موجود بر روی بستر اینترنت و شبکه های استفاده میکنیم.

در اوایل دهه ی شصت میلادی آقای J.C.R. Lickeder ایده شبکه ای جهانی را مطرح کرد که بتوان با استفاده از آن اطلاعات و داده ها بین کاربرانی که حتی یکدیگر را نمیشناسند به اشتراک گذاشته شود.

به هر دلیل و داستانی اینترنت از شبکه ای ساده بین دو مرکز کامپیوتر در آن سالها شکل گرفت و به بهانه ی کارایی و عدم قطعی در موارد خرابکاری ها و غیره بصورتی شکل گرفت که حتی در صورت از بین رفتن مسیری ، ارتباط بین کامپیوترها از مسیر دیگر میسر شود.

با این توضیح کوتاه به این نتیجه میرسیم که ارتباط چند کامپیوتر از طریق بسترهای گوناگون برای اشتراک و نقل و انتقالات داده های گوناگون (مانند متن ، صوت و تصویر) را شبکه میگویند.

این روزها به دلیل وجود برخی اخبار مبنی بر قطع ارتباط با شبکه ی جهانی و راه اندازی اینترنت ملی(!) سوالهای گوناگونی در این رابطه پرسیده می شود. و حتی در بعضی موارد انگار که میخواهند اطراف شخص سوال شونده را حصاری بشکند تا در آن قفس از گشنگی و تشنگی به انتهای زندگی خود برسند.

کاربرهای گرامی بیاییم دیگرگونه و متفاوت به این طرح نگاه کنیم.

با توجه به وضعیت خاص و استثنایی روزگار ایران زمین حتی بدور از همه ی اتفاقات و ابهامات میشود با این مسئله جور دیگر برخورد کرد. سرزمین و مردمانمان این روزها دچار مشکلات متعددی هستند و همیشه از امکانات موجود به نحوی در ادامه ی راه زندگی خود استفاده کرده اند.

برای مثال طرح های دیگر اشاره میکنم. طرحهای ملی و با عنوان خودکفایی که این طی سالیان از آنها به عنوان افتخار یاد شده. طرح تولید تمام نیاز بنزین در داخل، طرح خودروی ملی، خودکفایی در تولید گندم و جالبتر از همه سیستم عامل ملی(!)، و از این دست طرح ها که حتی در مقایسه با نام اینترنت ملی که حتی در صورت اجرای کارشناسی و درست آن میتوانست سودمند باشد.

امروزه اینترنت بر بسترهای گوناگون در سراسر دنیا و متشکل از شبکه های و خدمات دهنده های گوناگون شکل گرفته و در صورت قطع ارتباط شبکه های کوچکتر دیگر نمیتوان نام اینترنت بر آن نهاد. این خود نشانی است از سطح دانش اشخاصی که از اصطلاح اینترنت ملی استفاده میکنند. زیرا نمیشود نام اینترنت برای یک شبکه داخلی نهاد و همچنین طرح و ساختاری که به سود و خواسته یه ملت نباشد، ملی نیست.

حال دوباره در جایگاه مقایسه برمیگردیم. به صنعت خودروسازی کشور عزیزمان بنگریم. و انواع تولیدات آن توجه کنید. همه ی ما از مشکلات موجود و استانداردهایی که در تولید رعایت نمیشود آگاهیم. اما چرا هنوز این کارخانه ها با روند قبلی مشغول به فعالیت هستند و کارخانه ای که سازمانهای کنترلی تولیدات آن را فاقد استانداردهای لازم برای سلامت هوا و غیره میدانند اما از تولیدات فعلی جلوگیری نمیشود؟

یک جواب ساده به این سوال میتواند شکی در قطع کامل ارتباط با شبکه ی جهانی باشد.کارخانه های این صنعت با همه ی کمبودها و مشکلات موجود، هزاران تن از هموطنانمان را مشغول به کار کرده اند و در صورت تعطیلی مشکلاتی جدیدی بوجود می آید(اشتغال و بیکاری). پس تصور اینکه چه تعداد شغل بصورت مستقیم یا حتی غیر مستقیم بخاطر وجود اینترنت سخت نیست و سوالی پیش می آید که بعد از حذف اینترنت و منابع متعدد و متخلف اطلاعات و عدم استقبال کاربران از آن با چه مشکلاتی گریبانگیر میشویم.

یا میشود جور دیگر بیان کرد؛ اگر همه چیز محدود و بخش نامه ای و دستوری باشد و حق انتخابی وجود نداشته باشد، آیا کاربران حاضر به پرداخت هزینه برای محدود شدن در نوشتن و خواندن و … هستند. محدودیت که فقط بایدها دارد؛ چه چیز را فقط باید دید. چه چیز را باید به اشتراک گذاشت. و یا شاید بهتر باشید اصلاحی مناسب آن بکار ببریم و بگوییم اینترانت حکومتی. خب برای اینکار لازم به هزینه ای اضافه نیست، زیرا با این مشخصات کانالهای تلویزیونی موجود بدون پرداخت حق اشتراک در دسترس هستند. پس خود به خود به سمت تحریم و عدم استقبال اینترانت داخلی میرویم.

حال به اینترنت و کاربردهای آن بیاندیشیم. هر کدام از ما در محیطهایی که قرار داریم و با توجه به نیازمهایمان از اینترنت به مقدارهای متفاوت استفاده میکنیم.

برای مثال به سرویسهای ایمیل و رایگان در اینترنت توجه کنید. آیا در صورت قطع ارتباط با خارج به سرویس جایگزین داخلی فکر شده است. آیا جایکزین سرویسهای موجود، همان قدرت و توانایی ها را دارد؟ برای نمونه به این فکر کنیم که همه ی کاربران اینترنت ملی یک روز صبح و بصورت خودجوش سعی در ارسال نامه با حداکثر ظرفیت ارائه شده از طرف سایت اقدام کنند. نتیجه قابل پیش بینی است. و در صورت استفاده از سرویسهای ایمیل چه درشبکه ی داخلی و چه خارجی مشکل اطلاع رسانی سریع وجود ندارد. تنها مشکل آن ارتباط باخارج است که البته اینترنت تنها راه ارتباطی در عصر حاضر نیست.

به نرم افزارهای گفتگو و پیامرسان فکر کنیم. شرکت ها و افراد زیادی در ساخت این نوع برنامه ها تلاش کرده اند و بر دو نوع هستند؛ نرم افزارهایی مانند یاهو مسنجر که در بستر اینترنت و با اتصال به سرور یاهو مورد استفاده قرار میگیرند و نرم افزارهایی که در در هر نوع بستر شبکه ای با تنظیمات ساده قابل استفاده هستند.

پس ارتباطها به هیچ عنوان و حداقل در داخل این شبکه مسدود نخواهد شد.

به زمان قدیم برگردیم ، هنگامی که گروه یا مامور حاکمی حاوی پیامی برای شخصی دیگر در جایی دگر بود. برای جلوگیری از فهم محتوای آن نامه را با قوانین ساده ی بین خودشان حروف و نوشته ها را با توجه به قراردادشان جابجا کرده و یا از انواع علایم استفاده میکردند. این راهی برای عدم اطلاع شخص سوم از محتوی نامه بین مبدا و مقصد بوده است. اما برای این منظور هم برنامه های متفاوت و پروتکلهایی وجود دارد که میتوان با اطمینان در شبکه ملی (که یکی از دلایل ساخت آن ایجاد ترس در کاربرها است) استفاده کرد.(رمزنگاری)

موتورهای جستجوگر نیز یکی دیگر از امکانات موجود در اینترنت است که محبوب کاربران شده اند. این موتورهای جستجوگر با ثبت و دسته بندی بهینه اطلاعات موجود در سایتها و وبلاگها و امکان جستجو در مطالب آن ، به کابران اجازه پیدا کردن مطالب موردنظر خود در سایتها را میدهند. حال به این بیاندیشیم که این جستجوگرها نیز ملی شود. موتورهای همه ی جستجوگرها نرم افزار هستند و از الگوریتم های متفاوتی استفاده میکنند که انسانها برای آن نوشته اند. پس در این صورت میشود که متفاوت از همیشه از اصطلاح های و کلمات استفاده کنیم. برای مثال به جستجوگر گوگل مراجعه کنید و عبارت "آدرس رهبر فرزانه" را جستجو کنید. نتیجه های نشان داده شده با چیزی که فکر میکنید متفاوت است. پس در اینترنت ملی نیز میتوان اینگونه و با شبکه سازی های کوچک با دوستان و آشنایان خود از اینگونه ترفندها استفاده کرد(کاری که هم اکنون نیز میتوانید انجام دهید و روشها و برنامه ها را در گروه های کوچک و صمیمانه تان به اشتراک بگذارید و راه های جدید را تست کنید).

یکی از دلایل سانسور و فیلترینگ شنود می باشد. و حتی از آمارگیری از سایتهای جستجوگر میتوان نتایج جالبی استخراج کرد. و وقتی چیزی محدود میشود کنترل آن آسانتر میشود. برای مثال وبلاگ نویسی را تصور کنید که دیگر به دلیل مشخص شدن هویت شبکه ای آن دیگر ریسک نمیکند. به سالهای گذشته دقت کنید. جوانهایی که برای سبکهایی از موسیقی مجبور به پنهان کاری و ادامه ی فعالیت شده اند. به جای حضور در جمع و نمایان شدن به صورت زیرزمینی به فعالیت پرداخته و آثار خود را میان اطرافیان و همفکران خود منتشر کرده و به اشتراک گذاشته اند.

کنترل همه ی مطالب سایت ها و وبلاگ ها کاری سخت و بیهوده است. اما آیا میشود کسانی که مخالف نظر شما هستند را از خواندن مطالب خود منع کرد؟

میتوان برای اطمینان و در حال حاضر از هوادارن و کابران دنبال خود بخواهید از خبرنامه وبلاگ و سایت شما استفاده کنند تا در حال حاضر بدون مواجه با فیلترینگ از مطالب جدید شما استفاده کنند و در فردایی که شبکه ی جهانی، ملی شد با استفاده از همین روش به فعالیت خود ادامه دهید. از بخش نظرها (کامنت) نیز میتوان استفاده ی مطلوبی کرد. بین دوستان خود قرار بگذارید و وبلاگی تهیه کنید و در قسمت پستی که شعری از حافظ است مطالب دلخواه خود را به قرار دهید.

گاهی لجبازی های گروهی (بخوانید فعالیت های جمعی مدنی) لذت فراوانی دارد. برای مثال به مخابرات و درآمدهای ناشی از آن فکر کنیم.

با اینترنت پرسرعت 2 مگابیت برثانیه و ارزان کارهای زیادی میتوان انجام داد. و حتی میشود گفت که اگر سلاحی خطرناکتر از اینترنت کنونی نباشد کمتر نیز نیست.

برای مثال میتوان مخابرات و درآمدهای آن را به چالش کشید. ارتباطهای صوتی و تصویری و متنی خود را بر روی بستر شبکه ی پرسرعت انجام دهیم.

میتوان یک برنامه ی تفسیر خبری که بدلیل پارازیت در همه جا قابل مشاهده نیست را ضبط کنیم و با خیال راحت و با سرعت مناسب آن را توسط برنامه ای نقطه به نقطه و یا ارسال ایمیل و حتی ارتباط صوتی تصویری در اختیار دوستان خود قرار دهیم.

ما کابران می توانیم با هزینه ای کم مودمی بی سیم تهیه کنیم و بدون داشتن دانشی خاص اینترنت خود را برای همسایگان به اشتراک بگذاریم تا حداقل سرمایه سودآوری در اینترنت ملی وجود داشته باشد.

حتی ما کاربران از گوشی های با تکنولوژی های جدید نیز بهره مندیم اما بخاطر فیلترینگ و هزینه های بالا از آن برای استفاده ی اینترنت استفاده نمیکنیم. اما با اشتراک گذاشتن اینترنت خود میتوانیم همسایگان خود را در محل زندگی و همسایگان در محل کار را از مزایای ارتباطی شبکه بهره مند کرد.

به طور حتم ایجاد نرم افزاری ساده برای موبایل که کاربرد آن برای گفتگوی متنی و ارسال و دریافت پیام از طریق ارتباطات شبکه ای باشد نیاز به هزینه پرداختن برای پیامک را برطرف میکند.

در کشور ما هرگاه که بخواهند جواب سوالی را پیدا کنند به راحتترین عملکرد که همان پاک کردن صورت مسئله رجوع میشود. بعد از ایجاد ارتشی سایبری و انجام عملیاتهای متفاوت و بعد از مشخص شدن نبود امنیت در ارتباطهای آنلاین بانکهای داخلی و حمله سایبری مانند استاکس نت بدلیل نداشتن راه حلی در ایجاد امنیت یکی از راهکارهای ارائه شده برای ایجاد امنیت داخلی ، پاک کردن صورت مسئله برای جلوگیری از تکرار آن بود. به همین دلیل قطع ارتباط با شبکه جهانی اینترنت یکی از گزینه های موجود است.

به مرگ میگیره تا به تب راضی بشیم.

و در پایان باید این نکته را یادآور باشم که اینترنت همیشه از طریق خطوط فیزیکی مخابراتی و کابلهایی که کشتی ها پاره میکنند و یا کوسه ها از فرط گرسنگی میجوند وارد نمیشود. گاهی هم به آسمان نگاه کن.