نامم گل بى نام است

به صداى هيجان شفاف پيله

وقتى كه پروانه آغاز ميشود

به فرود جان فروتن موج

در مستىبالاترين لحظه ى غرور

من ميدانم عطش از كدامين سو ميايد

وآنگاه كه باران تمناى خاك را مى بوسد

من بال ميگيرم

:آنوقت آسمان گلايه ميكند

،آه

.من گنجاى هجوم اين موسيقى آبى را ندارم

نامم گل بى نام است

من شاهزاده ى تاتارى هستم

.كه مرزهاى تمدن را نيك در هم شكسته است

بهار ١٣٨٥

***************

ترانه ى حضور :

صدايت مى بارد

مثل آن ابر

كه دغدغه فردا را

از لبهاى گر گرفته ى خاك بر مى چيند

و فصلهاى خشك

به نرمى از پل خاطره مى گذرند