بیانیه‌ی نهضت آزادی در باره‌ی دور اول انتخابات موضع گیری منطقی و درستی است. مخاطبان و رای‌دهندگان به دو نامزد اصلاح‌طلبان اقشار و گروه‌های مختلفی هستند که با کنار رفتن یکی به سود دیگری، لزوماً همه‌ی رای او به سبد رای نامزد باقی‌مانده وارد نخواهد شد. این نیز هست که با توجه به امکانات رسانه‌ای محدود اصلاح‌طلبان و جهت‌گیری آشکار رویکردها و سیاست‌های صدا و سیما به سود احمدی‌نژاد، اصلاح‌طلبان با دو نامزد تماس رو در روی بیشتری با مردم خواهند داشت و ضعف رسانه‌ای‌اشان از این رهگذر تا حدودی جبران خواهد شد.
با این همه، این نگاه مثبت به ادامه‌ی حضور نامزدانه‌ی دوگانه‌ی اصلاح‌طلبان، مانع آن نیست که به برخی شک و تردیدها در مورد شعارهای این نامزدان اشاره شود.
کروبی در مصاحبه‌ی دیروز خود با خبرگزاری فرانسه گفته است: « مخالف تکرار اشتباهات صورت گرفته برای «رادیکالیزه» کردن جنبش اصلاحات هستم و می‌خواهم یک رویکرد میانه و معتدل را در اجرای اصلاحات در پیش بگیرم»
اما به شعارها و برنامه‌های کروبی که نگاه می‌کنیم به نظر می‌رسد که قسماً با این «رویکرد میانه و معتدل» بیگانه است و هدف آنها، همان گونه که برخی از مشاورانش مطرح کرده‌اند، صرفاً افزایش سطح مطالبات در جامعه است. این که این رویکرد، با توجه به متحقق‌نشدن مطالبات مطروحه در ماه‌ها و سال‌های نزدیک، می‌تواند تاثیراتی منفی بر روانشناسی سیاسی و انتخاباتی جامعه و نوعی سرخوردگی مجدد در میان گروه‌های مختلف اجتماعی داشته باشد، ظاهراً موضوعی برای نگرانی این گونه مشاوران آقای کروبی نیست.
طرح عرضه‌ی سهام نفت به مردم که کروبی به عنوان شاه‌بیت برنامه‌ی اقتصادی‌اش مطرح کرده بیش از آن شعاری و غیرعملی است که بتوان آن را به سادگی قابل اجرا دانست. جالب است که خود طراح این ایده (مسعود نیلی) هم از این که از ایده‌اش استفاده‌ی پوپولیستی بشود ابراز نگرانی کرده است. در مجموع این مقاله پاشنه‌ی آشیل طرح اقتصادی کروبی که حالا احمدی‌نژاد هم آن را کپی کرده است را تا حدودی برنموده است.
در متن‌های دیگری که از سوی کروبی انتشار یافته نیز قسماً نکاتی مطرح شده‌اند که ظاهراً نه برای اجرا که صرفاً برای جلب آرا هستند، چون اگر اجرای آنها عملی باشد ( که جای شک بسیار است) در عمل جز افزایش تعهدات دولت، افزودن بر نقش یارانه‌پرداز آن و تدوام مناسبات کنونی میان دولت و جامعه سود و هوده‌ای نخواهد داشت. مثلاً زمانی که در برنامه‌ی کروبی می‌خوانیم که او می‌خواهد هزینه‌ی تحصیلی دانشجویان دانشگاه آزاد را تا میزان ۷۰ درصد قبول کند انسان می‌ماند که این صرفاً یک شعار است یا واقعاً قصد اجرای آن در میان است؟ و اگر قرار بر اجرای آن است، در حالی که کروبی از سوی دیگر گفته که می‌خواهد نفت با به صورت سهام به مردم واگذار کند، هزینه چنین طرح‌هایی (کمک ۷۰ درصدی به دانشجویان دانشگاه آزاد و ...) را از کجا خواهد آورد؟ و اصولاً چنین قول و قرارهایی چه کمکی به کاستن از نقش دولت در حیات و ممات جامعه و کاهش نقش فعال‌مایشایی آن می‌کند؟
ظاهراً برخی از فعالان زن که با کروبی دیدار کرده‌اند نیز از حجم و ابعاد قول و وعده‌های او به شگفتی آمده‌اند و به طنز نکاتی را در باره‌ی این همه وعده و وعید به او تذکر داده‌اند. چون فعالان زن در متن و بطن آن جامعه زندگی می‌کنند و ظرفیت‌ها و محدودیت‌های ساختار سیاسی و اجتماعی کشور را کم و بیش می‌شناسند و تجربه‌ی سیاسی و اجتماعی و انتخاباتی سی سال گذشته را نیز در چنته دارند. از این روً از هر وعده و وعیدی فوراً به وجد نمی‌آیند و از نگاه و انتظارات واقع‌گرایانه‌ی خود دور نمی‌شوند. محدود ماندن حمایت گروه‌های مختلف اجتماعی از کروبی و شعارهایش را قسماً با همین واقع‌گرایی نیز نباید بی‌ارتباط دانست. این که فعالان اپوزیسیون در خارج از کشور در رویکرد انتخاباتی‌اشان تا چه حد واقعیت و رویا را از هم جدا کنند و به جای تایید و تحسین و احیاناً نفی، با طرح پرسش و درنگ در شعارها، طراحان آنها را به تدقیق امکانات و شیوه‌های اجرای آنها رهنمون شوند، شاید در کنار تشویق به مشارکت، یکی دیگر از مسئولانه‌ترین رویکردها در قبال انتخابات باشد. این که این رویکرد باید عقب‌ماندگی میرحسین موسوی در برخی از شعارهایش را نیز دربرگیرد، نکته‌ای است که نیازی به گفتن ندارد.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید