بحث من امّا برمیگردد به نتیجه ای که شما میخواهید از این چند کلامتان به طور غیر مستقیم به خواننده تفهیم یا به عبارت دقیق تر، تلقین کنید!، آنهم اینکه هر اتّفاقی در این مملکت که نامش ایران است، بیفتد، به شیوه دائی جان ناپلئونی، زیر سر «انگلیسیهاست!». هر گاه شما و دیگرانی همچون شما، موضوع مسئله ای را به آدرسی حواله بدهید که اصلا هیچ ما به ازائی ندارد یا درصد نقش آن، دو صدم است و فقط توجیهی و رد گم کنی و دنبال نخود سیاه فرستادن خواننده و شنونده ایرانیست، آنوقت نباید از در شکوه و شکایت در آمد که چرا فجایع ایران، تمومی ندارند و مدام بر آنها افزوده میشود.
اگر فرض را بر این بگذاریم که غرب در معنای کلّی و به تعبیر و برداشت شخص شما، فقط کارش توطئه است و حمایت از حکومتهای دست نشانده و تلاش برای به قدرت رساندن حکومتگران وابسته به خودش، آنگاه من از شمای نوعی میپرسم که جنابعالی و کثیری اشخاص که همچون جنابعالی نظر دارند به رغم دانش به این مسئله، چگونه در تئوری و عمل برای مقابله با غرب، روبرو خواهید شد؟.
مطالعه و تدقیق شدن به فلاکتهای ایران از کهنترین ایّام تا همین ثانیه های گذرا که جفت پاهایم در گور است به من ثابت کرده اند که علت العلل اصلی و کلیدی و نود و نُه درصد بدبختی و خوار و زاری و نکبت و رذالت و قهقرائی و عقب ماندگی ایران و مردمش، زیر سر طیف تحصیل کرده و کنشگران تاق و جفت آن بوده و هنوزم هست. غرب همواره از بلبشو و آلوده بودن و فضای غبار آلودی که در کشورهایی مثل ما به یمن و همّت هرکولی کشمکشهای سخیف مدّعیان کنشگری و ریش سفیدی قوم ایجاد میشوند، بهره برداریهای خودش را به پیش میبرد. وقتی من ایرانی به دست خودم حکومتی را بر سرنوشت خودم و میهنم و فرزندانم حاکم مطلق میکنم و تسلیم اوامر او میشوم، جانا!، مسبّب عواقب اعمالم را نباید به آدرسی حواله داد که مرا در اعمالم و تصمیمها و کنشها و واکنشها و غیره و ذالک خودم تبرئه و بیگناه و حتّا به حیث قربانی نمایش دهد. این کار، خودفریبی است که دهه هاست طیف رنگارنگ کنشگران و تحصیل کردگان ایرانی به شدّت به آن مبتلایند و آلوده. حقیقت این است که ما ایرانیان – تحصیل کردگان و کنشگران منظورمه – اصلا نمیفهیم دیپلماسی یعنی چه؟. کشورداری و سیاست یعنی چه؟. قانون یعنی چه؟. حقوق یعنی چه؟. همسایه داری و مناسبات بین المللی یعنی چه؟. و کذا و کذا. اگر ما اندکی! آری فقط اندکی از تحوّلات تاریخی و فرهنگی همین غرب ملعون!، دانش درخور داشتیم و چیزی می آموختیم، آنگاه متوجّه میشدیم که خانه آبا و اجدادی را چگونه باید مراقبت و ترمیم و شیک و پیک و محافظت و نو به نو آباد کرد. نه جانا!. ما کشته خویشیم و غربیان از بلاهتهای دم دست به نفع خودشان بهره برداریهای دراز مدّت میکنند و حساب و کتابهای دور اندیشانه. آنکه باید «بیدار» شود، غرب نیست آقای مستشار که قرنهای قرن است بیدار و هوشیار و میداندار است؛ بلکه آن که باید بیدار شود، شما و من و هزاران نفر امثال مای ایرانی هستیم که قرنهاست به خواب اصحاب کهفی فرو رفته ایم و خوابهای شیرین «مدرنیته ای و سکولاری و دمکراتیکی و خزعبلات مشابه» را میبینیم؛ نه واقعیّت زمخت و خانمانسوزی که از طرف فعّالان مایشاء حکومتگران فقاهتی، چهره کریه خودش را بیش از چهار دهه است در ایران و جهان نمایش میدهد؛ یعنی حکومتی که اقتدار زمامدارانش، محصول حماقتهای فردی و جمعی «خوبترین خوبان کنشگر و تحصیل کرده ایرانی» است و همچنان هست.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان