چشم انداز کنفرانس پراگ

اعضای کمیته برگزاری «کنفرانس پراگ» (سومین نشست اتحاد برای پیشبرد دموکراسی)، درآستانه گشایش این نشست از چشم انداز کنفرانس و امید و انتظار خود گفته‌اند.

شهریار آهی: یک قدم نزدیک‌تر به اتحاد

نام کنفرانس، «اتحاد برای پیشبرد دموکراسی» است. انتظار و امید و آرزویی که دارم این است که نخبگان ایرانی از طریق این کنفرانس یک قدم به اتحاد نزدیک‌تر شوند. در شرایط کنونی ایران، اگر نخبگان با صدایی موزون و نوعی وفاق حول کلی‌ترین مسائل کشور که دموکراسی و حقوق بشر است، با مردم صحبت نکنند؛ توده‌هایی که از صدای ناهنجار نخبگان بیزار می‌شوند به سمت صحبت‌های افراط‌گرایان و غوغاسالاران روی می‌آورند و این می‌تواند عاقبت بسیار بدی را برای کشور در بر داشته باشد. به همین دلیل، این یک دین و وظیفه‌ای است که نخبگان دارند تا به یکدیگر نزدیک شوند. موضوع صحبت ما نیز همین است. ما نمی‌خواهیم تبدیل به یک تشکیلات سیاسی متعارف شده و یک عده اکثریت و عده دیگری اقلیت شوند. ما به دنبال یک اجماع پیرامون دموکراسی و حقوق بشر به عنوان کلی‌ترین مسائل هستیم. ساختاری هم که از دل این کنفرانس خارج می‌شود، یک ساختار متعارف سیاسی و هرمی نیست؛ بلکه می‌خواهیم یک کار چند کانونی انجام بگیرد و کانون‌های مختلف فعال برای دموکراسی و حقوق بشر بتوانند حول پروژه‌های مشخص برای فراهم کردن پیش‌زمینه‌های برگزاری یک انتخابات آزاد که ترجمان عملی دموکراسی است با یکدیگر همکاری کنند. هر چقدر در دستیابی به این اهداف از طریق کارگاه‌ها و پنل‌هایی که تشکیل خواهد شد، موفق‌تر باشیم؛ درجه موفقیت کنفرانس پراگ بالاتر خواهد رفت.

ناهید بهمنی: گفت‌وگو درباره مهم‌ترین مسائل

قریب یکسال است که فرایند «پیشبرد اتحاد برای دمکراسی » در ایران با برپایی کنفرانسهایی و در مجاورت آن ایجاد شبکه هایی از ارتباط و دیالوگ سیاسی اهمیت مساله اتحاد اپوزیسیون ایرانی را دریک پروژه با برنامه مورد توجه قرار داده است . کنفرانس پراگ هم به عنوان یکی ازبرنامه های این پروژه می کوشد بخش قابل تو جهی از نخبگان جنبش سیاسی ، مدنی ایران را به دیالوگ حول مهمترین مسایل جامعه کنونی دعوت کند.

هر کدام از این کنفرانسها به سهم خود تاثیرگذار بوده اند . در «اولاف پالمه » بر پرنسیپ های بنیادی دمکراسی در ایران پای فشردیم ، در «بروکسل» سعی شد که مفاهیم و دستورالعمل های پیشنهادی در راه ایجاد تحولات دمکراتیک در ایران مورد دیالوگ و تحلیل قرار بگیرد . انتظار منطقی در «پراگ» هم می تواند یافتن راههای عملی برای دست یابی به اتفاق نظر بیشتر در میان طیف های فکری اپوزیسیون بوده ونهایتا راه را برای همیاری بیشتر و شکل دادن به یک قطب اپوزیسیون نیرومند هموارتر کند. اگر کنفرانس پراگ هم نتواند به این مهم دست یابد ،بیدریغ آینده فعالیت های این جمع با ید در راستای این هدف پیش رود.

رامین پرهام: بلوغ گفتمانی و سازمانی

اتحاد برای دمکراسی در ایران فرآیندی است که در شکل و محتوای کنونی خود از یک سال پیش آغاز شده است و می رود تا با نشست پراگ پا به مرحله بلوغ گفتمانی و سازمانی خود بگذارد.

آنچه در افق نظام استبداد دینی در ایران نقش بسته است فروپاشی اقتصادی اجتماعی و نهایتا سیاسی نظام اسلامی است.

در چنین شرایطی مسئولیت سازماندهی گذار از استبداد به انتخابات آزاد با جامعه سیاسی ایران است و لاغیر.

در نبود چنین جامعه ای و در فقدان سازماندهی گذار توسط الیت های سیاسی و مدنی ایران خلع ناشی از فروپاشی به دست دیگران پر خواهد شد.

بنابراین اتحاد برای دمکراسی در ایران به عنوان حرکتی پیگیر و متکثر مسئولیتی خطیر بر دوش دارد.

این اتحاد باید بتواند تا با شبکه سازی در لایه های چندگانه جامعه مدنی و سیاسی ایران دو راهبرد سیاسی انتخابات آزاد و عادلانه و زیر نظارت ناظران بین المللی از یک سو و اقتصادی بازسازی ایران پس از الغای جمهوری اسلامی و قانون اساسی اش را به پیش ببرد.

در این راستا اتحاد برای دمکراسی در ایران باید بتواند نه تنها در مرحله انتخابات خرداد ماه آینده از خود نامزدی معرفی کند هرچند نمادین که خود را به عنوان مخاطب جامعه ایرانی به معنی عام کلمه و جامعه جهانی و رسانه ای به کرسی بنشاند.

رسیدن به این مهم به یک سازماندهی ادهاک و حداقلی نیاز دارد.

پس انتظار من از نشست پراگ این است که راه را برای این نوع سازماندهی و تدوین و ارائه یک برنامه عامل سیاسی باز کند.

سعید قاسمی‌نژاد: آماده‌سازی زمینه

من از کنفرانس پراگ انتظار دارم که بتواند زمینه را مهیا کند برای پیدایش جمعی که بتواند همچون یک تشکیلات مدرن کار کند و کار ارائه بدهد و در سیاست ایران منشا اثر باشد. چشم اندازپیش روی من ا

ین است که این اتفاق پس از پراگ هم نخواهد افتاد شاید به این دلیل که هنوز اپوزیسیون ایران چنین بضاعتی ندارد. نبود چنین بضاعتی پرسشی مهمتر را پیش رو می گذارد اگر اپوزیسیون ایران هنوز چنین بضاعتی ندارد چگونه می خواهد جایگزین حکومت کنونی بشود و به فرض که بر اثر شانس و تصادف این اتفاق بیفتد آیا واقعا نتیجه حکمرانی چنین اپوزیسیونی چیز بهتری از آب در خواهد آمد؟ بنابراین یک بار دیگر، در نهایت کارکرد چنین جلساتی باید افکندن این تصویر بر روی پرده باشد که نیرویی موجود است که می تواند جایگزین حاکمان کنونی شود و محصول بهتری ارائه دهد. اگر کنفرانس پراگ گامی در این مسیر بردارد کنفرانس موفقی خواهد بود.

انتظار من از کنفرانس پراگ، نزدیک کردن گرایشات سیاسی متفاوت درون اپوزیسیون خارج از کشور به یکدیگر است که برای ساختن آینده ای دموکراتیک در کشورمان ایران، بپذیرند فعلا حول شعار انتخابات آزاد متحد شده و همکاریهای عملی معینی را در این زمینه برای تبدیل آن به یک نیروی تاثیر گذار در درون کشور شروع کنند.