در بارۀ مصاحبه محمد جواد ظریف با خبرنگار شبکۀ طلوع افغانستان بحث‌های بسیاری درگرفته است. عده‌ای پرسش‌های خبرنگار را "مغرضانه" دانسته و عده‌ای دیگر صراحت او را سبب برملا شدن ضعف و ناتوانیِ وزیر خارجۀ ایران قلمداد کرده‌اند.
آنها که پرسش‌ها را مغرضانه دانسته‌اند، تصورشان از مصاحبه شبیه همان نمایش‌های مضحک و ملال‌انگیزی است که در بعضی رسانه‌های ایران رواج دارد و معمولاً هم آغاز و انجام‌شان این است: لطفاً نظر مبارکتان را در بارۀ سیاست جنایتکارانۀ آمریکا و موفقیت‌های بی‌سابقۀ کشورمان در مقابله با آن بیان فرمایید!
اما آن کسانی که مصاحبه را نشانۀ ناتوانی ظریف توصیف کرده‌اند، استعداد و دانش او از حقوق بین‌الملل را به کلی نادیده گرفته‌اند. مشکل ظریف ناتوانی یا ناآگاهی یا بی‌استعدادی نیست، مشکل او اجبار به دفاع از سیاست‌ها و عملکردهایی است که به نظرم خودش هم آنها را قابل دفاع نمی‌داند!
با چنین وضعی، طبیعی است که او خود را از معرض مصاحبه‌های چالشی دور نگه دارد، اما نمی‌دانم به چه دلیلی تن به مصاحبه با خبرنگار افغان داده است؟ شاید تصورش این بوده که لطف‌الله نجفی‌زاده هم یکی است مانند مصاحبه‌گران صدا و سیما که اگر هم استثنائاً پرسشی چالشی را مطرح کنند با همان نخستین جملۀ پاسخ، با تمام حرکات سر و صورت و ابرو و چشم و لب و دهان آن را با چنان شدتی تأیید کنند و مکفی بدانند که هر که نداند گمان کند دچار لقوه شده‌اند!
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید