از دغدغه قليان تا رها کردن بيماران در بيابان

يک روز مي گويند با ابطال نامه وزارت کشور قليان ميوه اي و غيرميوه اي ممنوع است و اليوم استعمال کنندگان چه در فضاي سربسته و چه در هواي آزاد دستگير خواهند شد و ديگر روز مژده مي دهند که با تصويب دولت قليان به قهوه خانه ها بازگشت. من البته نه از شنيدن خبر نخست دلگير مي شوم و نه با اطلاع از دومين خبر خوشحال چراکه از سر اتفاق در عالم دخان به اين يک فقره علاقه چنداني ندارم و بود و نبودش برايم علي السويه است اما اينجا بحث سليقه و علاقه شخصي بنده و يا فرد ديگري در ميان نيست، صحبت بر سر ميزان دخالت حاکميت در اموري است که نه تنها هيچ سودي در پي نخواهد داشت بلکه تجربه نشان داده همواره حکم «از قضا سرکنگبين صفرا فزود» محقق خواهد شد و مدعياني که خود را قيم مردم مي پندارند جز باد به کف اندر حاصل ديگري به دست نخواهند آورد. نمي گويم چرا دولت قليان را ممنوع کرد يا حکم به آزادي آن داد بلکه مي گويم اصلا دولت چرا بايد در چنين موضوعي ورود پيدا کند؟ طرفداران محيط زيست و فضاي سبز و جامعه سالم مي گويند قليان براي سلامتي مضر است و دولت موظف است به عنوان متولي سلامت جامعه از رواج چنين پديده شومي جلوگيري کند. سلمنا. اما بد نيست اين دوستان دلسوز فقط يک مورد را مثال بزنند که سخت گيري هاي دولتي توانسته باشد جلوي ترويج و اشاعه چنين چيزهايي را بگيرد. اينکه قليان پديده مضري است امري است واضح و مبرهن و آشکار. براي فهم اين نکته هم هوش چنداني نياز نيست اما چاره چيست؟ مگر آلودگي اي که توسط اتومبيل ها ايجاد مي شود براي سلامتي مضر نيست، پس چرا دولت اتومبيل سواري را ممنوع اعلام نمي کند يا جلوي توليد ماشين را نمي گيرد؟ مگر موبايل سرطان زا نيست؟ مگر غذاهاي فست فودي به سلامتي ما ضرر و زيان نمي رساند؟ خوب است فردا دولت اعلام کند با توليدکنندگان و مصرف کنندگان سوسيس و کالباس به شدت برخورد خواهد کرد و بعد هم استدلال بياورد که دولت به فکر سلامتي مردم است و براي حفظ سلامت آنها هر کاري که صلاح بداند انجام مي دهد؟

صدالبته که يکي از وظايف حاکميت حفظ سلامت جامعه است اما به حکم «الانسان حريص علي مامنع» هيچ گاه منع يک جامعه از پديده اي مضر به سلامت جامعه منجر نخواهد شد. علاوه بر اين به کار گل گماشتن نيرويي که مي تواند با کساني که امنيت جاني، روحي و رواني يک جامعه را به هم مي ريزند مقابله کند، تبعات بسيار بدي را در پي خواهد داشت و مصداق تام و تمام تزيين نقش ايوان است . و از همه مهم تر اين پرسش فراگير است که مگر دولت همه وظايفش را انجام داده که حالا به فکر قليان کشيدن يا نکشيدن مردم افتاده است؟ قليان کشيدن مضر است و دولت بايد به فکر سلامتي مردم باشد اما بهتر نيست دولت ابتدا به فکر پرداخت بدهي هاي بي شمار تامين اجتماعي باشد تا مردم براي درمان يک بيماري ساده آواره اين بيمارستان و آن بيمارستان نشوند؟ بهتر نيست دولتي که اين همه به فکر سلامتي ريه هاي آسيب ديده مردم اين سرزمين است ترتيبي اتخاذ کند تا بيماران کم بضاعت را در بيابان هاي اطراف شهر رها نکنند؟