تاملی بر خشونت های کلامی در گفتار مقامات ایران

تاریخ اسلام با خشونت آئینی، مذهبی و فیزیکی علیه دگراندیشان (کفار) آغاز گشت و اگر فلسفه خشونت کلامی از اسلام زدوده شود؛ دیگر چیزی از آن باقی نمی ماند!

===========

به گزارش «تابناک»، الناس علی دین ملوکهم را همه شنیده ایم و بارها برای متنبه کردن همدیگر،  بارها برای هم خوانده ایم؛ مردم به شکل و شمایل حاکمانشان درمی آیند و خواه، ناخواه خلق و خوی آنان را می گیرند؛ خشونت کلامی در سخن امرای دولت و مجلس، سال هاست نهادینه شده و عموم مقامات در ایران، دعواهای خود را غیر مستقیم و در رسانه ها انجام می دهند. مثلا رئیس جمهور در یک همایش با عنوان نقش ایزوتوپ ها در درمان فلان بیماری سخن می گوید و بناگاه به یاد می آورد که باید پاسخ فلان نماینده را در فلان موضوع به تندی و به سختی بدهد و آخرش هم تذکر بدهد که همه ما یکی هستیم و باید همدل و همزبان باشیم! 

یا یکی دیگر در مجلس وقت می گیرد که تذکر آیین نامه ای بدهد یا نطق پیش از دستور می گیرد که در مورد مشکلات حوزه انتخابیه خود حرف برند؛ اما ناگاه به یاد می آورد که باید ضربتی محکم به فلان وزیر یا رئیس جمهور بزند و آنان را سر جای خودشان بنشانند و آخر هم از وحدت و انسجام داخلی سخن بگوید و اشاره ای حکیمانه بکند که همه ما در درون یک قایق سوار شده‌ایم!

وقتی نماینده ای از تریبونی که می داند پخش عمومی هم می شود، به وزیری می گوید تو غلط کردی! وقتی رسانه ای معاون رئیس جمهور را به پدرسوخته بازی متهم می کند یا وقتی رئیس جمهور عده ای از مخالفان را به جهنم حواله می کند و برای تحقیر، آنان را بی سواد می نامد، جامعه و مردم تکلیفشان چیست؟ اگر گفتن «غلط کردی و برو به جهنم و پدر سوخته بازی»، برای مقامات این کشور عیب و منکر نیست و این الفاظ را نه در جمع های خودمانی بلکه در تریبون های عمومی هم بیان می کنند، چگونه می توان مردم را از به کارگیری چنین ادبیاتی نهی کرد؟ وقتی تصمیم گیران این مملکت بارها و تعمدا از این واژه ها استفاده می کنند به فرزندان این ملک و بوم چه باید گفت؟ 

حرمت مردم و جامعه به حاکمان آن است. وقتی منتخبان مردم حرمت آنان را نگه نمی دارند، چگونه می توانند از مردم بخواهند و بیاموزند که حرمت خود و مقامات کشور را نگه دارند؟ این روزها به انتخابات مجلس نزدیک و نزدیک تر می شویم. عده ای در مجلس و دولت انگار راهبردشان برای دیده شدن و رأی آوردن، تند تر کردن و بی اخلاق تر کردن فضای سیاسی و اجتماعی کشور است. داد می زنند که بیشتر دیده شوند؛ از الفاظ ناشایست استفاده می کنند تا تیتر رسانه ها شوند! بی خیال بلایی که سر جامعه و این مردم و کودکان آن می آورند! کودکانی که خیلی سریع از دست خواهند رفت و خشونت های کلامی برخی مقامات را نقل و نبات گفت و گو هایشان می کنند. رحم کنید به این ملت ! به این بچه ها!