رفتن به محتوای اصلی

نقش آخر!
01.08.2020 - 04:41

مرداد شصت و هفت، سالن اصلی طبقه اول گوهردشت، پاسدار سیامک را نشاند کنارم و خود برگشت داخل دادگاه، تا پاسدار رفت پرسیدم: "سیامک چی شد؟"

- دارن همه رو میزنن! یه چیزی مثل دادگاه صحرائیه! بعد دادگاه هر کی رو طرف چپ بشونن اعدام میکنن! اینو صبح حمید عباسی داشت به پاسدارا می گفت!

- پس یعنی تو اعدامی نیستی دیگه؟

- نمیدونم، به من گفتن فعلا بشین پشت در تا دوباره صدات کنیم!

- پس ممکنه بری دادگاه و اعدام نشی؟

- نمیدونم، فقط اگه بردنت داخل سعی کن نذاری ناصریان جو رو دستش بگیره، از خودت دفاع کن، حرف نزنی رفتی!

- فریدون اون نون و پنیر رو اگه نمی خوری سر بده بیاد این طرف!

- میخوای بخوریش عمو؟

- پس میخوام چکارش کنم؟ یا بخورش یا بفرست بیاد!

عموعلی حالا چه وقت شوخیه؟

- حالا شوخی نکنم کی کنم؟ نیم ساعت دیگه باید به خط بشیم بریم بالای دار!

- من هنوز دادگاه نرفتم!

- از صبح تا حالا پنجاه نفر بیشتر اعدام کردن! برای امروز ما دیگه آخرین سری هستیم، شماها رفتین برا فردا، نگران نباش شام می خوری!

- بگیرش!

- ساکت، ناصریان داره میاد!

- پاشو ببینم منافق! نون قرض میدی؟ پاشو بریم تو دادگاه!

- من؟

- آره تو! دادگاه که نرفتی؟

- نه هنوز!

- خب، پس پاشو! د یا الله! نجفی مگه نیستی؟

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

تا دادگاه فقط هفت قدم فاصله داشتم، ناصریان قبل از این که در اتاق را باز کند چشمبندم را درست کرد و وارد اتاق شدیم، یک، دو، سه، سه قدم بعد از در صندلی ارج کهنه ای قرار داشت که دقیقا روبروی هیأت بود، هنوز روی صندلی ننشسته بودم که ناصریان طبق معمول با عجله دوید جلوی میز دراز هیأت و بریده، بریده گفت: "این هم یکی از سران منافق بند شش است! این بند ششی ها همه سرموضع هستند، همشون از قدیمی های گوهردشتن، همه هم بالای سه سال انفرادی کشیدن، این یکی از آن بیست نفری است که چند ماه پیش برای اعدام فرستادیم اوین، پرونده اش رو ملاحظه کنید، ببینید به چه کلفتیه!" نیری پرونده را از دستش گرفت و بعد از نگاهی سرسری و کوتاه گفت: "اینم مثل بقیه! وقت ما رو نگیر! پسر حاضری منافقینو محکم کنی؟ حاضری مصاحبه کنی؟"

- مصاحبه از چه کنم؟ از بیگناه دستگیر شدنم؟ از گزارش یک نامرد که برای آزادی خودش با یه دروغ منو سه سال فرستاد انفرادی؟

گرچه به خاطر چشمبند محروم از دیدن بودم اما احساسم بهتر از صد چشم کار می کرد، شک نداشتم که در آن لحظات ناصریان و نیری لبخند بر لب داشتند، بعد از سکوتی کوتاه نیری پرونده را انداخت روی میز و گفت: "به سلامت!" ناصریان هم از خدا خواسته سریع برگشت به طرفم و دستم را گرفت و از روی صندلی بلند کرد و گفت: "د یا الله، بیرون!" وقتی از روی صندلی متهم بلند می شدم یک آن یاد حرف سیامک افتادم و دو فکر مثل جرقه در سرم زده شدند، اول فکر کردم دیگر تمام است و هر تلاشی هم که بکنم قدرت مقابله با ناصریان و نیری را نخواهم داشت اما هنوز این فکر در سرم خوب جا خوش نکرده بود که فکر بکر دیگری با شتاب جای آن را گرفت: "پسر تو یه هنرپیشه ای، نباید بازی را به این سادگی ببازی، یه حرفی بزن لعنتی، یه کاری بکن لامصب!" هنوز رویم را از هیأت مرگ برنگردانده بودم که یک لحظه برگشتم و با صدای بسیار نرم گفتم: "حاج آقا ! اون پرونده ای که جلوی شماست مال من تنها نیست، پرونده چهار نفره، من زمان دستگیری سرباز بودم و این پرونده به غیر از من مربوط به سه سرباز دیگر هم است!"

پرونده کرم رنگم را در دادسرای ارتش یک بار بسیار اتفاقی دیده بودم، سکوت بود و همین باعث شد صدایم کل فضای اتاق را بگیرد! سر و وضع و نحوه ایستادنم حاصلش یخ زدن ناصریان و آتش فریاد اشراقی شد! اشراقی که تا آن لحظه ساکت بود ناگهان از جایش بلند شد و بلند داد زد: "چی چی رو برو بیرون؟ پسرم یه لحظه صبر کن!" بی خیال همه عالم وآدم شدم و سرم را بالا گرفتم تا او را ببینم، رئیسی و محمدی هر دو چشم دوختند به اشراقی و لبخند نیری محو شد! پرونده را برداشت و آن قدر ورق زد تا به عکس سیاه و سفید سربازیم رسید، عکس پرونده را بالا گرفت تا همه ببینند و بعد رو به نیری کرد و بلند گفت: "اینجا را ببینید، این بنده خدا راست میگه، اینجا عکس چهار تا سرباز است نه یکی، اینجا نوشته این حتی تشکیلاتی هم نبوده، امام گفته فقط افراد سرموضع!" بعد رو به من کرد و گفت: "پسرم تو که سرباز بودی، اینجا نوشته جبهه هم رفتی، تشکیلاتی هم که نبودی، پس چرا این مصاحبه لعنتی را قبول نمی کنی؟ این مصاحبه‌ مرگ و زندگی است، عفوی در کار نیست، ما باید بدانیم در سر تو چه می گذرد، فرمان امام است!"

دیگر جای اما و اگر نداشت، چشمبندم را کمی بالا زدم و رو به همه هیأت با صدائی بغض آلود گفتم: "من هوادار نبودم و نیستم، چه را محکوم کنم؟ هوادار نبودنم را؟ سرباز بودنم را؟ عدم رسیدگی به شکایتم را؟ من فقط به خاطر برادر و خواهرم دستگیر شدم!" سکوتشان بیشتر شیرم کرد! با اطمینان به نقش خودم ادامه دادم: "ببینید، گزارش مربوط به دستگیری من از طرف فردی است به نام کافشانی که خود یک سال بعد از این گزارش به جرم گزارش های دروغ به زندان محکوم شده! همین جا باید اضافه کنم که به گفته دادیار سابق زندان مدرک این حرفم در قسمت آخر پرونده هست، به پرونده نگاه کنید، شش ورق امتحانی در وسطش هست که به قلم شخص بدنام رضا بهار است، او برای فرار از مرگ هر چه دروغ و دویل است به من نسبت داده، این رضا بهار همکار بهزاد نظامی بود، آنها در زندان قزل حصار مو و مدفوع‌ ما را به خورد خودمان می دادند! بهزاد و اعضای تیمش در زندان قزل زیر دست حاج داود کار می کردند، وقتی حاج داود رفت و همه چیز رو شد همه آنها را به جرم شکنجه خودسرانه زندانی ها مجدا محکوم کردند، رضا بهار هم یکی از اعضای تیم آنها بود، بعدا نماینده آقای منتظری گفت حاج داود مورد تأیید ما نبوده!"

وقتی حرفم تمام شد تازه متوجه شدم که چه سکوتی فضای دادگاه را گرفته! ناصریان از عصبانیت با عجله اتاق را ترک کرد، قطعا رفتنش با نقشه بود چرا که در نبودش خلئی پیش آمد که همان هیأت را کمی به خود آورد تا نفسی تازه کند! کمی بعد نیری همان طور که سبیلش را می کشید با غضب گفت: "تو این اطلاعات را از کجا آوردی؟" برای این که هم جوابش را داده باشم و هم تحریکش نکرده باشم با صدای ضعیف گفتم: "وقتی از انفرادی درمی آمدم نماینده آقای منتظری خودش اینها را به من نشان داد! او همچنین به من گفت آقای منتظری و بعضی از مسئولین از این ماجرا بی اطلاع بودند!" در پشت سرم باز شد و من چشمبندم را بلافاصله پائین کشیدم، دیگر لازم نبود حتی یک کلمه بیشتر بگویم، در آن لحظات فقط خدا، خدا می کردم که ناصریان پشت سرم نباشد که خوشبختانه نبود، جایش را فرج گرفته بود، سکوت طولانی همچنان ادامه داشت تا این که اشراقی به فرج گفت: "فعلا ببریدش بیرون تا مجددا صدایش کنیم!" این بار وقتی از جایم بلند شدم تازه احساس کردم چقدر گرسنه ام! وقتی برگشتم فرج همان جا در کنار سیامک نشاندم اما دیگر اثری از مسعود و فرزین و عموعلی نبود!

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

سرانجام ساعت هفت و نیم شب اعضای محترم هیأت مرگ دادگاه را شاد و خوش و خندان ترک کردند و با گذشتن از جلوی پای تک و توک زندانیان جان به در برده راهی منزل شدند! دو، سه ساعت بعد هم پاسدارفرج همه مان را به خط کرد و برگرداند به سلول های انفرادی سالن نه، فرج بعد از باز کردن در سلول آرام درگوشم گفت: "شانس آوردی!" در تمام پنج سال گذشته فرج نگهبان بندمان بود، باهم در زندان بزرگ شدیم، در یک زمان و در یک مکان اما در دو طرف یک در! افسرده و دلشکسته حال برداشتن چشمبند را هم نداشتم، از ساعت هشت صبح روز قبل که از سالن فرعی خارج شده بودیم چشمانمان بسته بودند، گاه خیس می شدند گاه خشک، گاه از اشک، گاه از گرما و عرق، در این مدت نماز را هم با چشمبند خواندیم چه رسد به توالت! عموعلی، فرزین، مسعود خستو و ..... همه را ظرف دیروز و امروز به دار کشیدند! فکر کنم از آن فرعی پنجاه نفره فقط سه، چهار نفر زنده مانده ایم!

همچون جسد جلوی در سلول افتادم، قدرت هیچ حرکتی را نداشتم، بعد از دو، سه ساعت در آن تاریکی و گرمای شب مرداد گیج و خسته و گرسنه به ناچار بلند شدم، اول دو ضربه به دیوار زدم که یعنی زنده ایم! دو مشت در جواب آمد! بعد چشمبند خشکیده بر صورت را آرام از پوست جدا کردم، باز اشک در چشمانم حلقه زد، ایستادم جلوی سینک کوچک دستشوئی و شیر آب را باز کردم، نگاهی به طاقچه پنجره انداختم، نه لیوانی بود و نه بشقابی، سر را گرفتم زیر شیر آب و تا توانست نوشیدم، گرسنه بودم و فقط شکم خالی را پر می کردم، چهل ساعت در هول و ولا، نه آبی توانسته بودم بنوشم و نه نانی بخورم، پاسدار گه گاه در پارچی کثیف آب می داد اما خریدار نداشت، نفسم که جا آمد از روی عادت نشستم کنار دیوار تا مورسی بزنم اما چه بگویم؟ آخرین اخبار مرگ را همه می دانستند! فقط باز با مشتی دیگر دیوار سیمانی را لرزاندم و خود آرام و خاموش دراز شدم کف سلول، از لابلای نرده های آهنی پنجره هنوز چند ستاره پیدا بودند، در سوگ تاریک سلول آرام، آرام اشک می ریختم، غم سنگین مرگ بی دلیل دوستان چشمانم را بی سو کرده بود.

