گفتاری در سَراندیشه فرمانروایی

اینطور که من از صحبتهای مجری محترم متوجّه شدم، گردانندگان سایتی که لینکش گذاشته شده یا بگویم مجتمع از چارچوب »الاهیات زرتشتیگری با اندکی اصلاحات در سمت و سوی بُنمایه های فرهنگ ایرانی» تلاش دارند بدون آنکه به بازشکافی و بازاندیشی ابعاد فلسفی آن بتوانند همّت کنند یا از پس توضیح و بیان متّقن و مستدل بُنمایه های فرهنگ ایرانیان از زهدان تصاویر و صورتها بر آیند. اندیشیدن در باره محتویات اساطیر و تصاویر به مغز فلسفی بسیار نیرومند که آزاد از تمام گرایشهای عقیدتی و مذهبی و فرقه ای و گروهی و تشکیلاتی و غیره و ذالک باشد، بی برو برگرد منوط است. بنابر این، من شخصا، کسانی یا گروهها و گرایشها و معتقدانی را که تنها در چارچوب الاهیات زرتشتیگری و نظریّه ها و توضیحات و نوشته ها وآاثار انواع و اقسام ایرانشناسان و شرقشناسان ایرانی و بیگانه میخکوب مانده اند و به تکرار و بازگویی محصولات نظری آنها کوشش میکنند، هنوز به حیث اقدامی و تلاشی برای «اندیشیدن فلسفی در باره محتویات تصاویر و اساطیر و بُنداده های فرهنگ و تاریخ ایرانیان» نمیدانم؛ بلکه سطحی نگری بدون نتیجه گیری بارآور که وقت تلف کردن و به باد دادن هزینه ها و امکانهاست. از جمله نکته ای که من در گفتارهای مجری محترم متوجه شدم، کلمه «ایرانشهری» بود. این اصطلاح بر خلاف برداشتی که از آن میشود، یک «مفهوم سیاسی» است که از دوران قدرت و اقتدار «سلسله ساسانیان» باب شده است و این اواخر نیز «زنده یاد سیّد جواد طباطبائی و دیگرانی همچون او»، آن را مطرح کردند و به کژفهمیها و برداشتهای پرت و پلایی خودشان از تاریخ و فرهنگ ایران همّت کردند!. بحثهای من امّا با مفاهیم سیاسی که برآیندهای الاهیات زرتشتیگری و سیستمهای سیاسی ناشی از آن و متعاقبش و ارثیه اش به متولیان اسلامیّت رسید و مبانی اعتقادات مسلمانان را پی ریزی کرد، هیچ سنخیتی ندارند و دقیقا در سنجشگری و ابطال آنها نیز هستند. این فعلا تا اینجا.
برگردم به زرمفت زدن حضرت ناشناس که جرات ندارد حتّا از عقیده مزخرف و ایدئولوژیکی خودش نیز که عین دمب خروس اظهر من الشّمس است، با برهان و استدلال عرض وجود کند؛ زیرا آنچنان در شرایع اسلامیّت ذوب شده است که ناخودآگاه به ریاکاری و تقیه و کتمان و چند چهرگی مبتلاست و آنقدر ابله است که هنوز «دوغ را از دوشاب« نمیتواند تشخیص دهد. اینقدر از خودش بیگانه و ذلیل عقاید متابعتی و مقلّدی شده است که دیگر چهره خودش را به حیث ایرانی نمیشناسد و نمیداند کیست و چیست و به شدّت شرمند و خجل و است که ایرانی نامیده شود. شدیدا احساس حقارت میکند؛ زیرا به حقیر بودن گوهر وجودی خودش مدام شهادت میدهد و افتخار نیز میکند!.
