نگاهم کُن جهانا
برای کودکانِ آواره تر از باد
رضا بی شتاب
پروین اعتصامی:
جز بانگِ فتنه هیچ بگوشم نمی رسد
یا حرفِ سر بُریدن و یا پوست کندن است
نگاهم کُن جهانا
مرا گهواره چون گور
و گورِ من ندانی از تن دور
زمین ات تاوه وُ سوزندۀ پَر
مرا آوارگی با پایِ تاول
به جانم بسته ای خلخالِ غربت
که هر جا می رَوَم، جایی ندارم
سخن از مِهر می گویی، ندانی
که می دانم دروغ ست وُ دروغ ات زهرِ خنجر
کجا یابم بگو آغوشِ مادر
کجا باور کنم لالایِ لولو
پدر را آتشی ناگه پریشان کرد
و چون الماسِ سوده گشت خاکستر
مرا در دستِ حسرت ماند
بالی از کبوتر
پناهم بود وُ یاور بود با من آن برادر
که چون تاکی به خاک افتاد ناباور
چنین می گفت با خود خفته در خون:
جهانا چیستی، یا کیستی، ای خصمِ انسان
بلورین ساغری از باده خالی
که شرمت نیست از نیرنگ وُ افسون...
جهانا آسمان ات مرگ پَروَرد
نداری نغمه ای آخر تو بهتر!
اگر پیراهنی بر تن ببینم
مرا دشمن شَوَد پیراهنِ من
درخت وُ رود وُ برگ وُ کوچه ام مُرد
خیالاتم نهالی بُود وُ پژمُرد...
و آب وُ زمزمه در کویِ هر جو
ز سوگِ زندگی، جان داد وُ افسُرد
چه خوانم دیگر از این دفترِ پَرپَر
چه گویم از غبارِ راهِ بی پایان
منم آن کودکِ بی صبر وُ بی سامان
که دلسوزی ندارد
ببین در دیدگانم دود وُ دردست
جهانا خانۀ خِشت وُ گِلِم کو
مگو با من کَپَر شد خانه ات در سوزِ بوران
عروسک مانده در دستانِ سَردَم
جهانا این عروسک را به دستِ تو سپُردَم
2015 / 7 / 1
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید