تو از خود، گذر کن، بهانهْ سْت راه! (در سالگرد قتل عام شصت و هفت)
بارها، از خودم پرسيده ام که آيا شعر سياسى گفتن، براى من در آن سال ها، گاهی گريزگاهى نبوده است تا از درد سر دغدغه هاى بى پايان ترديد و تأمّل، و تأمّل و ترديد، در آن بخزم و خودم را آرام کنم؟ يعنى بفريبم؟ و آيا تمام آن هايی که در آن سال ها و در اين سال ها، بى کفايتى خود را در پس پشت شهامت و شرف باور آوردگانشان نهان کرده اند، چيزى بهتر از اين مى خواستند و مى خواهند که جمعى به تکّه پاره کردن، و جمعى به تکّه پاره شدن، و جمعى به بر تکّه پاره ها مرثيه يى يا حماسه يى خواندن،مشغول شوند و هيچکس نپرسد: چرا؟