اگر من یا دیگران بیاییم شبانه روز در باره استفراغات قرآنی، خروارها خروار سیاه مشق بنویسیم، هیچکداممان تکرار مکرّرات نمیکنیم. اگر من و دیگرانی بیایند و شبانه روز در باره «استفراغات مارکس و صحابه ابلهش»، زر مفت و گنده گوزیهای آنچنانی کنیم، هیچکدامشان تکرار مکرّرات نیستند. اگر من و دیگرانی بیایند در هر کوی و برزن فقط محصول کاوشها و نظریّه ها و پژوهشهای اساتید باختر زمینی را غرغره و نشخوار و بازخوری کنیم، هیچکدامش تکرار مکرّرات نیست. ولی اگر بیایم در باره خودم و تاریخ و فرهنگ مردمم سخن بگویم و تلاش کنم که ببینم من کیستم و چیستم و در زبان مردم خودم سخن بگویم، آنگاه هر واژه ای که بر زبان برانم، تکرار ملال آور میلیاردها بار مکرّرات است برای آنانی که تا خرخره به مرض قدرتپرستی و جاه طلبی مبتلایند و فقط دنبال سیاه لشگر همعقیدگان میگردند برای تسخیر آپارات قدرت و اقتدار. مشکل آدمهایی که تا خرخره در باتلاقهای ایدئولوژیکی و نصوص ادیان نوری و تابع نظریّه های مد روز شده باختر زمینی هستند، در این است که هیچگاه نیاموخته اند و عمرا نیز نمیخواهند که یاد بگیرند با مغز خودشان بیندیشند و استقلال فردی و ارجمندی و شرافت فردی خود را بزینند. آنها افتخار خود میدانند شبانه روز مقلّد و آویزان کون انواع و اقسام نامهای اساتید باختر زمینی باشند و ادای میمونوار نظریّه های آنها را در آورند و در مجامع بر ما مگوزید برای همدیگر افه چسکی بگذارند. از قبل اینهمه مبارزات فوق العاده حضرات است که طبف آخوند جماعت نزدیک به نیم قرن تمامه بر ایران و مردمش، حاکم اقتلویی مانده و با بی شرمی تمام به انواع و اقسام تجاوزات آشکار و غارتگریهای نجومی مشغولند. تا چنین ابلهانی که خاصم تاریخ و فرهنگ مردم خود هستند و هیچگاه گامی ارزشمند برای شناخت تاریخ و فرهنگ ملّت خود برنداشتند و تمام عمر، فط متعه و رکابدار حکّام بی لیاقت بوده اند و هنوزم هستند، در اقصاء نقاط ایران و جهان وجود دارند، حکومت فقاهتی در ایران دوام خواهد آورد.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

فرهنگ، غربالگری میکند و بهینه آفرینی. آدم باید شعور و فهم فردی داشته باشد تا بتواند این دو را از همیدگر تمییز و تشحیص دهد. با آویزان شدن به انواع و اقشام تئوریهای ناجویده و نافهمیده و نسنجیده رسولان دانشگاههای باختری، هیچکس اتوماتیکوار «آگاه و مستقل اندیش و قائم به ذات» نمیشود تا یاد بگیرد با مغز خودش بیندیشد؛ بلکه تا توی گور، مقلّد و تابع و ذلیل و گادو و نشخوار آئتوریته های جاه طلب و قدرتپرست میماند. شناخت و دانش از پیامدهای جستجوها و تلاشهای تفکّری و سنجشی و زحمات فردی برای پاسخ به پرسشهای کلیدی بشری و اجتماعی و جهانی و فردی اسست که زاییده و پروریده میشود. با آویزان شدنهای متابعتی، هیچکس متفکّر و زاینده افکار و ایده های فردی نمیشود.