چشم های ورم کرده خیسم برای خواب هم نا نداشتند چه رسد به دیدن نور ستارگان، کمی بعد اما ناگهان صدای پنجره سیامک را شنیدم، تکانی خوردم و به سرم زد تا بایستم، از لابلای کرکره آهنی بخشی از دیوار بلند زندان در مقابلم پیدا بود، سیامک از پنجره بلند گفت: "ستاره ها دلگیرترش می کنند!" تبسمی کردم و خواستم چیزی بگوید که صدای سید از آن طرف آمد که گفت: "چون مسیر حرکت بچه ها را نشان می دهند!" بعد حسین از آن طرف سید گفت: "خوب، عوض ستاره به پشت دیوار‌ نگاه کن، به نظر من آن پشت ها حس زنده ماندن را بیدار می کنند، حس مهربان امید را !" سید بلند گفت: "موافقم، پشت سکوت سنگین این دیوارها فریاد دردآلود مادران فرزند مرده را می شود شنید!" سیامک پرسید: "سید چه گفت؟" در آن تاریکی حال تکرار جمله بلند سید را نداشتم، با شیطنتی نه چندان به جا گفتم: "شعار داد!" سید گفت: "به جان عزیزت عین حقیقت را گفتم!" حسین آرام گفت: "من که ترجیح میدم پشت این دیوارها باشم تا در آسمان!" دیگر صدائی نیامد و من دراز کشیده آن قدر به ستاره ها نگاه کردم تا که سرانجام از هوش رفتم.

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 صبح خیلی زود در خواب و بیداری فرج در سلولم را باز کرد و با تعجب گفت: "هیچ چی، بخواب!" بعد هم در را بست و رفت، بعد از رفتنش تازه از گیجی خوابی عمیق و طولانی بیرون آمدم، بی حس و حال و گرسنه روی موکت نازک افتاده بودم، طرف چپ صورتم آن قدر روی موکت سفت مانده بود که وقتی طاق باز شدم تا مدت ها بی حس بود، باز برگشتم به بغل و چشمم را هم کف موکت قرار دادم، در آن صبح گرم و دم کرده حس تنهائی کودکی راه گم کرده را داشتم، یا که در توهم خوابی مغشوش تک و تنها در دشتی بی انتها ! از کجا آمدم؟ اصلا این دشت بی آب و علف کجاست که نه دری دارد و نه دروازه ای؟ نه حتی یک مور زنده ای؟ با چشم باز خواب دم صبحم را مرور می کردم، شب ها با چشم بسته بیدار بودم و روزها با چشم باز خواب!

دشت خاموش فقط یک خط بود، خط خشک و پهن موکت، جهنمی تخت و صاف که از گرما و گرسنگی جای دراز کشیدن هم نداشت اما به کجا می شد رفت؟ سمت و سوئی، سرپناهی پیدا نبود، همه جایش یک شکل و بسته بود، چشمم را باز کردم و در خیال حرکت کردم و فقط وقتی ایستادم که دیگر قدرت برداشتن قدم بعدی را هم نداشتم، ساعتی بعد باز فرج در سلول را باز کرد، دولا شد و یک تکه‌ نان و یک بند انگشت پنیر گذاشت جلوی در و کوتاه گفت: "اگه کسی اومد ببرتت پائین بگو فرج تازه برگردانده تم!"

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

فریدون نجفی آریا نویسنده این نوشتار ده سال از سال ۱۳۶۰ تا سال ۱۳۷۰ در زندان ها و شکنجه گاه های رژیم ولایت فقیه زندانی بود که بیش از سه سال از این زمان را در سلول های انفرادی زندان های گوهردشت، قزلحصار و اوین گذرانده است!

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

FereydounNajafiAria-780

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

تبریزی
http://www.pezhvakeiran.com/maghaleh-102279.html

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.