اکتبر 2017

برخی می گویند ایران دارای فلسفه نیست زیرا خردگرایی و فلسفه گرایی در فرهنگ دینی و در شرایط دین خوئی ناممکن است. برخی دیگر می گویند فلسفه همیشه بشکل خالص جریان ندارد. دین اسلام در پی نابودی فلسفه است زیرا اندیشیدن و پرسشگری را مجاز نمی داند. ولی متفکران تلاش کرده اند تا این سقف کوتاه خفقانی را بشکنند و جایی برای خرد و اندیشیدن باز کنند.

بنیادگرایان اسلامی در ایران و کشورهای دیگر سال هاست که یک ادعای مهم را تابلوی فعالیت های خویش کرده اند. آنها مدعی هستند که آزادی و سکولار شدن جامعه سبب ترویج فساد و ظلم می گردد، و راه چاره برای رستگاری انسان-در درجه نخست برای مسلمانان- بازگشت به فطرت اسلامی خویش است.

بارانِ بوران بر سرم،
در پیش دارم همسرم،
در چپ و راست کاکل زَرَم،
در پُشتِ من زاغ و کلاغ،

در 38 سال گذشته بارها سؤالی در جنبش سیاسی ایران مطرح شده که آیا رژیم اسلامی در ایران دولتی توتالیتر است؟

بارزانی و شکستش آینده ی هر گونه قوم گرایی یا استقلال طلبی افراطی و هیستریک است، آینده ی اجتناب ناپذیر کنگره ی ملل فدرال ایران و گروههای افراطیش هست و آینده ی تراژیک/ کمدی وار فیگورهایی چون یوسف بنی طرف. همانطور که اینها گذشته ی بارزانی هستند و به این خاطر با یکدیگر همدلی می کنند. زیرا مشکل بارزانی این بود که او می خواست شاه یکه تاز بشود و کسی باشد که استقلال کردستان با نام او گره خورده باشد و نمی دید که بقول لکان « شاهی که خیال بکند شاه و سلطان است، احمقتر از گدایی است که خیال می کند شاه است».

زمانی که دانشجو بودم، میان دانشگاھیان، میان دانشجویان، استادان و اھل آکادمی جملۀ زیر به کنایه در تعریف
متخصص بگوش می خورد: «متخصص کسی است که ھمه چیز را در بارۀ ھیچ چیز بداند». شاید بھتر باشد با
یکی دو مثال این جمله و مفھوم آنرا باز یا بازتر کنم

درویشیان نوشتن و مبارزه برای آزادی و عدالت را درهم آمیخته بود. در دوران شاه سه بار به زندان افتاد. در زندان نیز، چون بیرون از زندان، زلال و صمیمی بود. انسانی بود بی پیرایه، یکرنگ، شریف، صادق با مردم و با مخاطبان و یگانه با اعتقادات خود. درویشیان تا پایان عمر در نوشته ها و در کردار و زندگی خود بر استقلال هنرمند، بر آزادی بیان و وجدان و عقیده، بر عدالت و آزادی و آرمان های انسانی پای فشرد و حرمت استقلال سیاسی و فرهنگی خود را پاس داشت.