می 2010

روز دهم اکتبر، یکی از زندانیان زیر فشارهای روحی و روانی در زندان تیف پیش مجاهدین بازگشت. پنجشنبه 13 اکتبر هم، 13 نفر دیگر به ایران مسترد شدند. پس در این جنگ میان ارتجاع غالب و ارتجاع مغلوب، یکی گیر مجاهدین می آمد و 13 تا گیر رژیم ایران! نکند این نشانه ی حقانیت رژیم ایران باشد!؟ در اواخر ماه اکتبر، دولت آمریکا نامه ای را به صورت انفرادی به تک تک اعضای مجاهدین داد و مجاهدین هم در برنامه های تبلیغی خودشان آن را یک پیروزی قلمداد کردند. بند هایی از آن نامه چنین است:

این مطلب شامل دو قسمت است قسمت اول تذکر نکاتی پیرامون نقدی بر «فمینسیم چریکی» شادی امین و نگاه مدرن الهه صدر، نوشته آقای داریوش برادری است وقسمت دوم یادداشتی در مورد واکنشهایی که به مقاله خانم شادی صدررخ داد. شاید بی ربط نباشد که از شما هم خواهش کنم به پی نوشت یادداشت من رجوع و بعداز مرورآنچه که آمده کلاه خود را قاضی ومعیارهای نظارتی وکنترل خودرا برای چلوگیری از نشر مطالبی که بخش مهمی از آن ها آلوده به حملات شخصی واهانت به دیگران است مجددا بررسی کنید.

در گزارش خبرگزاری فارس از ملاقات سیدعلی با آقاي ماهيندا راجا پاكسه رئيس جمهور سريلانكا و هيات همراه، موضوع فلسطین جایگاه ویژه ای داشت تا حدی که به درستی به نظر می رسید که سیدعلی سخنگوی اعراب فلسطینی ست و ربطی به ایران و ایرانیت ندارد.

خبر می آید آقایان پس از چندی تامل و غور و تبادل انظار و استمزاج از حضرت ولی به این نتیجه نائل آمدند!!! که باید یک نمایشنامه بزرگ، که مصور کننده یک دروغ بزرگ دیگر از جنس حضور وسیع امت همیشه در صحنه حامی ولایت( ارتش عشاق ساندیس) در صحنه تئاتر مهوع حمایت از حاکمیت باشد به همین زودی ها تدوین و اجرا کرد تا بتوان از رهگذرش یک زهر چشم اساسی از جامعه ستاند و مانور قدرتی دروغینی بپا داشت و هراس مصنوعی به ذهنیت جامعه از فضای عمل تزریق نمود.

یکی از نکات مهمی که تا کنون در این حکایت روشن شده است وجود یک ارادهٔ کمابیش قوی است در درون سیستم کنونی جمهوری اسلامی و بر خلاف خامنه ای. اگرچه تا کنون این اختلاف تجلی چندان واضحی نداشته است، اما طبیعت توازن و مقابله قوای سیاسی این است که به مرور زمان این اختلافات به سطح خواهند آمد و تاثیرات مستقیم خود را در فرم شکافهای کوچک و بزرگ نشان خواهند داد

آنچه در پی می‌خوانید در کامنتی در پاسخ به دو تن از منقدین مجاهدین نوشته‌شد. اما بعد فکر کردم با توجه به اهمیت مسئله آن را با مقدمه‌ای به صفحۀ نخست منتقل کنم و از خوانندگان درخواست کنم که وارد این بحث شوند. همه می‌دانیم که چند ماهی‌ست شماری از خویشاوندان مجاهدینی که در قرارگاه اشرف می‌زیند گرد آن قرارگاه اطراق کرده‌اند و با علم و کتل خواهان آن هستند که بستگان (یا فرزندانشان) از آن قرارگاه خارج شوند و به آغوش خانواده بازگردند.

بالاخره جمهوری اسلامی به شیوه همیشگی خود با برگزاری کنفراسی در تهران همه اختلافات چند ساله اتمی خود را به زعم خویش و بدون حضور و رضایت همه طرفین دعوای بین المللی (کشورهای 5+1) حل و فصل کرد!جمهوری اسلامی به خیال خود پیروز شده است و در تهران برای پیروزی دن کیشوت وار خویش جشن های پنج روزه گرفته وبسیار شاد و خرسند است اما

همین چند روز پیش بود که دادستان تهران با انتقاد از موسوی در محکومیت اعدام های هفته گذشته، تلویحا گفت همانگونه که کشتارهای دهه شصت به دستور امام بوده، دستور اینگونه کشتارها و اعدام ها نیز از جانب رهبری کنونی (شخص خامنه ای) صادر می شود.

فیلم «زنان بی پناه ایران» راابتدا در فیس بوک دید م . فیلم_ جدا از اینکه داستان آن واقعا چه بوده _ چنان تاثیر منفی بر من گذاشت که بلافاصله ان تیتررا برایش انتخاب کردم (هر چند بشکل سئوالی طرح شده بود) .پس از دیدن آن فیلم این فکر در من قوت گرفت که جنبش سبز و یا جنبش مدنی در واقع یک نیروی اقلیت در جامعه 70 میلیونی بحساب می اید . در کف جامعه جوانانی( بویژه مناطق جنوب شهر ) که از هر گونه رابطه با جنس مخالف محروم شده اند وقتی با دختری (با سر و وضع مدرن)مواجه می شوند ، عشق و نیاز جنبسی...

این روزها، روزهای تلخ و شیرینی را توامان از سر می گذرانیم. همه در تونل زمان در حال گذر و تامل و بازنگری هستیم، حرکتی که دستاوردهای آن به ویژه برای نسل جدید بی خبر از آن دوران ها ارزشمند هست. به باور من، سه اتفاق مهم در یک ساله اخیر ما را به حرکت در تاریخ ٣۰ ساله مان در گذشته واداشت و ضمن ارتقای آگاهی جامعه، همبستگی مردمی را - فارغ از هر نام و رنگی ضمن استقلال هر نام و رنگی- افزایش داد ...