شرایط کنونی اعتراظات گسترده در ایران چندان امکان ندارد

جمهوری اسلامی در بحرانی عمیق و جدی بسر میبرد. از یکسو مردم از آن بری شده اند و از سوی دیگر اختلافاتی جدی در میان جناحهای حاکم بروز کرده است. کسانی که در قدرتند بر سر فهم وحل مسایل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی با یکدیگر توافق اندکی دارند. آنها تنها بر سر حفظ جمهوری اسلامی هم رای میباشند. از سوی دیگر تلاش برای ساماندهی به اقتصاد و اجتماع از طریق توسل به آیات قرانی و احادیث ممکن به نظر نمیرسد و به ناچار ایشان باید از دانش نو که در بلاد کافران رشد یافته بهره بجویند. اما مشکلات بزرگ و انبوه اند. برای نمونه ایجاد 900 هزار کار جدید در هر سال برای پاسخ به نیاز نسل جوانی که هر سال پا به میدان بازار کار میگزارد از عهده دولت بر نمی اید. فاصله دارا و ندار همچنان فراخ باقی مانده است. دیگر نمیشود دل مردم را به شعارهای توخالی خوش نگهداشت. بحران عمیق و ریشه دار است، و با زدن عده ای و با دستگیری عده ای دیگر، اگر چه میتوان برای مدتی کوتاه سکوت برقرار کرد، اما نمیتوان این مشکلات را از سر راه برداشت. جمهوری اسلامی اما زاییده بحران است و از بحران تغذیه میکند. جمهوری اسلامی همیشه تلاش داشته است که ناتوانیها و بی لیاقتی های خود را به گردن دشمنان خارجی و داخلی بیندازد. اما تکرار این روش از تاثیر آن کاسته است

سیاست پیشگان جمهوری اسلامی در چند سال گذشته سعی داشته اند که با دمیدن در بوق ((انرژی اتمی حق مسلم ماست)) بر ناتوانی ها و شکستهای داخلی خود سر پوش بگذارند. اما این تنها دل هواداران ایشان را خوش میکند و آنها را راضی نگهمیدارد. وگرنه با بر طبل توخالی دمیدن نمیتوان از انبوه مشکالات مردم کاست. اگر چه جمهوری اسلامی در بحران است این بدین معنی نیست که کار آن همین امروز و فردا تمام شده، سپس رفراندم برگزار میشود، و پس از آن مردم در امن و آسایش زندگی خواهند کرد. ما باید خودمان را برای مبارزاتی سخت و طولانی، و مهم و انسانی آماده کنیم. جمهوری اسلامی اگر چه در بحران است، اما به نیروی سرکوبگر عظیم خویش همچنان مجهز و متکی میباشد. علوم سیاسی به ما می آموزانند که تا هنگامی که ارتش و نیروهای سرکوبگر نظامی و امنیتی از دولتی دفاع کرده و دچار تزلزل نشوند،گروههای مخالف نمیتوانند آن دولت را وادار به دگرگونی اساسی در سیاستهایش کرده یا دولتی دیگر را جایگزین آن نمایند. جنبش مدنی وسیاسی مردم ایران در یک سال گذشته توانسته است نظام جمهوری اسلامی را لرزانده و شکافهای جدی در ستونهای آن ایجاد کند. اما جمهوری اسلامی به هیچ وجه توانایی سرکوب مردم را از دست نداده و به هیچ گونه نباید قدرت سرکوب آن را دست کم گرفته و دست به سیاستهای خام و مهلک زد. جمهوری اسلامی رو به پایان کار خویش است اما این پایان میتواند زمانی دراز بطلبد، و بجاست که جنبش آزادی خواهانه مردم ایران، خود را برای مبارزاتی طولانی آماده سازد. مبارزاتی که در پیش روی ماست به مسابقه دو ماراتون شباهت دارد، که برای پیروزی در آن هم باید سرعت مناسب داشت و هم طاقت. کسانی که آرزوهایشان را به جای واقعیت میگیرند، کسانی که جمهوری اسلامی و توانایی نظامی آن را دست کم میگیرند، چه بسا که در آغاز این مسابقه خسته شده، از پا در آمده و از دور مسابقه کنار خواهند کشید

بر مبنای تجربیات یک سال گذشته خویش، جمهوری اسلامی خود را برای سرکوب مبارزات و تظاهرات خیابانی آماده و مجهزکرده است. سون تزو نظریه پرداز بی همتای جنگ به ما می آموزاند که آنگاه که دشمن نیرومند، مجهز و آماده است، از مصاف با او بپرهیزیم. باید آنگاه به میدان وارد شد که دشمن آمادگی چندانی برای مبارزه ندارد. تاکتیک تظاهرات خیابانی اگر چه از ارزشی وافر و بی همتا برخوردار است، اما در وضعیت کنونی، هر گونه تظاهرات خیابانی به شدت سرکوب خواهد شد. از تظاهرات خیابانی حتما باید استفاده جست، اما در فرصت و شرایط مناسبی که حکومت توانایی سرکوب گسترده آن و یا مهار آنرا همچون روز قدس سال پیش نداشته باشد. بهتر است وقت خودمان را صرف ساختن اسب تراوای جدیدی نکنیم .اسب تراوا را فقط میتوان یک بار به کار برد. بار دوم فقط میشود یک فیلم هالیوودی از آن ساخت.