طیفی وسیع، نامنسجم و پراکنده در آرزوی تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در جامعه ایران  لحظه شماری می کنند و در محافل دوستی، خویشاوندی،فرقه ای و قبیله ای و ... به تلاش های معطوف بدورن دلمشغول اند. در ایران پس از انقلاب بهمن، تنها احزاب بومی کردستان  توانستند با جنبش اعتراضی در مناطق کردنشین پیوند برقرار کنند و از جریانات ایدئولوژیک به نیروی سیاسی با پشتوانه توده ای ارتقاء یابند.

جریانات خانواده های جنبش کارگری، جنبش ملی  و نیز قومپرستان و شاهپرستان، عملن فاقد ارتباط و پیوند اجتماعی با نیروهائی هستند که سنگ شان را به سینه می زنند. بخشی از آنها بدلیل همسوئی شان با اهداف سلطه جویان جهانی و فزون طلبی  همسایگان، تریبون هائی در خارج از کشور دارند که صدای طبل های تو خالی را بازتاب می دهند.

امروز سر سخن من با کسانی ست که تفاوت های نیروهای همراه، با باندها و دسته جات مانع را نمی شناسند و نمی توانند مرزهای وظایف عمده از وظایف غیر عمده را تشخیص داده و با تمرکز بر سر اساسی ترین مطالبات امروز جنبش، مرکز ثقل نیرو را در ایجاد بستر تکوین اراده دمکراتیک ملی در برابر اراده بوروکراتیک ارتجاعی قرار دهند.

بی توجهی به الویت بندی  مطالبات جنبش معلول شیفتگی های دینی، قومی، نژادی و ایدئولوژیک ویا گیج سری و عدم بلوغ سیاسی است. وقتی جمهوری اسلامی مانع اصلی هر تحول آزادیخواهانه و دمکراتیک در کشور است، ایجاد همپیمانی ملی برای برچیدن این مانع، نخستین وظیفه مشترک  اپوزیسیون آزادیخواه و دمکرات است.

نیروهائی که از این مهم رو برمی گردانند، برای توجیه فرار از زیر پرچم مبارزه مشخص، مطالبات خاص را تا حد عام ارتقاء داده و علائق و سلائق اقشار اجتماعی را پیش شرط گام مشترک قرار می دهند. در واقع شرکت در جنبش همگانی برای بزیر کشیدن جمهوری اسلامی را مشروط به تحمیل اراده محفل، گروه و دسته جات بی ربط با مردم و منافع شان، بر جنبش همگانی می نمایند.

برای ایجاد اراده دمکراتیک و ملی در جامعه، بایستی تفاوت های نیروهای همراه و مانع را شناخت و کوشش کرد تا با اقناع گری نیروهای مانع را به همراهی سوق دهیم و این اصل تفهیم گردد که تنها در یک جامعه آزاد، دمکراتیک، لائیک ، اقشار و طبقات فرهنگی، دینی، قومی، نژادی و طبقاتی می توانند مطالبات بر حق شان را متحقق کنند. مبارزه پراکنده ما تنها عمر استبداد را طولانی تر خواهد کرد و نیروهای اپوزیسیون را به تحلیل خواهد برد.

جنبش آزادیخواهانه همگانی برای برچیدن جمهوری اسلامی، با مبارزه برای برقراری جمهوری آزاد، دمکرات، لائیک و سوسیال معنا می یابد. از آنجاکه مسئله نیروهای آزادیخواه و دمکرات انتقال قدرت به ملت است، نتایج انتخابات کاملن آزاد و دمکراتیک را مرجع قرار می دهند و بدیهی ست که شعور سیاسی جامعه ایستا نبوده و با نهادینه سازی آزادی و دمکراسی در جامعه، همواره راه اقناع توده ها برای احزاب سیاسی باز است.

نیروهای مانع، ظرفیت استفاده از نرم های دمکراتیک برای پیشبرد اهداف خود را ندارند و با یارگیری از اقشار عقب مانده جامعه و کمک های خارجی می کوشند تا اهداف خود را به ملت ایران تحمیل کنند. پادزهر این تاکتیک، نهادینه سازی مکانیزم دمکراسی در جامعه و انتقال قدرت در همه حوزه ها به مردم، از نهادهای محلی تا شهری، استانی و کشوری ست.

اگر کوشندگان جنبش های کارگری، زنان و جوانان با دور زدن ارتجاع دینی، سلطنتی و قومی، برای ایران آزاد، سوسیال و دمکراتیک وارد میدان نشوند، جنبش های کور وعقب مانده (پان اسلامیسم،پان عربیسم و پان ترکیسم)، کشور را بسوی جنگ های بی پایان سوق خواهند داد؛ جنگ هائی که هیچکس از آتش آن در امان نخواهد ماند!

تفکیک تقدم و تاخر وظایف پیشاروی جنبش، نخستین گام برای غلبه بر پراکندگی فاجعه بار اپوزیسیون و نیز ایجاد همپیمانی ملی برای اقدام با گام های بلند است. بایستی سرها را از زیر برف بیرون آورد، ایران و جامعه را بعنوان یک کل دریافت و مبارزه برای رهائی را از زبان کشور و ملتی واحد، و برای خوشبختی و سربلندی همه شهروندانش فریاد زد.