ناآگاهی برخاسته از باورهای دینی همواره یکی از سرمنشأهای مهم اسارت مردم یک کشور در چنگال طبقات حاکم ستمگر بوده و خواهد بود. سی و چهار سال است که توده های مردم ایران تاوان ناآگاهی و باورهای دینی خود را پس می دهند. به جز یک باور کور به مذهب چگونه ممکن بود مردمی که برای رهائی از شر ستمگری های رژیم سلطنتی به انقلاب روی آورده بودند به یک دار و دسته مرتجع که در رأس آنها یک شارلاتان عوام فریب، سمبل تاریک اندیشی قرون وسطائی به نام خمینی قرار گرفته بود اعتماد کنند؟ در یک کلاهبرداری بزرگ هیأت حاکمه به نام رفراندوم، چشم بسته به "جمهوری اسلامی آری یا نه" رأی ‌دهند و سند اسارتشان را با دست خود امضا کنند؟

باید اذعان کرد وقتی که اکثریت بزرگ مردم یک کشور فریب یک شارلاتان را می خورند و نه با زور سرنیزه ستمگران بلکه با دست خود سند اسارتشان را امضا می کنند نشان می دهد که نقصی بزرگ در خود این مردم وجود دارد و این نقص در میان مردم ایران ناآگاهی عجین شده با خرافات مذهبی‌ بود. شکی نیست که این طبقات حاکم ستمگر بوده اند که با اختناق و استبداد و اشاعه سموم خرافات مذهبی، مردم را در جهل، انقیاد و غرق در خرافات نگه داشته اند اما در این واقعیت تغییری ایجاد نمی کند که ناآگاهی برخاسته از خرافات مذهبی باعث گردید که مردم ایران با اعتماد به سمبل تاریک اندیشی و خرافات به پای صندوق رأی گیری بروند و چشم بسته به جمهوری اسلامی رأی دهند و اولین تجربه انتخاباتیشان را در پی سرنگونی رژیم سلطنتی با یک شکست بزرگ از سر بگذرانند. شکستی که هر بار با شرکتشان در انتخابات با شکست های دیگری همراه بود!

ناگفته روشن است که وقتی اکثریت مردم در یک چنین سطحی از ناآگاهی قرار دارند که خرافات مذهبی تعیین کننده و راهنمای عمل سیاسی آنها باشد نمی توانند این واقعیت را درک کنند که یگانه وظیفه و رسالتی که خمینی و جمهوری اسلامی داشتند سرکوب و در هم شکستن انقلاب آنها و به عقب راندن توده مردم به جایگاهی در تمام سطوح، پائینتر از دوران رژیم شاه بود اما زندگی سیاسی پرتکاپوی آن دوران که بازتاب ادامه حیات انقلاب بود به سرعت توهمات ناشی از زودباوری و خرافات مذهبی را در هم می شکست و توده های زحمتکشی که در تجربه‌ زندگی سیاسی آگاه می شدند به چنان تهدیدی علیه ارتجاع حاکم تبدیل شدند که رژیم به سرکوب و کشتار گسترده و وحشیانه ای در سال ۶۰ روی آورد تا بتواند اختناق و استبدادی را که نظیر آن را مردم ایران لااقل در طول یک قرن گذشته ندیده بودند حاکم سازد.

پس از این کشتار و اختناق وحشتناک و بحران ها و شورش های اواخر دهه‌ ۶۰ چنین به نظر می رسید که باید برای عقب مانده ترین بخش مردم نیز روشن شده باشد که خمینی که بود؟ جمهوری اسلامی چیست؟ و در پی انجام کدام اهداف و مقاصد بر ایران حاکم شده است؟ چرا که تجربه قاعدتاً بزرگترین آموزگار است و هیچ تبلیغ و ترویجی نمی تواند همچون تجربه زندگی سیاسی به توده های مردم آموزش دهد و آنها را آگاه سازد. پس از چه روست که بار دیگر در ۲ خرداد  سال ۱۳۷۶ اکثریتی از مردم به پای صندوق رأی می روند تا شکستی دیگر بر شکست های خود بیافزایند؟ مگر جمهوری اسلامی در طول نزدیک به دو دهه از استقرار خود به عریانترین شکل ممکن نشان نداده بود که جز محکمتر کردن بندهای اسارت مردم از طریق تشدید سرکوب و اختناق رسالتی ندارد؟ مگر آشکار نکرده بود که به عنوان یک دولت دینی دشمن آشتی ناپذیر آزادی است؟

مگر پوشیده مانده بود که انتخابات چیزی جز یک نمایش مضحک برای جابجائی مهره های دستگاه استبداد در رأس پست ریاست جمهوری و ابزاری برای فریب و تحمیق توده مردم نیست؟ مردم چه انتظاری از خاتمی این شاگرد وفادار خمینی و دولت دینی استبدادی داشتند؟ جمهوری اسلامی در اواخر دهه‌ ۶۰ و اوایل دهه‌ ۷۰ با بحرانی جدی مواجه شده بود. سیاست اقتصادی نئولیبرال رفسنجانی به شکست انجامیده بود. این سیاست منجر به فقر کمرشکن اکثریت مردم ایران و شکاف عمیق فقر و ثروت شده بود. نارضایتی کارگران و زحمتکشان به نقطه ای رسید که شورش های توده ای مناطق وسیعی از ایران را فراگرفت. از طرف دیگر فشار ناشی از اختناق و سرکوب منجر به نارضایتی و اعتراض روزافزون به ویژه در میان جوانان شده بود. تحت یک چنین شرایطی است که رژیم برای کنترل و مهار اوضاع به تاکتیک جدیدی روی می آورد و جناحی از رژیم عهده دار این وظیفه می گردد که با شعار آزادی و عدالت و ظاهراً نفی و مقابله با سیاست اقتصادی رفسنجانی بحران موجود را حل، نارضایتی را مهار و رژیم را از بن بست نجات دهد!

نتیجه اما همان گونه که می دانیم شکست این تاکتیک رژیم بود. نه فقط به علت حدت تضادها و ماهیت و خصلت فوق ارتجاعی جمهوری اسلامی جناح موسوم به اصلاح طلب نتوانست حتی تعدیل و تخفیفی در اختناق حاکم پدید ‌آورد بلکه در عرصه اقتصادی نیز راه دیگری جز ادامه سیاست اقتصادی شکست خورده رفسنجانی در برابر خود ندید. رکود مزمن، تورم دو رقمی، افزایش میلیونی بیکاران وضعیت مادی و معیشتی کارگران را وخیمتر کرد. لذا تضادها تشدید و راهی برای خروج رژیم از بن بست و کنترل نارضایتی با توسل به تاکتیک اصلاح طلبی یافت نشد. جناح موسوم به اصلاح طلب نمی توانست بحران را حل و نارضایتی را مهار کند چرا که اولاً راه حلی برای بحران اقتصادی و تعدیل و تخفیف تضادهائی که این بحران را پدید آورده بودند نداشت! این که پس از گذشت مدتی بلاتکلیفی خاتمی سرانجام ادامه سیاست رفسنجانی را در پیش گرفت در همین واقعیت قرار داشت! ثانیاً جریان موسوم به اصلاح طلب قادر نبود حتی تعدیلی ناچیز در اختناق و سلب آزادی های مردم پدید آورد و لااقل به مطالبه قشرهای معینی پاسخ دهد چرا که اساساً حتی آزادی بسیار محدود هم در چارچوب دولت دینی ممکن نیست. دولت دینی نفی آزادی است و مسأله دیگر این که حتی آزادی بسیار محدود هم سریعاً به تهدیدی علیه موجودیت دولت دینی تبدیل می گردد و تضاد توده مردم را با رژیم استبدادی حاکم به جای تخفیف تشدید می کند و در عمل نیز چنین شد!

با این اوصاف و تجربه مردم از دو دهه‌ حاکمیت رژیم ستمگر جمهوری اسلامی علت چه بود که تب اصلاح طلبی جامعه ایران را فرا گرفت و اکثریت مردم به پای صندوق رأی رفتند؟ چیزی نبود جز توهمی که شکست دیگری را به مردم ایران تحمیل می کرد. این توهم البته از نوع خالص مذهبی آن که در فروردین ۵۸ مردم را چشم بسته به پای صندوق رأی گیری کشاند نبود. تب اصلاح طلبی در ظاهر شورشی علیه نظمی جلوه می کرد که نماد آن ناطق نوری در آن انتخابات بود. با این وجود چیزی جز این توهم نبود که دولت دینی می تواند با آزادی مردم سر سازش داشته باشد. البته عنصر غالب در این توهم نه باورهای خرافی مذهبی که هنوز هم کم نبود بلکه بی تجربگی سیاسی میلیون ها جوانی بود که خواهان تغییر و آزادی بودند اما فاقد هر گونه تجربه سیاسی!

