جنگی کە دوبارە نعمت می شود!

زمانی رهبر اول جمهوری اسلامی، خمینی، گفت جنگ نعمت است. فارغ از اینکە در میان خود جمهوری اسلامی تعابیر متفاوتی از این گفتە خمینی ارائە می شود، اما جنگ لااقل در مقاطعی بە نفع نظام بودەاست. بعنوان مثال جنگ ایران و عراق در اوائل برپائی نظام، کە یکی از عوامل مهم تثبیت جمهوری اسلامی و برگرداندن جهت رقابتهای شدید میان نیروهای سیاسی مختلف بە نفع حاکمیت جدید بود، نقش بی بدیلی در این زمینە ایفاءکرد.

و حال درست همین وضعیت دارد عمل می کند. اگر حضور جمهوری اسلامی در کشورهای منطقە کە عمدتا شکل جنگی آن بە شیوە نیابتی و نیمە نیابتی میان آمریکا ـ اسرائیل از یک طرف و ایران از طرف دیگر بود، اما با ترور قاسم سلیمانی شکل مستقیم بخود گرفت و نظام جمهوری اسلامی بلافاصلە از نعمات آن برخوردارشد. از جملە این نعمات چنین اند:

ـ متاثرکردن و بە حاشیە راندن مبارزات مردم ایران و عراق،

ـ انسجام بیشتر داخلی در میان خود حاکمیت،

ـ تقویت بیشتر جناحهای امنیتی و تندرو درون نظام،

ـ انسجام بیشتر میان نیروهای شبە نظامی عراق،

ـ تقویت مواضع ایران در میان دولت عراق کە بویژە خود را در تصویب لایحە اخراج نیروهای آمریکائی در مجلس این کشور بازمی یابد،

ـ نمایشهای چند صد هزار نفرە و میلیونی در تشیع جنازە قاسم سلیمانی در کشور کە می تواند از لحاظ روانی بر مردم تاثیر بگذارد،

ـ و سرانجام بالابردن وجهە قانون گرای جمهوری اسلامی در مقابل آمریکا در سطح بین المللی (خروج آمریکا از برجام و کشتن قاسم سلیمانی کە نقض حاکمیت ملی عراق محسوب می شود).

پس جنگ دوبارە نعمت شد! در واقع جمهوری اسلامی حتی دیگر نیازی بە مقابلە بە مثل هم ندارد. نظام بە اهداف خودش دست یافتەاست.