2 توماج‌!

دو تو ماج‌: توماج ۵۷ تی که توسط خلخالی جنایتکار در جنگل های گرگان تیرباران شد و توماج دهه ۷۰دی :

این مقایسه برای نشان دادن ؛ صفحه ای از تاریخ سیاه ۴۵ سال جنابت جمهوری اسلامی است ؛ جمهوری جنایت اسلامی چهل و پنج سال است که ادامه دارد و شباهت نامی این دو ؛ نشانده تداوم جنایت جمهوری جهل و جنایت است ؛ به ویژه که  نسل های جوان تر ؛ جنایت بزرگی که علیه نسل ۵۷ تی شده را نا دیده می آنگارند و بجای حمله به رژیم؛   نسل ۵۷ تی  را محکوم می کنند .

حقیقت تاریخی این است که بالای صد هزار نفر از نسل ۵۷ تی پس از تاسیس رژیم اسلامی اعدام ؛ کشته و زندانی شده اند ؛ توماج درخشنده یکی از آنها بوده است. گفتمان 57 تی  که موجب شورش بهمن شد؛   نباید جنایت و اعدام های پس از 57  را انکار نمایند

شیرمحمد درخشنده توماج (۲ فروردین ۱۳۲۷ – ۲۹ بهمن ۱۳۵۸) فعال سیاسی مخالف رژیم بود. وی از اعضای سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران، کانون فرهنگی و سیاسی خلق ترکمن و ستاد خلق ترکمن بود که رهبری اعتراضات ترکمن‌ها را برعهده داشت. او در بهمن‌ماه ۱۳۵۸، به‌دستور صادق خلخالی اعدام شد.
آری امروز هر چند خود را لیبرال _ دمکرات می دانم ولی  جنایت وحشتناکی که  در حق مخالفان جمهوری تازه تاسیس شده را هر گز فراموش نمی کنم.

در ۱۸ بهمن سال ۱۳۵۸، پاسداران جمهوری اسلامی، چهار تن از رهبران خلق ترکمن به نام‌های توماج، مختوم، واحدی و جرجانی را شبانه دزدیدند، و پس از اِعمال شکنجه‌‏های در روز ۲۹ بهمن ۱۳۵۸ آنها را اعدام کردند؛ و جسدشان را در ۱۲۵ کیلومتری جاده بجنورد رها کردند. اگرچه صادق خلخالی نقش داشتن در این اعدام‌ها را رد می‌کرد اما معلوم شد که این اعدام‌ها به‌دستور او و به‌دست سپاه پاسداران انجام شده‌است

مارتین نیمولر چه خوب در این باره باره نوشته بود:

زمانیکه نازی‌ها کمونیست‌ها را گرفتند،
من سکوت کردم چون کمونیست نبودم.
زمانیکه سوسیال دموکرات‌ها را زندانی کردند،
من سکوت کردم چون سوسیال دموکرات نبودم.
زمانیکه اتحادیه‌های کارگری را گرفتند،
من سکوت کردم چون عضو اتحادیه کارگری نبودم.
زمانیکه یهودیان را گرفتند،
من سکوت کردم چون یهودی نبودم.
زمانیکه من را گرفتند،
دیگر کسی باقی نمانده بود که بتواند اعتراض کند.

ورضا عابد نوشت:

از این توماج

تا آن توماج که “آماج گلوله‌های فراوان” شد

از این پرنده

تا آن همه پرندگان سینه سرخ عاشق

آه

چه کسانی

کارد سلاخی گرفته‌اند در دست

بی پروا

گل‌های سرخ نو شکفته را سر می‌برند

در سرزمین خسته و غمین