آنها در یک دوران بی تحرکی سیاسی پس از سال ۶۰ پرورش یافته بودند و از همین رو نتوانسته بودند کمترین تجربه سیاسی را به دست آوردند اما از آنجائی که توهمی به آسمان نداشتند بلکه توهمی زمینی بود به فوریت توهمات آنها درهم شکست و به قیام دانشجویی ۱۸ تیر ۷۸ انجامید  که یکی از افتخارات مبارزاتی جنبش دانشجویی و توده های مردم ایران علیه نظم بیدادگر حاکم است. این قیام توسط اوباش بسیجی، پاسداران و پلیس با فرمان "اصلاح طلبان" سرکوب و دانشجویان به خاک و خون کشیده شدند. مردم ایران بار دیگر بهای سنگینی برای توهم ناشی از زودباوری خود پرداختند. پیامد این شکست برای توده های مردم تشدید سرکوب و اختناق و فقر و فلاکت عظیمتری بود که در دوران احمدی نژاد نصیب آنها شد اما گویا لااقل برای بخشی از مردم هنوز نتایج فاجعه بار شکست های سنگین ناشی از شرکت در برخی از انتخابات فرمایشی رژیم کافی نبود و می بایستی سه باره شکست و عواقب آن را متحمل شوند!

در سال ۸۸  جریان موسوم به اصلاح طلب بار دیگر با وعده های پوشالی موسوی و کروبی به مردم، در واقع اما برای باز پس گرفتن منافع و امتیازات اقتصادی و سیاسی گذشته خود از جناح رقیب وارد صحنه شد. پس از شکست خاتمی و سیاست های آن بی هیچ تردیدی روشن بود که اوضاع جمهوری اسلامی دیگر در وضعیتی نیست تا "اصلاح طلبان" بتوانند مواضع پیشین خود را دوباره به دست آورند. جمهوری اسلامی و جناح قدرتمند آن تحت رهبری خامنه ای به این نتیجه رسیده بودند که برای حفظ جمهوری اسلامی و منافع طبقه حاکم فقط یک راه در مقابل آنها قرار دارد و آن تشدید سرکوب و اختناق است. بنابراین هیچ چشم اندازی برای قدرت گیری مجدد جناح موسوم به اصلاح طلب و حتی گرایشی از نمونه رفسنجانی وجود نداشت!

با این وجود آنها به خاطر منافع اقتصادی و سیاسی خود و با این محاسبه که بحران های متعدد رژیم و نارضایتی عمومی می توانند بار دیگر آنها را به جایگاه پیشین بازگردانند وارد رقابت و درگیری با جناح رقیب خود شدند. برای بخش بزرگی از توده های کارگر و زحمتکش روشن بود که این رقابت بر سر منافع اقتصادی و سیاسی دو گروه مرتجع است. از این روست که از کل جمعیت ۷۲ میلیونی که به طور واقعی بین ۵۶ تا ۵۸ میلیون حائزین حق رأی بودند بیش از ۲۰ میلیون تن از مردم ایران در این خمیه شب بازی انتخاباتی شرکت نکردند. طرفداران خامنه ای آرای خود را سوای تقلب های مرسوم از میان روستائیان و برخی شهرهای کوچک و سنتی جمع آوری کردند اما نماینده اصلاح طلبان عمدتاً از مناطق مرفه تر چند شهر بزرگ و گروه هائی از دانشجویان و روشنفکرانی که افق دید آنها فراتر از محدوده های جمهوری اسلامی نیست!

از این جهت نیز شکست آنها آشکار بود چون تکیه گاه آنها اساساً بر قشر خرده بورژوازی مرفهی قرار گرفته است که در دوران جمهوری اسلامی جمعیت آنها رشد کرده و بنا به وضعیت طبقاتیشان خواهان تحولات انقلابی در ایران نیستند بلکه فقط خواهان آزادی های فردی و در محدوده تنگی سیاسی در چارچوب نظم موجود هستند. با این همه باید گفت که بخشی از رأی دهندگان موسوی مردمی بودند که از روی توهم و ناآگاهی به او رأی دادند و به یک عبارت مردمی که از حیث آگاهی در سطح ۲ خرداد سال ۷۶ باقی مانده اند اما آن چه که در جریان این "انتخابات" اوج افلاس و ورشکستگی "اصلاح طلبی" را در ایران جار زد توسل آنها و طرفدارانشان به نشانه های خرافات مذهبی در تبلیغات بود! پرچم سبز محمدی، شعارهای یا حسین - میرحسین، یا زهرا و الله اکبر حالا شعارهای خیابانی و شبانه اوباش حزب الله نبود بلکه شعار تحصیل کرده های "مدرن" طرفدار اصلاح طلبان پاسدار دولت دینی بود!

هنگامی هم که نبرد واقعی آغاز گردید و مردم و جوانان انقلابی که هدفشان سرنگونی جمهوری اسلامی بود با شعار مرگ بر دیکتاتور و مرگ بر جمهوری اسلامی به نهادهای سرکوب رژیم یورش بردند آنها به خانه های خود بازگشتند و شبانه شعار الله اکبر سر دادند و رهبران اصلاح طلب آنها با شعار: "جمهوری اسلامی نه یک کلمه کمتر و نه بیشتر!" مبارزه انقلابی مردم را محکوم کردند اما نبرد جوانان انقلابی چندین ماه ادامه یافت، نبردی که سمبل های افتخارآفرین آن از نمونه ندا آقاسلطان بودند که تحریم را با جنگ خیابانی پیوند زدند و در راه هدف بزرگ‌ آزادیخواهانه و برابری طلبانه خود جان باختند. به استثنای این مبارزه، تمام ماجرای انتخابات سال ۸۸ برای همه کسانی که در سازماندهی و حضور در آن نقش داشتند شکست بود.

خامنه ای با بزرگترین رسوائی، بی اعتباری و شکست تمام دوران زندگیش روبرو شد. احمدی نژاد ظاهراً پیروز خیمه شب بازی، اکنون شکست خورده و مفلوک در حال ترک دوران ریاست جمهوریش می باشد. "اصلاح طلبان" شکستی سنگینتر از دوره گذشته متحمل شدند، آنها گروهی حتی از متوهمین به اصلاح دولت دینی را از دست دادند و عجالتاً دیگر شانسی برای بازگشتن به قدرت ندارند. جمهوری اسلامی‌ در چنان بن بستی گرفتار شد که دیگر باید به نحوی خود را از شر برگزاری انتخابات ریاست جمهوری خلاص کند. در واقعیت هم اکنون چنین کرده است. فقط این مانده است که نام و مراسم آن را نیز حذف نماید. خیمه شب بازی سال ۸۸ همچنین برای آنهائی که از شکست های گذشته چیزی نیاموختند نیز شکستی دیگر بود! آنهائی که به مرتجعی به نام احمدی نژاد رأی دادند نتیجه آن را در تشدید اختناق و سرکوب و افزایش فقر و بدبختی دیدند و آنهائی که به موسوی و کروبی رأی دادند آنها هم چیزی جز تشدید اختناق و سرکوب عایدشان نشد!

تمام این تجارب از روزی که باورهای مذهبی کور، مردم را در فروردین ۵۸ برای امضای سند اسارت خود به پای صندوق رأی کشاند تا خیمه شب بازی انتخاباتی سال ۸۸ باید به عموم توده های زحمتکش مردم ایران آموخته باشد که فقط یک راه برای نجات از استبداد، نابرابری، فقر و بدبختی که دامنگیر عموم توده های کارگر و زحمتکش شده است وجود دارد. نبرد برای سرنگونی و برانداختن جمهوری اسلامی‌ و استقرار نظمی که این بار خود توده های کارگر و زحمتکش حاکمیت آن را در دست گرفته باشند. تمام شرایط عینی برای سرنگونی جمهوری اسلامی فراهم است. بحران های عمیق و همه جانبه، تضادهای لاینحل و به شدت حاد، شکست تمام سیاست های رژیم و نارضایتی گسترده عموم توده های مردم از وضعیت فاجعه بار موجود همگی دال بر این واقعیتند. جمهوری اسلامی به هر شکلی که خیمه شب بازی انتخاباتی جدید خود را در خردادماه برگزار کند نتیجه برای مردم ایران یکسان خواهد بود!

تشدید اختناق و سرکوب، گسترش فقر، بیکاری و گرسنگی تمام آن چیزی است که بقای جمهوری اسلامی نصیب توده های زحمتکش مردم ایران خواهد کرد. مردمی که می خواهند از اسارت و بندگی، اختناق و استبداد، بی حقوقی، نابرابری، فقر و گرسنگی نجات پیدا کنند چاره دیگری جز انقلاب ندارند.