می 2017

یکی از بدبختی ها جوامع استبدای همچون ایران, آن است که تاریخش بوسیله بیگانگان نوشته میشود و به وسیله دست نشانده گانشان تا مدتی محفوظ می ماند . در این مدت حفاظت, نه تنها دروغ های تاریخی بیشتر و بیشتر میشوند, بلکه اوج این دروغ ها به همان اندازه رشد پیدا میکند . بخاطر سرپوشی به این دروغ های شاخدار , جشن های مجللی را برپامیکنند تا اکثر سران کشورهای همجوار و اروپا در این جشن ها حاضر شده و به عظمت کشور باستانی سر به تعظیم فرو آورند.

توضيح: اين مطلب از كانال چهل ميليون ترك برداشته شده است. ملت و فعالان جوان حركت از تخريبات و شانتاژهاى يك نفر در خارج و با استفاده از تلويزيون شخصيش به شدت ناراحتند. باقى قضايا را خود شما خوانندگان عزيز از زبان نسل جوان حركت ملى بخوانيد.

پس از مدتها، طیفی چنین گسترده کنار هم ایستاده و همصدا، به “انتخابات” دروغین رژیم جمهوری اسلامی “نه” گفته اند. این دستاورد نوینی برای نیروهای میهندوست، آزادیخواه، لائیک و دمکرات بوده، می تواند نوید همدلی ها، همصدایی ها، همکاری ها و همپیمانی های فردا باشد.

عوض شدن شخصیت ها، تغییر نظرات، عوض شدن کاراکتر انسان ها، عوض شدن مناسبات و ارتباطات سیاسی اجتماعی افراد، درجا زدن و انجماد فکری افراد در سی چهل سال قبل و یا تبدیل افکار آنها از چپ افراطی به نئولیبرال و یا لیبرال اسلامی شدن بعضی ها دیگر برایم هیچ تعجب آور نیست.

به کوتاه ترین بیان بگویم، حرکت زمان بسود آخوند هزاررنگ دیگر نیست. برای پست فطرتی و جنایتکاری و غارت های این ستمگران ریاکار، دیگر هیچ بهانه ی انتخاباتی و فرصتی برای تغییر و جبران باقی نیست.

برای انتخابات دو پاسخ وجود دارد: تحریم یا مشارکت. استدلالِ افرادی که که از تحریم انتخابات دفاع می کنند، چنین ست: "رای ما شمرده نه‌می شود. رای به نظام مشروعیتِ بین‌المللی می دهد. رای ما مشارکت در جنایاتِ حکومت و تائید آنها ست. با هر رای ما، حکومت مقبولیتِ مردمی می گیرد. رژیم به خارج نشان می‌دهد که انتخابات دارد و دموکراسی دارد. با تحریم انتخابات، نظام بی‌آبرو خواهد شد. با تحریم انتخابات این حکومت از بین خواهد رفت."

اتل لیلیان وینیچ نويسنده ايرلندي در اثر جاوداني خود بنام "خرمگس" در سال 1897 از زبان قهرمان خود آرتور، ايتالياي گرفتار اشغال خارجي را به مستي تشبيه ميكند كه براي حفظ تعادل خود بر گردن دزدي آويخته است كه قصد زدن جيب وي را دارد.
كساني كه از ترس گرفتار شدن به روزگار سياه مردم سوريه به پاي صندوقهاي رأي مي¬روند، بي شباهت به ايتاليايي مست مورد نظر اتل ليليان وينيچ نيستند. اين رأي دهندگان از ترس افتادن به روزگار مردم عراق، يمن و سوريه به گردن سر معمار اين بساطهاي خون مي¬آويزند.

در دولتی که جمهوری نیست، در روز جمعه آینده انتخابات برای دوازدهمین دوره ریاست جمهوری برگزار خواهد شد. ظاهرا این نکته که نظام حاکم بر ایران جمهوری نیست، برای عده ای جا نیفتاده است. ساختار نظام سیاسی و شکل تقسیم وظایف در ارگان های مختلف رژیمی که نزدیک به 40 سال سایه اش بر کشور ایران سنگینی می کند، مطلقا جمهوری نیست.

گرچه نظام حاکم با بحران اعتماد روبروست و با تحولات ساختاری، جمعيتی و ذهنی جامعه ايران، زورچپان‌کردن رئیسی ساده نیست، اما بخش مسلط قدرت برای یک دست کردن حکومت، نیاز دارد با بلوا و آشوب هم که شده، او را پیش بیاندازد و هوایش را داشته باشد.
این درحالی است که ترامپ و دیگر جغدهای جنگ در کمین نشسته‌ و در اتحاد عمل با قدرت‌های ارتجاعی منطقه‌، دارند دوز و کلک می‌چینند