ازهمان نخستین سالهای انقلاب، جمهوری اسلامی با اجباری کردن حجاب، نگرش نابرابر و تبعیض آمیزخود را نسبت به زنان ایرانی نشان داد، نگاهی که با گذشت 36 سال تاکنون ادامه دارد. جمهوری اسلامی همواره در پی آن بوده است که همه زنان را صرفنظر از موقعیت های فردی و اجتماعی، تحت کنترل خود قرار دهد و برای آنان هر روز قید و بندهای تازه ای اختراع کند. برای رسیدن به این هدف از یک طرف زنان را از نظرقانونی در موضع ضعف و از طرف دیگر به اقتدار اجتماعی مردان افزود و از هیچ تلاشی برای حذف زنان و جلوگیری از تساوی حقوقشان در جامعه فروگذار نکرد.
امروز دیگر مسئله دین و رعایت موازین اسلامی مسئله اصلی جامعه ما نیست، بلکه حفظ قدرت به هر وسیله ای باعث شده که تمام اصول اخلاقیات انسانی و قانونی زیر پا گذاشته شود و جامعه ای به نهایت خشن به ما تحمیل شود. برای اینکه این چهره خشن را توصیف کنم بهترست به داستانی اشاره کنم. مردی کرمانشاهی به خواهرزاده 13 ساله خود تجاوز میکند و بعد از مدتی خواهر خود را میکشد تا بر این رسوایی سرپوشی گذارد، او دستگیر میشود و در دادگاه به شرکت خواهرزاده خود در قتل اعتراف میکند، دختر 13 ساله دستگیر و تمام وقایع را بازگو میکند، بعد از دوسال با کمک طرفداران حقوق بشر، دختر در سن 15 سالگی تبرئه میشود ولی پدر و اعضا خانواده از پذیرش وی خود داری میکنند، دختر جایی برای زندگی ندارد و بناچار در زندان نگهداری شود. نمونه های این چنینی فقط به علت فقر فرهنگی نیست بلکه حمایت قانون از مرد و نهادینه کردن فرهنگ محرم و نامحرم راه جدیدی برای مردان گشوده تا حتی از افراد فامیل خود نیز نگذرند، و به زن به عنوان یک ابژه جنسی نگاه کنند. این را میتوان سقوط اخلاقی یک جامعه نامید که بطور مکرر به چنین داستانهایی در روزنامه ها و یا اطراف خود برمیخوریم.
نکته دیگری که قابل تعمق است، قانون اساسی ایران است که به هر ماده آن تبصره معروف "طبق موازین اسلامی" افزوده شده است، اصل بیست قانون اساسی می گوید " همه افراد ملت اعم از زن و مرد درحمایت قانون قراردارند وازهمه حقوق انسانی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی بارعایت موازین اسلامی برخوردارند". همین یک شرط کافی است که برابری را بطور کامل نقض کند. طبق موازین اسلامی حق زن در زمینه ی اشتغال باید با اجازه شوهر باشد. طبق موازین اسلامی زنان نصف مردان ارث می برند. حضانت و سرپرستی فرزندان با مرد است. زن حق خروج از کشور را بدون اجازه ی همسر ندارد و ... سئوال اینجاست که چگونه صاحب نظرانی معتقد هستند که قانون و فرهنگ میتواند طبق خصوصیات فرهنگی هر کشوری نوشته و اجرا شود در حالیکه حقوق ابتدایی هر فردی با افزدون "طبق موازین اسلامی" در ایران نقض میشود؟
موازین اسلامی حاکم بر قانون اساسی، به معنای تحکم "مردسالاری" است. این موازین، اوج رضایت زنان را در ازدواج و مراقبت از شوهر و فرزندان می داند. نقش طبیعی زن را همسری و مادری می داند و زنان و دختران را نیازمند به حمایت و سرپرستی می پندارد. در نتیجه دخترها را بیش از پسرها زیر ذره بین قرار می دهد و دختران از آزادی کمتری نسبت به پسرها برخوردار می شوند. آنچه را که برای مردان بهنجار می داند برای زنان نابهنجار جلوه میدهد. طبق این موازین مرد حق چند همسری دارد ولی زن در صورت رابطه با مردی سنگسار میشود.
دراسلام زن به عنوان عامل فریب و نیرنگ و از نظر تحریکات جنسی، خطرناک شناخته می شود که باعث تخریب جامعه می گردد. برای جلوگیری از این عامل تخریب باید زنان همواره تحت کنترل مردان باشند. به همین علت جامعه مردسالار اسلامی به زن از منظر عشق و محبت نمی نگرد بلکه زن را به عنوان ابزاری برای بهره برداری جنسی مرد توصیف میکند. برای اینکه این موجود جامعه را خراب نکند باید در بند باشد، پس استحقاق خشونت را دارد. در نتیجه خشونت فیزیکی و کلامی به امری عادی و معمول در ایران در آمده است و همین مسئله باعث میشود که بسیاری از دختران وزنان ایرانی بخصوص در شهرستانها، برای اینکه مورد آزار مردان قرار نگیرند، خانه نشینی را ترجیح دهند و آنهم عاقبتی غیر از افسردگی روحی و روانی و سردردهای مزمن بهمراه ندارد.
کلام آخراینکه جمهوری اسلامی پس از 36 سال حکومت، نه تنها ماهیت زن ستیز خود را همچنان حفط کرده است بلکه با قدرت بخشیدن قانونی به مردان، مشکلات زیستی و امنیتی بیشتری برای زنان ایجاد کرده است و فرهنگ زن آزاری را در جامعه به امری عادی تبدیل کرده است، اما اینکه زنان در مقابل این اجحافات، تن به پذیرش آن داده اند خود مقوله دیگری است که در مقاله دیگری به آن خواهم پرداخت.
9 فوریه 2015
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید