● تریبون آزاد

شریعت اسلامی به عنوان یک نظام حقوقی، بعد از قرن دوم هجری شکل گرفت، نه در زمان حیات حضرت محمد و نه حتی دوران فرمانروایی خلفای راشدین (خلفای هدایت شده). از همان دوران ابوبکر برداشتی متفاوت از شریعت اسلام، حتی بین خلفای راشدین وجود داشت. این حکومت‌ها تمامیت‌خواه و مذهبی بودند و هیچ‌ سازوکاری برای مشروعیت بخشیدن، یا سلب مشروعت و تحدید یا تعویض قدرت نداشتند، از اینرو سراسر تاریخ اسلام، تاریخ مسموم کردن‌ها، جنگ‌ها، قتل عام‌ها، اعدام‌ها و تکفیرها، غارت‌ها و مصادره‌ها است.

من که با نفس شکنجه ، سرکوب وتبعیض واعدام مخالفم . با اعدام هر آزادی خواهی در وجود او کشته می شوم.من که زندانی سیاسی زمان شاه بوده ام . درد شلاق وشکنجه را با تمام وجود احساس می کنم 

*سعی براینستکه با انتشار گفتگو ها - حاصل نشست و تبادل نظر نمایندگان سازمانهای سیاسی فعال درون کشور ، برای روشن شدن نحوه اندیشه ،نگاه به آینده آنهم با خیل میلیونی جوانان میهن دوست ،اندیشمند ،فرهیخته ،شاهد و ساکت نیک پندار ومهمتر از همه مشتاق و ازرده از تمامی عملکردها ... در حد امکان ایفای نقش نموده ......با خوش بینی به دریافت نظر صاحب نظران - با استعانت از ایزد متعال - به گزارش اولین دیدار«بصورت گفت و شنود » مبادرتمیشود

8 تن ازمخالفان حکومت اسلامی جمع شدند که برای مردم زیر ستم سرزمین مان قدمی بردارند، ببینید چه اَلم شنگه ای بر پا شده است، و چه کَکی حتی در تنبانِ فیلسوفِ 12 امامی، عبدالکریمِ فرهنگ کُش انداخته اند. مخالفان این نشست به جای اثبات خود و طرح و تبلیغ نظرات شان به نفی تلاش این هشت نفر روی آورده اند، که البته تعجبی ندارد و این منش و روش از ویژگی سیاست کردن درمیان ما ایرانیان است. شک نداشته باشیم

دیر یا زود می بایست از خود پرسید! چرا زندگی ما همچنان در حال تباهی و ایران مان نیز در کشاکش ویرانی پیاپی است؟ بی گمان در برابر چنین پرسشی پاسخ هائی فراوانی هم هست.

یکی دیگر از دریافت‌ها در آهنگ "برای" این است که این نسل با ساده‌ترین و کوتاه‌ترین جملات، عمیق‌ترین نیازهای انسانی را مطرح می‌کند. نسلی که برای دریافت تبعیض و حقوق حیوانات و محیط زیست به کتاب‌های چند جلدی ارجاع نمی‌دهد ولی نیاز این حقوق را زندگی کرده‌است و برای فهم آن به مفاهیم فلسفی نمی‌پردازد بلکه آن را جزئی از حقیقت زیست خود درک کرده‌است. از این روست که آهنگ شروین با تمام لایه‌های اجتماعی ارتباط برقرار می‌کند.

ما به یقین اعتقاد داریم که راه پیروزی بر نظام جنایتکار جمهوری اسلامی صرفا از طریق یک همبستگی ملی و یکپارچه، زنده و واقعی میگذرد. همبستگی پویا و دمکراتیک که به مرور نحله های مختلف سیاسی ایرانیان را  با اندیشه‌های متفاوت ولی پیرامون منافع ملی و حفظ میهن در خود جای دهد. پیوستن نیروها و شخصیتهای مختلف سیاسی به این ابتکار، به ظرفیت و توانایی همه ما در مصاف با نظام اهریمنی حاکم بر کشور خواهد افزود، دولتها و محافل مدعی دفاع از حقوق مردم ایران را برای ترک مماشات خود با نظام مستبد حاکم بر ایران تحت تاثیر

