دفاع از انسانیت: هم در تهران هم در اشرف

در حالی که نیروهای سرکوبگر رژیم جهل و جنایت در تهران و شهرهای دیگر ایران حکومت نظامی را با زور باتوم وگاز اشک آور و گلوله اعمال می کنند، همتایان بی رحم عراقی آنها جان عده ای دیگر از ایرانیان را درپایگاه مجاهدین در عراق، شهر اشرف، به وحشیانه ترین طریق ممکن سلب می کنند. بیش از 4 کشته و260 زخمی آمار روز اول این تهاجم است که یادآور رفتار ارتش ضد بشر اسرائیل با فلسطینی های بی دفاع و مظلوم است.

این رفتار نیروهای عراقی حکایت از ماهیت حکومتی دارد که در آنجا مستقر است و به عنوان یک «دمکراسی» مورد تایید آمریکا به چنین قانون شکنی وحشیانه ای مشغول است. و این بی شک آینده ای است که در انتظار تمام نیروهای مردمی و دمکراتیک عراقی است که قرار است روزی دراین کشور برای درخواست مطالبات خود دست به تظاهرات و اعتراض گری بزنند.

اما آنچه بیش از هر چیز دیگری از اهمیت برخوردار است هم زمانی این حمله با جنبشی است که در ایران، آغاز پایان را برای رژیم ضد بشری و ضد ایرانی اعلام می دارد. دیدیم که از همان روز اول این جنبش رژیم به نحوی دیوانه وار سعی در از میان بردن همه ی خطرات بالقوه و بالفعل برای خود دارد. اعدام های وسیع در سیستان و بلوچستان و نیز اعدام های دیگر به بهانه های واهی. هزاران بازداشت و کشتن دهها نفر زیر شکنجه، به گلوله بستن مردم در خیابان ها و ضرب وشتم پیرزنان و کودکان در کنار سایر معترضان. و اینک یک حرکت دیوانه وار و از روی وحشت، نسبت به مجاهدینی که هزاران کیلومتر دور از خاک وطن و در محاصره، بدون دسترسی به هیچ امکانی برای ارتباط مستقیم با ایران می باشند.

این که این حرکت از حیث سیاسی چه معنا وعوارضی خواهد داشت موضوع این نوشتار نیست. در اینجا می خواهم باردیگر برجنبه ای دیگر از این موضوع اشاره کنم و آن تعهد اخلاقی هر آزادیخواهی است در دفاع از مظلوم و ستمدیده. تعهدی که جز اخلاق، مرز دیگری نمی شناسد: نه رنگ، نه نژاد، نه ملیت و نه خط بندی سیاسی یا تعلق تشکیلاتی. دفاع از ستمدیده امری است اخلاقی و تابع هیچ چیز دیگری نیست جز انسانیت ما. به همین دلیل نیز نگارنده براین باورست که هیچ تفاوتی میان دفاع از حقوق پایمال شده جوانان ما در خیابان های تهران و کوچه های شهر اشرف نیست، هیچ فرقی میان اعتراض به مرگ دانشجویان در اوین و کهریزک با سرکوب و ضرب وشتم مجاهدین در پایگاهشان نیست. صریح بگویم که هرکس تمایزی دراین باب قائل شود باید در انسانیت خود شک کند، نه در خط بندی و جبهه گیری درست یا غلط سیاسی خود.

به همین دلیل است که سکوت فردی و یا بی تفاوتی تشکیلاتی نسبت به آنچه روز گذشته در اشرف رفت و ممکن است امروز و فردا باز تکرار شود بیانگر حفره های عمیق هرکس یا هر تشکیلات درهمدردی با رنج انسان های تحت ستم می باشد. اختلاف فکری و عقیدتی و سیاسی یک چیز است، درک بی قید و شرط درد انسان چیز دیگری است. و آنچه امروز در اشرف می گذرد بر افرادی می رود که قبل از آن که مجاهد باشند انسان هستند. و به چه بهانه و دلیل و توجیهی می توان انسان بودن یک فرد را بر تعلق تشکیلاتی وی ترجیح داد. به همین دلیل نیز برای یک نوعدوست هیچ چیز امروز نباید مانع از آن شود که بی تعارف و به گونه ای جدی و کارآمد به دفاع از جان و حرمت مجاهدین در مقابل نیروی سرکوبگری یک حاکمیت ارتجاعی، طبقاتی، خودفروش و ضد دمکراتیک بپردازد. این فرصتی است برای آزمایش تعهد خویش به این که فردا روزی در ایران بعد از جمهوری اسلامی، باز بستر و فضا برای یافتن دلیل و توجیه جهت کشتار و زندان و شکنجه و اعدام عده ای فراهم خواهد بود یاخیر. تمایز قائل شدن میان شهیدان خیابان های تهران یا شهیدان پایگاه اشرف آغاز تمایزگذاری هایی است که فردا بی شک سلب جان بی گناهان بی شمار دیگری را برای ما قابل پذیرش خواهد کرد.

نگارنده تک تک ایرانیان را اعم از فرد یا تشکیلات به دفاع بی چون چرا و حمایت بی قید و شرط از جان و حرمت این انسان های شریف و مورد ظلم قرار گرفته که مجاهدین هستند دعوت می کند. با وجود اختلاف نظر سیاسی بحث را به دفاع از یک تشکیلات محدود نکنیم، بحث دفاع ازانسانیت است. ایرانیان نبردی عظیم را بر علیه رژیم ضد بشری آغاز کرده اند، نبردی که از خیابان های مشهد و تهران و زاهدان و کرمان و تبریز و اصفهان آغاز شده و از عراق می گذرد و به اروپا و آمریکا و آسیا امتداد می یابد. در این نبرد آنچه همه مخالفان و مبارزان را با وجود تفاوت هایشان به هم پیوند می زند فقط یک چیز می تواند باشد: اخلاق.