فوریه 2019

بسیاری از بهترین فرزندان سیاسی و شخصّیت های برجسته‌ی کشوری و لشکری ما، در بیرون از کشوَر، بویژه در مملاک اروپایی که دارای پارلمانهای مترقی و حقوق بشری هستند، ترور گردیده اند. اما کوچکترین "عکسل العملی در مقابلِ این عملِ" ضد بشری، از سوی آن دولت های مترقی و امضا کنندگان حقوق بشر، دیده نشده است.چنین برخوردی، از سوی دولت ها و پارلمانهای مدرن امّا" ناحقوق بشریِ" نشان می دهد که آنها "غیرمستقیم شریکِ چنین جنایت هایی" هستند. زیرا فلسفه‌ی انسانی می گوید که:

مهمترین درس این 40 سال برای من این بوده که به قول دنگ شیائوپینگ، مهم این است که گربه موش بگیرد، سیاه و سفیدش مهم نیست. و چقدر این سخن نغز و پر ارزش است. من ایرانی میخواهم که در آن هر ایرانی امنیت داشته باشد، از حقوقی سیاسی و اجتماعی معقول و منطقی مانند کشورهای اروپایی برخوردار باشد و با کشورهای همسایه و جامعه جهانی در صلح و صفا زندگی کند. آرزوی ایرانی را دارم که ساختمان دبستان دولتی بالای شهر تهران و اعیان نشین تبریز تفاوتی با ساختمان دبستان روستاهای بلوچستان و کردستان و خوزستان نداشته باشد.

شاهزاده رضا پهلوی بمناسبت چهلمین سالگرد انقلاب بیانیه ای تحت عنوان چهل‌سالگی حصر ایران صادر کرده اند که بر خلاف بیانیه های گذشته ایشان, در برخی از متون انشای "فرشگردی" در آن هویداست. این بیانیه با قدری گرایش احساسات نوستالژیک باستانگرایانه ایرانی بمثابه تنها نوش داروی موجود در بازار آشفته امروز با نگاهی فرشگردانه یا "عقب گردانه" ممکن است به تعبیری نسل نو را در مقابل نسل های دیگر قرار دهد. این موضع نامالوف (حداقل برای نگارنده) و به نوعی گسل برانگیز از شخصیتی که خود را همواره فراتر از