پاسخی به جناب توکلی

یک فوج همی بینم گم کرده ره خویش

و ایام پریشان ز جهالت چو شب تار

یک قوم همی بینم در خواب جهالت

پیکار ز دانش بر دانش پیکار (مسعود سعد)

دوست گرامی، بسیار سخت بتوان تهمتی را که جنابعالی با به کار بردن کمترین میزان از شکیبایی، به سوی بنده هدف گرفته اید توجیه کرد: باز نشناختن «آینده نگری»، یعنی مفهومی که شما خود را بدان ملتزم می شمرید، از کمونیسم، مفهومی دیگر که شما اصطلاح "رفقا" را در آن، به گونه ای که به دشواری بتوان برای آن مناسبت و بیش از آن، دلیلی که بتواند از سوی خرد و تجربه ای بی شائبه تایید شود یافت، فروکاسته اید. به عبارت دیگر، به سختی چنین می نماید که اشتباهی از دو سو رخ داده است.

خیر، جناب کیانوش توکلی گرامی، شما به روشنی یک آینده نگرید، و تمامی کوشش خود را، امری که عمیق ترین احترامات یک مخالف با ایمان تان را، - و پروانه بدهید در ابراز این اختلاف و جُد-رایی در منش و کنش بیشترین فاصله ها را نسبت به شما همروزگار محترم ام اندرانگارم- برمی انگیزد، تا بدین مفهوم چهره ای ملموس و بسودنی بخشید، به کار برده اید؛ از این رو روشن است که کمونیسم، مفهومی که بنده نیز طبیعتا هرگز نمی توانستم آن را در بافتار یاد شده به کار برم، محلی از اعراب ندارد. ولی به همین اندازه نیز نمی توان توجیهی برای این سخن با شتاب بیان شده یافت که اصطلاح رفقا ملک طلق انسان کمونیست است، و بر من مسلم است که شما، با عنایت به حضور مستمر تان در میدان رزم به کرسی نشاندن راستی و داد، نمی توانید از عدم این اینهمانی آگاه نباشید! دوست بسیار گرامی، مفهوم رفیق، آنگونه که نزد من به کار گرفته می شود، تمامی آن سرخ پیشینگانی را دربرمی گیرد که التزام عملی و نظری به یکپارچگی ارضی ایرانزمین، یعنی والاترین راستی ما، و مفهوم تجزیه ناپذیر یک ملت-یک دولت را، و این چیزی جز برترین داد ما نیست، در بوم زرتشت و کوروش به رسمیت نمی شناسند و به روشنی نیز، از پذیرش این کمینه ی نه حقوقی، بلکه مفهومی ایرانی بودن، سر باز می زنند. پس اجازه بدهید فضا را بر مفاهیم، بیش از آنکه شایسته باشد، تنگ نکنیم و صرف حضور برخی سخنرانان اهل تاج را در میان امواج نارنجی تارهای الکترونیکی ای که شما، با عشق و دلدادگی ای ستودنی، نظم بخشیدن آینده نگرانه به آن ها را به عهده گرفته اید، دال بر کمونیستی نبودن فرهنگ و گفتگو نینگاریم، چرا که این امر کاملا بدیهی، در کنار عدم تعلق خاطر به خاطره هایی که دیگر دوست داشته نمی شوند، و مفهوم کمونیسم تنها یکی از آن خاطره های دیگر غیر قابل دوست داشتن است، به هیچ روی به معنی پایبند بودن به حفظ و نگهداری جانسپارانه از آب و خاک و باد ایرانزمین تلقی نمی شود، همانگونه که تا به امروز نیز، شوربختانه، نشده است. خیر، برای رفیق بودن و عدم پایبندی به ایرانزمین، دیگر تنها کمونیست بودن بسنده نیست.

*

و در پایان، پروانه بدهید نکته ای خُرد را با شما در میان گذارم که چه بسا، در میان چندی، یکی از دلایلی باشد که مردمان محترم و میهن پرست بسیاری را از حضور پر رنگ تر، و گاهی حتا مطلق، در این محفل معذور می دارد، و آن، درب گشوده به عدم توجه به اصول احترام و سخن آزرمانه است، به ویژه هنگامی که به سختی چنین می نماید که برخی از گردانندگان و همکاران فرهنگ گفتگو، یعنی نهادی که شما پاسخگوی نهایی آن به شمار می روید، تنها به این بهانه که گزینش نام «بی نام» بسنده می نماید تا آنان را از هر گونه قید به اندازه داری و در بند بودن در خویشتن داری رهایی بخشد، واپسین مرزهای میان واژ و ژاژ را نیز، به آسانی ای که باور کردن اش حتا به استخوان خرد کرده های میدان نیز چندان آسان نمی افتد، درمی نویسند.

در جهان بی نامی ها، و این حقیقتی ست که با پُشتدهی به فردوسی بزرگ به آسانی نمی توان به انکار آن برخاست، نام ها عین خود ننگ اند، پس چه بسا اگر دری نیز بشاید بسته شود، و این حتا در حد یک پیشنهاد از راه دور نیز نیست، بر روی نمایندگان آن جهان های دور افتاده از شرف و حقیقت است، که همه نام شان جز ننگی خود کرده و خود جسته بیش نیست و خود از این روست، که اینک، بی نامی را، پیشه ی خویش کرده اند.

کیخسرو آرش گرگین

پائیز دو هزار و پانصد و شصت و هفت شاهنشاهی