«آقای خلجی» حسب اظهارات و نوشته ها و مواضع شخص اش؛ نه «اسلامیّت» را میشناسد. نه «هیچ آگاهی پیش پا افتاده دبستانی» از تاریخ و فرهنگ ایران دارد. نه کوچکترین شناخت درخور و ارزشمند از تاریخ تحوّلات فکری و اجتماعی و فلسفی و کشوری باختر زمینیان به طور کلّی. ذهنیّت او همچون کثیری از ذهنیّت آکادمیکرهای ایرانی است که در سطحیّات رایج دایرة المعارفی و رجزخوانییهای هزارر بار جویده و نخ نما شده، انباشته اند و در مکرّرگویی ید طولایی دارند بدون آنکه کوچکترین نقشی و تاثیری و ایده ای و فکری از خودشان داشته باشند. آقای «خلجی» هنوز نمیتواند و نمیخواهد که در برابر همان نخستین آیه قرآن، کوچکترین موضع انتقادی بگیرد و این یعنی اینکه ایشون و دیگرانی همچون ایشون، هنوز الفبا را نیز نیاموخته اند؛ چه رسد به اینکه بخواهند حرفی نیز برای گفتن داشته باشند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

اتفاقا «تخت جمشید» از برآیندهای بنمایه های فرهنگ ایران است و به حیث یکی از نشانه های تمدّن ایرانیان محسوب میشود؛ نه اینکه «فرهنگ ایرانیان به ذات خودش» باشد. همان «قالیجه حضرت سلیمان» نیز از برآیندهای فرهنگ مردم ایران است که توضیحش باشد سر فرصت. آدم باید خیلی احمق باشه که نتواند بفهمد، «نازیسم» از برآیندهای و سیستمهای غالب شده بر فرهنگ مردم آلمان بود؛ نه «فرهنگ مردم آلمان به ذات خودش». همینطور برآمدن «حکومت کمونیستی در روسیه» از برآیندهای فرهنگ و تاریخ جامعه روسیه بود که بر جامعه روسیه مسلط و غالب شد و با فرهنگ اصیل روسها، هیچ سنخیّتی نداشت و به همین دلیلم فروپاشید. همینطور فاشیسم در ایتالیا. همه اینگونه غالب شدنها عین غالب شدن الاهیات زرتشتیگری بر سلسله ساسانیان هستند که به فروپاشی آنها انجامید. همینطور عین سیطره یابی دین حکومتی شده اسلامیّت که علّت اصلی قیام و کشمکش مردم ایران در جامعیّت وجودی علیه سیستم فقاهتی شده است و سر انجام به نابودی نه تنها حکومت فقاهتی؛ بلکه همچنین اسلامیّت در ایران مختوم خواهد شد.
جنابعالی اگر الفبای فارسی و لاتین را تلاش کنید تا خوب یاد بگیرید، بعدش حتما بکوشید که با تاتی کردن در خواندن متون دوره دبستان به لایروبی ذهنیّت خودتان همّت کنید و خودتان را از فروماندن در باتلاق ایدئولوژی مخرّب و مزخرف مارکسیسم که به مغز و قلب و روحتان چسبیده است، آزاد کنید تا متعاقبش اصالت فردیّت خودتان را کشف کنید. جنابعالی خیلی خیلی تقلّبی و تصنّعی هستید و اصلا هیچ هویّتی ندارید. نه هویّت شخصی نه جمعی. به سان پارازیتی هستید که در بی ریشگیهای خودتان اسیر تلقینات ناگوارید و نفهمیده و نجویده و هر چی آقا گفت. هنوز از سرتاپای شما، شرایع اسلامیّت عین باران و تگرگ میبارد. در فکر آزاد کردن خودتان از تلقینات شریعت اسلام و مریعت مارکسیسم باشید. خوانندگان این سایت و دیگران خودشان شعور دارند و میتوانند در باره نظرات و مقالات هر کسی به شخصه قضاوت کنند و لزومی هم ندارد که نظراتشان را حتما تحریر کنند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

«فرهنگ»، پرنسیپهایی دارد که انسجام و بارآوری آن را امکانپذیر میکنند همچون ریشه های درخت. پرنسیپهای فرهنگ ایرانیان عبارتند از: «گزندناپذیری جان و زندگی، مهرورزی، دادورزی، راستمنشی». هر چیزی که بخواهد بر پرنسیپهای فرهنگ باهمستان مردم، چیره و غالب شود، دقیقا در تضاد با مردم است و هیچگونه حقّانیّتی ندارد؛ زیرا از در جنگ و غلبه و پایمالی پرنسیپها بر آمده است. خواه چنان غلبه خواهانی از جامعه باهمستان برخاسته باشند، خواه از تهاجم بیگانگان نشات گرفته باشند. هر چیزی که علیه بُنمایه های فرهنگ مردم، جبهه گیری جنگنجویی و خونریزی و غارت و چپاول و سرکوب و جانستانی و جان آزاری و تحمیل و اجبار و زور و شکنجه و تجاوز را از خودش بروز دهد یا چنین شرارتهایی را تایید و تصدیق و پدافند کند، به هیچ وجه من الوجوه حقّانیّت ندارد و باید با تمام جلوه های چنان تهاجمی و مهاجمان، پیکار کرد؛ نه جنگ خونریزانه.
تمدّن از پیامدهای فرهنگ است؛ ولی هرگز و هیچگاه، زاینده «فرهنگ» نیست. «فرهنگ» همچون مادر است که می تواند فرزندهای مختلف بزاید. «تمدّنهای هخامنشی، اشکانی، ساسانی» از برآیندهای فرهنگ ایران بودند. همینطور ادیان نوری مثل «میترائیسم و زرتشتیگری» از برآیندهای فرهنگ ایران بودند؛ نه «فرهنگ ایران به ذات خودش». چیره شدن الاهیات میترائیسم و زرتشتیگری که «دین ایدئولوژیکی شده و ابزاری و در خدمت ارتشتاران و حکومتگران نالایق بود» به بزرگترین و کلیدی ترین دلایل نابودی و متلاشی شدن پتانسیلهای فرهنگ زاینده و چشمه ای فرهنگ ایرانیان تا امروز مختوم شد و شرایط غالب شدن اسلامیّت را که همان تفاله متعفّن شده زرتشتیگری و میترائیسم است بر ایران تا امروز امکانپذیر کرده اند. در تاروپود فرهنگ ایرانی، آنچه «اصل» محسوب میشود، «قداست جان و زندگی» انسانها و جانداران و نباتان به طور کلّی است؛ نه رنگ پوست و زبان و اعتقادات و سبک و سیاق پوشش و غیره و ذالک. از چشم انداز بنمایه های فرهنگ ایرانی، مهم نیست که چه کسانی به فرمانروایی بر ایران دست می یابند؛ بلکه مهم این است که زمامداران و سلاطین و فرمانروایان در برابر «پرنسیپهای فرهنگ باهمستان ایرانیان» چگونه رفتار میکنند. اصل کلیدی برای حقّانیّت و دوام و لژیتیماتسیون زمامداران دقیقا بر همین پرنسیپ «قداست جان و زندگی» است که ارزیابی و به محک زده شود. هر گرایشی و سیستمی که بخواهد پرنسیپهای فرهنگ باهمستان مردم ایران را لت و پار کند و از در جنگ و خصومت با آنها بر آید، هیچگونه حقّانیّتی به فرمانروایی بر ایران و مردمش را ندارد؛ ولو تا خرخره به انواع و اقسام زرّادخانه های مهیب کشتاری و قتل عامی مسلّط بی چون و چرا باشد و کاربرد آنها را علیه مردم ایران و جهان، «جدال احسن» بنامد. سلسله ساسانیان با تکیه به دین ایدئولوژیکی شده زرتشتی با مصادره به مطلوب کردن الاهیات میترائیسم و سپس تحکیم چارچوبه های قدرت و اقتدار همچون ولایت خلفای الله [آخوندها و اعوان و انصارشان]؛ زمینه های فروپاشی و لت و پار شدن امپراطوری ایران را فراهم کردند و باعث قهقرایی و نکبت و ذلالت مردم شدند؛ زیرا جنگی را که موبدان میترائیسم با پرنسیپهای فرهنگ مردم ایران آغاز کردند و سپس در تفکّرات زرتشت و آشپزخانه کاست موبدان زرتشتیگری به نام «یزدانشناسی زرتشتی» عبارتبندی شد و متعاقبش میراثشان به یهودیّت و مسیحیّت و اسلامیّت رسید، همه و همه از جنگی ریشه گرفت که ارتشتاران میترائیسم علیه فرهنگ باهمستان مردم شروع کردند.
پژوهشگری انتقادی و حقیقت یاب و تشنه شناخت و زایشگری در زمینه تاریخ و فرهنگ ایران به معنای وجهه تراشی برای این سلسله و آن ادیان نوری و این قوم و آن قوم و آن نژاد و امثالهم نیست؛ بلکه دقیقا به معنای تلاش برای کشف و علّتیابی قهقرائی ایران و لت و پار شدن بنمایه های فرهنگ باهمستان مردم ایران است که ارزش کار پژوهنده را به رقم میزنند. پدافنگری و دفاع بی محابا بدون لحظه ای اندیشیدن و دادورزی انتقادی، برای هیچ گرایشی و دین نوری و امثالهم، حقّانیّت و لژیتیماتسیون و حیثیّت و آبرو به بار نمی آورد که اتّفاقا به محکومیّت آنها نیز بیشتر صحه میگذارد.
اگر آمریکا، مجموعه ای کوچک از گردآمد ملّتهای سراسر جهان است، دلیلش نیز «پرنسیپهای اعلامیه استقلال آمریکا و اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر» است که تمام دولتها و روئسای جمهور آمریکا را متعهد و مسئول میکند تا به رعایت و ارجگزاری به چنان اصولی پایبند و مراقب باشند؛ وگرنه هیچ حقّانیت و لزیتیماتسیونی به قدرت و اقتدار ندارند.
دقیقا پرنسیپهای فرهنگ باهمستان ایرانیان نیز از روز اول بر «ارجگزاری و نگاهبانی» از آنها مُصر بوده اند تا همین ثانیه های گذرا. ولیکن و شوربختانه و شایان هزاران هزار مرتبه نکوهشهای تلخ است که تمام سلسله هایی که از عصر قدرتگیری ساسانیان تا امروز بر ایران چیره و غالب شده اند، تنها وظیفه عاجل و الهی و بشری خود را در این دانسته و میدانند که علیه بُنمایه های فرهنگ باهمستان مردم ایران؛ یعنی «گزندناپذیری جان و زندگی، مهرورزی، دادورزی، راستمنشی» با تمام امکانهایی که در اختیار دارند، خصومت خونریزانه را به پیش ببرند و اراده جبّار و خونریز خود را به کرسی بنشانند. برای ایرانیان، مهم نیست که چه کسانی حاکم هستند و به چه زبانی حرف میزنند و چه نوع پوشاکی دارند و چه اعتقادات و رسومی دارند و چه نوع غذایی میخورند و چه نوع علایقی دارند و به چه تباری تعلّق دارند؛ بلکه مهم این است که حکّام با «پرنسیپهای فرهنگ باهمستان ایرانیان» چگونه برخورد میکنند و واکنش نشان میدهند. به همین دلیل نیز تا زمانی که حکومتها به پرنسیپهای فرهنگ ایرانیان، متعهد و وفادار و ملزم به رعایت و ارجگزاری به آنها نیستند و نباشند، هرگز و هیچگاه نیز حقّانیّت به فرمانروایی بر ایران و مردمش را ندارند و حکومتشان غاصب و ضدّ جان و زندگیست و باید بی چون و چرا عزل و معزول و دربند شوند. مهم نیست که مهاجمان از خاک ایران برخاسته باشند یا از خاک بیگانگان. هر گرایشی که ضدّ جان و زندگی باشد، هیچ حقّانیّتی و لژیتیماتسیونی ندارد؛ زیرا فرهنگ ایرانی از آغاز شکوفائی اش بر این مدار میچرخید که «بیا تا جهان را به بد نسپُریم» و نگاهبان و پرستار «جان و زندگی» باشیم.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

