اوت 2017

می خواهيم گذار خشونت پرهيز به دموکراسی را در جامعه سامان دهيم. اين نگرش با توجه به تحولات اجتماعی ايران و نگاه به تجربه گذشته مان شکل گرفته است و تاريخچه تحولات سی و چند سال گذشته هم مويد صحت آن بوده است. اين راهبرد کنونی ماست. ما بايد برنامه عملی داشته باشيم که می خواهد نيروهای عمده تحول جامعه ايران را در مد نظر داشته باشد. بنابران در پاسخ به پرسش بالا، می گویم درست است برنامه عمل با راهبرد پیوند مستقیم دارد.

اسلام یک دین توتالیتر و استعماری است و تسلط خشونتبارعربهای اسلامی بر ایران یک حاکمیت استعماری بود. آخوند و نواندیش دینی این تجاوز استعماری را «تصرفات اسلامی» می‌خوانند و نخبگان انبوهی از روشنفکران و سیاسیون ایران در مورد این استعمار سکوت کرده و نقد این استعمار را نابجا می‌دانند. برپایه تحلیل تاریخی و آنتروپولوژیک، مدافعان اسلام مدافعان استعمار هستند و روشنفکران خاموش، مسخ شدگان‌اند.

فعالان حقوق بشری اهواز همچنین روز جمعه 12 اوت خبر دادند که شماری از فعالان فرهنگی عرب اهوازی که از سوی دادگاه انقلاب به پرداخت وثیقه برای آزادی خود بودند به دليل عدم تونائى پرداخت هزينه یا وثيقه به دادگاهها مجبور شدند

ما وزیر پیشنهادی (سید محمد بطحایی) و همچنین گزینه‌های مطرح دیگر از جمله وزیر فعلی را گزینه‌های مناسبی برای وزارت آموزش و پرورش نمی‌دانیم؛ چرا که معتقدیم تا مادامی که سیاست‌های کلی دولت مبنی بر تجاری و پولی سازی آموزش و عدم توجه به معیشت فرهنگیان تغییر نکند با تغییر وزیر تغییری در وضعیت موجود رخ نخواهد داد....سید محمد بطحایی، مسؤول اختلاس بزرگ از صندوق ذخیره ی فرهنگیان است

فرهنگ و نقاط ضعفش هم از آن مقولاتی است که با آن هرگز چهره به چهره نشده، بنابراین توجه هم نمی‌کنیم. در قضایای اخیر، اکثریت، نقدِ علت(نقص فرهنگی) را که با ما چشم در چشم نمی‌شود را رها و به نقد معلول‌ها پرداختند. معلول هایی که با ما در فرهنگی مشترک بار آمده‌اند. فرهنگی که هیچکداممان را علیه السلام بار نیاورده فلذا هرکداممان بالقوه استعداد آن را داریم که آزاده نامداری یا نماینده های سلفی بگیر از آب دربیاییم. فقط موقعیتش مهیا نیست.

مبارزات مدنی و خشونت پرهیز در چهارچوب رژیم های دیکتاتور و خودکامه هیچگاه امکان پذیر نخواهد بود و اساسا اگر هم در مقاطعی وجود داشته باشند سرکوب خواهند شد. در حالتی دیگر به شرطی که اسپانسر آن خود حاکمیت باشد و در راستای سیاست های کلان و استراتژیک استبدادی رژیم باشد احتمال موجودیت را دارا خواهد بود همانند پدیده ای که در سالهای اخیر در ایران شاهد بوده ایم.

هنگامی دین و "ارزش" های ایستای دینی جایگزین خردگرائی نوآور و کهنه ستیز گردد، استبداد خرافه و خرافه گرایان اجتناب ناپذیر میشود. پس از 40 سال از عمر "ناقص الخلقه ای " بنام جمهوری اسلامی در ایران، از یکسو گوهر انسان ستیزانه اسلام سیاسی رسواتر از گذشته شده، و از سوی دیگر ایدئولوگهای نظام بی شرمانه تر از بی حقی عمومی مردم در تعیین سرنوشت خود سخن می گویند.
مصباح یزدی برسیاست صغارت جامعه ایرانی در حکومت اسلامی تاکید دارد و گفته است:

آراء مردم تا جایی اصالت و حجیت دارد که با دین منافات نداشته باشد.