اوت 2019

زندانیان محکوم به اعدام شعار می دادند: "مرگ بر خمینی!" و همدیگر را با اسم صدا می کردند، در میان صداها من صدای چند تن از زنان زندانی را شنیدم ..... صدای تیراندازی را می شنیدم و بعد هم صدای تیرهای خلاص را ! هر کدام از آن تیرها یکی از یارانم را به خون غوطه ور می کرد! ..... در آن شب دست کم چهل و سه زندانی به دست یکی از خون آشامترین رژیم های تاریخ ایران زمین اعدام شدند! .....

پارک لنین در مرکز شهر دوشنیه با درختان چنار و اقاقی که سر برآ سمان میسایند در یک ظهر گرم تابستان .
فضائی خاک آلود،با سایه روشن هائی جادوئی و فواره های بی رمقی که در یک حوض سبز خزه بسته می ریزند با کودکانی چند در آن که استخوان های بدنشان را می توان به راحتی شمرد.
از بلند گو های نصب شده در درون پارک که هنوز با سماجت از درختان پارک آویزانند ترانه های شاد وگاه اخبار پخش می شود.
" شبنم گل ناز بیا به بالینم آی سبزه نگار بیا بیالینم

با دستگیری وزندان، حرکت ملی و فرا گروهی ۱۴ نفرها سرکوب شدنی نیست.
"گیرم که می زنید، گیرم که می برید، گیرم که می کشید، با رویش ناگزیر وشادی جوانه ها چه می کنید"

نامه اندرزگاه یک اعضای بند۵ ، زندان زنان قرچک ورامین (ندامتگاه شهر ری)

آرش صادقی، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی‌شهر کرج در وضعیت جسمانی وخیمی به‌سر می‌برد، با این حال دستگاه قضایی کشور و مسئولان زندان علی‌رغم وعده‌های داده شده به این زندانی برای طی کردن ادامه مراحل درمانش، از اعزام او به بیمارستان جلوگیری می‌کنند.

در واقع پس از حمله مرصاد که بعد از قطعنامه رخ داد، آقای ری­‌شهری به امام نامه نوشته و توضیح داده بود که مجاهدین با صدام کنار آمده‌اند و می‌خواهند شهرها را تصرف کنند. ظاهراً قرارشان هم این بود که منافقین زندانی هم بیرون بیایند و به هم­‌سلفان خود در سازمان مجاهدین بپیوندند. به همین دلیل امام گروهی را تشکیل دادند تا با زندانی‌ها صحبت کنند و بدانند چه کسی توبه کرده و چه کسانی هنوز به سازمان وفادارند. هر کسی ادعای توبه می‌کرد و راضی به مصاحبه می‌شد، یا آزاد می‌‌شد یا در زندان باقی می‌­ماند و هر کسی توبه نمی‌کرد یا حاضر نبود توبه­‌اش را در مصاحبه اعلام کند، اعدام می‌‌شد

شما دیگر آتش زیر خاکستر نیستید، شراره های شما از این سو و آن سو سرک می کشد. فرزندان شما چهل سال است پنجه در پنجه نظامی خودکامه و آپارتاید منش انداخته اند. ملیت های مختلف ایران، دیری است که از توسعه نابرابر اقتصادی، ستم دوگانه و تبعیض های گوناگون سیاسی، مذهبی، فرهنگی، زبانی رنج برده و ماشین آسیمیلاسیون همراه با سرکوب خشن و خونین هر گونه صدای حق طلبانه شان را خفه کرده است. هم اکنون بیشترین اعدامی ها و زندانیان کشور را شهروندان کرد، عرب، بلوچ ، ترک و ترکمن تشکیل می دهند.

با حرکت از این تأکید مکرر، اعتراض و بیم و شرم خودم را نسبت به تلاش پرشور برخی از ایرانیان در جوسازی کاذب و انتشار دروغ‌های غیرلازم و ایضاً مصادره اذهان عمومی به بهانه‌ی کاذب مبارزه سیاسی طرح می کنم. از نسبت دادن مجاز بودن آدم‌خواری در شیعه به فلان آخوند، یعنی که ما سکولاریم! تا انتشار کلاژ و کلیشه‌ای که به زنان ایرانی توصیه می‌کند به عقد موقت زائران عراقی درآیند، بر پایه اینکه