امّا مشکل کلیدی تمام این عزیزان رفته و هنوز زنده که عمرشان دراز باد، در این است که هیچگونه «مغز فلسفی و آفریننده» برای اندیشیدن در باره محتویات تجربیات نیاکان ایرانیان نداشته اند و ندارند. چنین توق,ی نیز نباید از این عزیزان داشت؛ زیرا با «فلسفیدن» هیچگونه پیوندی ندارند و رشته تخصبصی آنها زبانشناسی و ادبیّات است. آنها در حد همان مترجم متون کهن و استاد تدریس روشهای ترجمه و عبارتبندی و غیره و ذالک محسوب میشوند. مسئله اندیشیدن در باره متون کهن و بازمانده از عصر ساسانیان تا زمان شکلگیری نخستین سلسله پادشاهی در ایران و تولیدات «شاعران و نثرنویسان ایرانی» متعاقبش، سوای غور و بررسی و ترجمه متون است. از یاد نباید برد که میترائیستها و بدنبال آنها موبدان زرتشتیگری با تمام نشانه ها و ردّ پاهای نوشتاری و کتبی عصر هخامنشیان و اشکانیان با شدّت تمام جنگیدند. آنچه ما را به دامنه های «تجربیات نیاکانمان در «عصر زنخدایی» راه میبرد و مددکار است، دقیقا اعتقادات مردم ایران و وجود زبانها و آداب و مراسم و مهمتر از همه، «حماسه سراییها و عشّاقنامه ها و دیوان شاعران و مکتوبات منثور ایرانی و عربی» است که در مقایسه ای کاملا دقیق و کریمینولوژیکی میتوان مراحل جنگ و خصومت موبدان میترائیسم و زرتشتیگری و اسلامیّت را در همدستی با سلاطین نالایق برای پیکار علیه مردم ایران در جامعیّت وجودی اقوامشان که همچون روشهای رفتاری و گفتاری سیستم ولایت مخوف و خونریز فقاهتی بوده اند، با چشمانی دقیق و وجدانی بسیار بیدار و مسئول و تیزسنجی بی امّا و اگر، پیگیری و ردّیابی و آشکار و رسوا کرد.
بنایبر این، آنانی که تصوّر و به خودت تحمیل و تلقین میکنند که ایرانشناسی و تحقیق در زمینه ادبیات کهن و دیوان شاعران ایرانی به معنای فقط رتوشگری و تنقیح و تحشیه و تعلیق نویسی و پاکیزه منتشر کردن آثار کهن است، همه بدون استثنا در تضاد و خصومت با فرهنگ و تاریخ ایران هستند؛ زیرا راه را به نوزایی ایران و نسلهای معاصر و آینده مسدود میکنند. به همین دلیل، ارزش کار تمام اساتید ایرانی که به ترجمه و تحقیق در زبانهای پهلوی و اوستایی و دیگر زبانهای خانواده زبانهای ایرانی همّت کرده اند و همچنان همّت میکنند و همچنین محصولات تحقیقی و تفحّصی ایرانشناسان بیگانه در همین است که آثار آنها را به حیث «ملاط برای موضوع اندیشیدن فلسفی و زایش ایده ها و افکار از تجربیات اصیل و بیهمتای نیاکان ایرانیان» در نظر گرفت. هر گونه محدود کردن تحقیقات به دایره فقط «ملاطها» به معنای خیانت آشکار به تاریخ و فرهنگ ایرانیان است و مستحق سرزنشها و نکوهشها. از یاد نباید برد که «بُنمایه های فرهنگ ایرانیان» هرگز و هیچگاه به «زرتشتیگری» محدود و مختوم نمیشوند که «دین ایدئولوژیکی حکومتی» برآمده از تحریفات و تحذیفات و چرتیات و مزخرفات موبدان زرتشتی و میترائیسم بوده و به حیطه بزرگترین تحریفگران معنای اصیل نامها و مفاهیم و تصاویر اسطوره ای خدایان ایرانی تعلّق دارند. بُنمایه های فرهنگ ایرانیان با اعتقادات تبلیغی و جا افتاده و نصوصی و آکبنید ادیان برآمده از تحوّلات جامعه ایرانی در تاریخ رویدادهایش، اصلا و ابدا هیچ سنخیّتی ندارند. بنمایه های فرهنگ ایرانیان در تضاد و نفی تمام آن پرت و پلاهائیست که الاهیات زرتشتیگری را پی ریخته اند. ارثیه هولناک الاهیات میترائیسم و زرتشتیگری به اسلامیّت و یهودیّت و مسیحیّت رسید که موجب فلاکتها و ذلالتها در تاریخ بشر شده اند تا همین ثانیه های گذرا. «بُنمایه های فرهنگ ایرانیان» دقیقا در نفی و سنجشگری تمام چیزهائیست که مدّعیان ادیان نوری و ابراهیمی بر آنها، قلعه ناحقّ و مخرّب و خونریز و ضد زندگی خود را به پا کرده اند. به همین دلیل، سنجشگری گام به گام در رویکرد به تاریخ و فرهنگ ایرانیان باید هر جوینده و پژوهنده ای را به کشف و شناخت تمام جنایتها و تبهکاریهایی که در حقّ مردم ایران و فرهنگ آنها شده است، کامیاب کند؛ وگر نه هر تحقیق که به هزاران سند و کتابنامه و امثالهم نیز مجهّز باشد، پشیزی ارزش ندارد. فعلا تا همین جا بسه.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

من درحقّ هیچ احدّالناسی بر روی کره زمین تا همین ثانیه های گذرا، ستمی، بیدادی، لیچارگویی، حقّکشی و امثال اینگونه شرارتهای مذموم مرتکب نشده ام. خصومت دیگران با من فقط به این دلیل است که اعتقادات و ایدئولوژیها و ادیان و مقاصد قدرتپرستانه آنها را سنجشگری مستدل و متّقن با برهانهای بسیار قویمایه میکنم و به هیچ وجه من الوجوه نیز تابع و مطیع و توسری خور و آمینگوی هیچ آئوتوریته و مرجعی نیز نیستم؛ ولو نامشان «سقراطها» باشد و مبلّغ و منادیان و رسولان قاهران جبّار ماوراء الطبیعی باشند. برای من، میزان و معیار برای داوری کردن فقط و فقط «خرد و تجربیات و دانش و آگاهی و ژرفنگریها و جستجوها و تامّلات فردی» خودم هستند و بس. من هیچگاه تابع هیچ متفکّر و فیلسوف و رسول و نبی و استاد و حزب و سازمان و تشکیلات و امثالهم نخواهم شد. میزان فقط غربال مغز اندیشنده و تجربیات و بینش فردی من است. اگر کسانی سخنهایی گفته باشند که برای زندگی و باهمزیستی انسانهای کره زمین بدون هیچ خشونت و تبعیض و بیدادی، ارزشمند باشند، من بر حسب تامّلات شخصی خودم باید به صحت چنان نظراتی پی ببرم و اگر متوجه شوم که دیدگاههای آنها به خطا یا اغراض و حماقتهایی آلوده است، سفت و سخت به سنجشگری آنها همّت میکنم و از هیچکس نیز هراسی ندارم؛ ولو قاهر مطلق و حاکم بلامنازع تمام زرّادخانه های جهان باشد. میزان برای من فقط فقط استدلال و برهان منطقیست.