در ایران و تجربه تاریخی و دردناک آن کف دموکراسی، به مثابه شرط لازم، عبور از هردو نظام ولایت و موروثی است. دموکراسی فرایندی است که از هم اکنون شروع می شود و باید در گفتمان و مناسبات و منش و رفتار ها و آرایش پلورالیستی نیروها و مشخصا کنشگری ایرانیان خارج از کشور که بهانه فضای سرکوب داخلی را هم ندارند بجای وکالت و امثال آن بازتاب داشته باشد و تمرین گردد

سه بند اصلی که به عنوان راهکار بر آنها تاکید می‌کند، دقیقا مفهوم کلمه‌ی جمهور است. اگر آن انقلاب قرار بود به جمهوریت ختم شود، باید همین سه بند همان موقع به اجرا در می‌آمد. در نتیجه، این بیانیه تناقضی با انقلاب ۵۷ ندارد.

امروز زندانی سیاسی بودن در نزد افکار عمومی یک افتخار است. ترانه " برای " شروین که زندانیان به هنگام بدرقه آزاد شدگان خواندند و نوار آن به بیرون از زندان رسید، نشان دهنده آن شور و امید و آرزویی است که #انقلاب_۱۴۰۱ را به پایان خواهد برد. زندانیانی که جمهوری اسلامی قصد آزاد کردنشان را ندارد نیز توسط مردم آزاد خواهند شد. انقلاب ادامه دارد و از زیر خاکستر خود دوباره شعله خواهد کشید. تردید ندارم.

دلائل هیاهوی رسانه‌ای طرفداران علی خامنه ای و رضا پهلوی

عصر روز جمعه ۱۰ فوریه هشت “چهره شناخته شده ” در واشینگتن امریکا، حضوری و مجازی گرد هم آمده و با کلی گویی ها ، آرزوهای خوب و شیرین، وعده ایران گل و بلبل را در فردای جمهوری اسلامی دادند.

نقدی بر گام های ناسنجیده در نشست دانشگاه جرج تاون!

این تقصیر رضا پهلوی نبوده است که سازمانهای سیاسی قدیم و جدید در خارج ایران نتوانسته اند با هم بر سر هیچ مسئله ای به توافق و همراهی برسند!

یکی از ویژگی های جامعه سیاسی ایران گسست های پی در پی تاریخی است، جنبش ها همواره خود محور و از صفر شروع می کنند، از جنبش های پیشین تجربه و آموزه هایی کسب نمی کنند، در نتیجه بر روی پایه های محکم و استوار....

شرایط زمانی یعنی در دوره ای از تاریخ که فرد رشد کرده و زندگی میکند, برای مثال کسی که در پیش از انقلاب ۵۷ بدنیا

«همه با هم»ای که در فازهای واپسین روند منجر به «همه با من» شد، ‌باید نقادانه باز خواند تا بتوان در اولی شکفت و در دومی از تکرارخطا پرهیخت و از افتادن در دام آن گریخت. وگرنه نفی تجربه به جای نقد آن خواهد بود و ره به تنزه‌طلبی سیاسی خواهد برد.

نشست دیروز 8 شخصیت مخالف جمهوری اسلامی در واشینگتن و بوِیژه پوشش خبری همه تلویزیونهای فارسی زبان تردیدها و تعجب ها را برانگیخیت... اینک تفسیر آن حادثه...

مسعود، لطفا امروز برای ما مرز سرخ آتشین ترسیم نکن. که دیگر حرفهایت پشیزی برایمان ارزش ندارد. تو زنده باشی یا نباشی هر چند که سعی کنند با عکس های چهل سال پیش، تو را جوان پسند نمایند، در دلهای ما به خاک سپرده شده ای. در دلهای نسلی که تو را در جایگاه رهبر نشاند و دوستت داشت. همان نسلی که سختترین شکنجه ها را در زندانها تحمل کرد. همان نسلی که سینه اش را مقابل گلوله سپر کرد

ســــالام دوســـلار....
در این روزهای تاریخ ساز که هر روز حضور مردم در صحنه های تظاهرات بیشتر و بیشتر دیده میشوند, فرستادن اعلامیه و بیانیه به منظور گرد همایی و بدون درج نام گروه برگزار کننده نوع شیادی سیاسی است. متاسفانه این نوع شیادی سیاسی فقط از سلطنت ظلبها در خارج از کشور و جناح های مختلف جمهوری اسلامی در داخل کشور انجام می گیرد.

بودجه ۱۴۰۲ بیش از پیش بر تقویت دستگاه سرکوب، جنگ‌گستری، مسابقه تسلیحاتی، تبلیغات ایدئولوژیک و گسترش خرافات تاکید دارد. حمایت از فرودستان، پرداختن به مشکلات معیشت، مسکن و یا داروی شهروندان و حل معضلات محیط زیست، بی‌آبی، کم‌آبی، توسعه صنعت، کشاورزی، باغداری و دامداری، تولید انرژی پاک و تجدیدپذیر در آن برجسته نیست.

ایران آبستن یک تغییر جدی است. مبارزه برای تغییر رژیم در وسیعترین شکل ادامه دارد. اما پرسش اصلی اینجاست که آیا با سرنگونی استبداد جمهوری اسلامی ایران کدامین آلترناتیو سیاسی را برای گذار به دمکراسی بایستی برگزیند؟ تجربه تلج انقلاب ضد استبدادی سال 57 به دلیل عدم وجود آگاهی نسبت به آلترناتیو قربانی نظام جهنمی جمهوری اسلامی شد. اینک ما بر اساس آن تجربه تلخ بایستی به آلترناتیو بعد از جمهوری اسلامی بیاندیشم. این گفتگو سرنخی است در این رابطه

خیرعمومی ما ایرانیان مثل هر ملت دیگری، نمیتواند بدون اولویت بخشی به منافع مشترک اقشار و طبقات مختلف اجتماعی معنا یابد. آنجایی که ضرورت همکاری و همبستگی در این راه مطرح است، سهم خواهی نمیتواند جایگزینی برای همکاری بی چشمداشت باشد. همیشه محافلی خُرد و کوچک ولی پر سر و صدا در جنبش یافت میشوند که با الهام از ایدئولوژیهای تامگرا، بر وجوه افتراق خود با دیگران تکیه کرده و گفته اند که "منافع هیچو

از خود بپرسید: مشکل شما با این نام ها چیست:شاهزاده رضا پهلوی، مسیح علینژاد، حامد اسماعیلیون، شیرین عبادی، عبدالله مهتدی، علی کریمی، نازنین بنیادی و گلشیفته فراهانی؟ ایرادها بجا هست اما مانع نیست و نباید باشد: برخی از آنها تجربه کار سیاسی ندارند، زندان نرفته اند، شکنجه نشده اند، درد دیگران را تجربه نکرده اند، در یک بحث سیاسی براحتی شکست میخورند...! بله! همه اینها وارد است. اما آیا شرط کافی برای عدم شایستگی شان برای امری که بعهده گرفته اند هست؟

شعار "زن ،زندگی ،آزادی " امروز دیگر تنها یک شعار در سه کلمه نیست. درون این شعار قهرمانی و جنبش عظیم یک نسل، یک ملت قرار گرفته است .نسلی که با قربانی دادن بسیار جان های عزیز، از این شعار زیبای زندگی ساز، پرچمی بر افراشته که نماد زندگی در برابر مرگ! آزادگی در برابر تسلیم است.

موضوع مرکزی در پرسش‌/ پیش‌گفتار شماره‌ی ۴٧‌ «دو ماهنامه‌ میهن»، به درستی متبلور در دو نکته است: « چیستی مضمون اصلی جنبش زن – زندگی – آزادی» و « وظایف ما». تمرکز نگارنده نیز با توجه به این واقعیت که دیگر موارد مطروحه در جنبش با هر میزان از اهمیت نهایتاً به همین دو محور برمی‌گردند، فقط بر این‌ها خواهد بود. بعلاوه، نگارنده طی چهار ماه گذشته پیرامون موضوعات مرتبط با جنبش انقلابی جاری و منعکس در همین پیش‌گفتار، نزدیک به بیست نوشتار و گفتار ارایه داده‌ و تکرارشان را ضروری نمی‌بیند

**وقتی دولت سراغ به اصطلاح «تسهیل رقابت» میرود ماجرا چندان متفاوت نیست ....
با هزینه های بسیار بناست کاری انجام گیرد که بدون نیاز به آن هزینه ها نیز به خوبی صورت میگرفت. .....
*همین که بگذارند بازار کارش را بکند کافیست؛ بهترین کار اینستکه اهالی سیاست و کیاست با اینهمه جهل و فساد - دکان دیگری نگشایند ، پایشان را کنار بکشند و با «کمیسیون ،شورا ،مرکز،هیات و....» ماجرا را پیچیده تر نکرده بیت المال را بیش از این بهد رندهند ....

افشای نقش اطلاعات سپاه در حمله تروریستی به سفارت آذربایجان

 این ائتلاف به معنی رهبری جنبش در درون کشور نیست ولی میتواند یار ویاور آن رهبری در صورت فراهم شدن شرایط تشکیل آن در درون کشور در آینده باشد.
حداقل ها و مبانی این همکاری در خارج از کشور قطعا چشم انداز گذر از جمهوری اسلامی را (و تشکیل مجلس موسسان از طریق انتخابات آزاد برای تعیین شکل حکومت و برپایی یک حکومت سکولار و دموکرات متعلق به همه آحاد متکثر جغرافیای ایران کنونی، با وفاداری به اصول منشور حقوق بشر و منضمات آن) در افق دید خود خواهد داشت.

* در تعریف رشد میتوان گفت :امری متداول ،کمی و اجتناب نا پذیر است - مانند افزایش راههای ارتباطی یا تاسیسات مورد نیاز جوامع - رشد گیاهان یا افزایش سن و سال .. اما توسعه : کیفی و مربوط به توانمندی و صلاحیت علمی حکومت درتصدی مسئولیتهای کلان ،خدمت به احاد مردم بدون کوچکترین تفاوت ، فرهنگ ساز ی وبالا بردن شعور اجتماعی مناسب زمان ،صداقت ، پاک دستی ، رفاه و امنیت عمومی ، ارامش فکر و روان ادمیان ، مردم خواهی دولتها و...... که انچه یافت می نشود انم ارزوست !

جنبش اعتراضی و انقلابی با کش و قوسهایی ادامه دارد. یکی از تعیین کننده ترین مسائلی در تعیین چشم انداز دمکراتیک معرفی آلترناتیوهای سیاسی است. در این زمینه وضعیت بسیار ناروشن و کدر است. تجربه بی آلترناتیوی سیاسی در سال 1357 بختک جمهوری اسلامی را بر سر مردم آور کرد. اینک در سال 1401 نیز آلترناتیوهای سیاسی همچنان وضعیت سال 1357 را دارد. این کوتاه نوشته تلاشی است برای معرفی یک آلترناتیو دمکراتیک برای ایران فردا...

آنچه مسلم است ایران با شدید ترین بحران اقتصادی و اجتماعی خود بعد از انقلاب 1357 روبرو شده است، هر روز فاصله مردم از حکومت بیشتر می شود، جامعه ثبات سیاسی و اجتماعی خود را از دست داده است...

متأسفانه در پی تغییرات سایت نسخه PDF اکثرنوشته های آ.ائلیار دیگر در دسترس نیست. علاقمندان میتوانند آنها را از نشانی های زیر تهیه کنند

بررسی کارشناسان نشان می‌دهد ۸۰ درصد خسارات ساختمان‌ها ناشی از جداشدن و ریزش میان قاب‌ها و عدم اتصال میان قاب‌ها و یا جداشدن سقف‌ها از دیوارها بوده است. هر دوی این نوع ریزش‌ها نشان از نبود اتصال مناسب و محکم بین این اجزای سازه‌ای بوده است. این کمبود به نوبه خود نتیجه‌ی پایین بودن کیفیت مصالح و فساد در اجرای پروژه‌ها، دادن مجوزها و استاندارد نازل امتحان کردن‌ ساختمان‌ها است.

تب ادواریِ ترس از تجزیه و تجزیه طلبی، این روز ها در جامعهٔ در آستانهٔ انقلاب نوین ایران، دوباره بروز کرده است و ذهن و نیروی بخش های مهمی از این جامعهٔ به شدت آسیب‌پذیر را به خود مشغول داشته است.
این تب، هرچه باشد یا هرچه نباشد، بیان یک پدیدهٔ روان‌تنی است؛ و به‌جای جستجوی ویروس های مهاجم موهوم، باید به جستجوی راه چاره‌یی برای آن بود.
چهار گروه کلی، با چهار انگیزهٔ کاملاً متفاوت، و چهار پاسخ کاملاً متفاوت، درگیر این ماجرا هستند: