خسته ی صیاد

خسته ی صیاد

رنجورم ازین هجرت وُ اجبار

جانم به جفا بُرده سرِ دار

گفتم که تویی صاحب وُ دانم

هرگز نکُنی صحبتِ دیدار

در من نظر آورده وُ خاموش

گویی که کُنی مهرِ من انکار

دانی که به هر گوشه رَوَم من

همواره تویی همره وُ سالار

هم خنده وُ هم گریه بهانه ست

بی یادِ تو کِی خفتم وُ بیدار

دردا به قفس بی نَفَس افتاد

بیچاره دلِ کوچکِ هُشیار

با باورِ پروازم وُ بی بال

بگشوده پَرَم عشقِ تو بسیار

رَه مُرده وُ فانوسِ گُلم نیست

امیدِ من وُ دیدنِ گُلزار!

جایی به جهان جز تو ندارم

من خسته ی صیادم وُ دیوار

ای ماهِ من ای میهنِ مهرم

می میرم ازین هجرِ جگرخوار

2012 / 10 / 17

http://rezabishetab.blogfa.com‍