اکثر کسانی که با من، خصومت و دشمنی و پدرکشتگی مزمن دارند، در تمام افکار و دیدگاههای من، خطر نابودی و فروپاشی اعتقادات مزخرف و بی اصل و پایه خودشان را و اراده افسارگیخته قدرپرستی جنون آمیز خودشان و تشکیلاتشان را خیلی خوب تمییز و تشخیص میدهند و چون اصلا و ابدا به هیچ وجه من الوجوه نمیتوانند به گونه منطقی از در گفت و شنود بر آیند و هیچ چیزی به بار ندارند، تلاش میکنند که با دشنامگویی و لیچاربافی و زر زیادی زدن، مرا از میدان بیرون کنند و گرد و خاک به پا کنند و خوانندگان مقالات مرا، فراری دهند تا میدان برای قدرتپرستی و تبلیغ ایدئولوژی و دین و مرام و مذهب و مسلک تشکیلاتی خودشان، فراخ و بی مانع به چنگ آید. اینگونه ناشناسان که حتّا شهامت ندارند به نام و تصویر خودشان حرف بزنند، همه بدون استثنا از تیپ و سلاله «لاجوردیها و متجاوزان حکومت فقاهتی و استالینیستهای کا.گ.ب» هستند که در راه اعتقادات و مذاهب و ایذئولوژیهای مزخرف و سمنتی خودشان برای اجرای هر جنایتی مستعدند. من امّا از هیچکس نمیترسم؛ زیرا با مغز خودم میاندیشم و معیار و ترازو در وجود خودم است و آویزان تخم متفکّران و فیلسوفان و انبیاء و اساتید دانشگاهی باخترزمینی با احتمالا خودیهای تابع و ذلیل و آمینگوی و هارت و پور کن و غیره و ذالک نیستم و هرگز نیز نخواهم شد.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

بحث امّا بر سر ضرورتها نیست؛ بلکه اصل مسئله بر سر این است که مشارکین در امکانهای اینترنتی از چه طُرُقی و روشهایی میخواهند به اهداف و مقاصد خود دست یابند. عده ای راه و روش خود را برای رسیدن به اهدافشان این میدانند که از صبح تا شب فقط با هرزه گویی و لیچاربافی و متلک پرانی و زرمفت زدن و فحشهای رکیک و زشتگویی و بدنام کردن و تحقیر و هوچیگری و تهمت و لجن پراکنی و تخلیه کردن انواع و اقسام مسترابهای شفاهی و کتبی در جنگ و جدال با کسانی که خلاف اعتقادات و اهداف و مقاصد آنها هستند، با بی شرمی تمام ، رفتار کنند و به پیش بروند. اینگونه موجودات که من آنها را اصلا از سلاله آدمیان نمیدانم و فاقد آدمیگری هستند، معمولا از هر نوع مزوّری و ریاکاری و رذالت با علاقه استقبال میکنند؛ زیرا اهداف و مقاصدشان برایشان استفاده از هر ابزاری را توجیه و مقدّس و صحیح میداند.
به طور کلّی میتوان گفت که فحّاشی و رکیک گویی و هوچیگری از زبان و قلم کسانی جاری میشود که هیچ حرفی و استدلالی و برهانی و منطقی ندارند و همچنین آگاهی و شناختی از هیچ چیزی ندارند، سوای چاک کردن دهاندریدگی بی زیب خود!. انسانی که اهل استدلال و منطق باشد به هیچ سلاحی مجهّز نیست؛ سوای منطق استدلالی و برهانی خودش.
برای مدیران سایتهایی که به دلایل میهنی و انسانی و نه فقط شخصی و فرقه ای به دنبال ایجاد فضای باهماندیشی و گفت و شنود و راهگشایی برای گلاویز شدن با معضلات اجتماعی و میهنی و کشورداری هستند، سه راه بیشتر وجود ندارد: 1- یا باید به این دیدگاه دلخوش باشند که وجود مقالات ارزشمند در سایت باعث میشود که کلّ کبره گوییها و لیچاربافیها و زرمفت زدنهای دیگران در پای مقالات، هیچ تاثیری در اصل مطلب نخواهند داشت؛ زیرا از یک طرف به شعور و فهم خوانندگان مطالب اعتقاد دارند و از طرف دیگر احتمالا بر این نظرند که مقاله مستدل و منطقی و موثر بسان آب بسیار نیرومندیست که هر گونه آت و آشغال را با خودش میتواند لایروبی کند و به دور اندازد. 2- ممکن است مدیر سایتی به این نتیجه برسد که پرت و پلاگوییهای دیگران در پای مقالات ارزشمند میتوانند امکانهای باهماندیشی و بررسی موضوع را استتار کنند و کار به جنگ و جدالهای بی مغز و پایه بکشد و ارزش سایت و غیره و ذالک به شدّت کاهش پیدا کند. به همین دلیل ترجیح میدهد که قبل از انتشار نظرات دیگران، آنها را بررسی کند. اگر با موضوع مقاله، ارتباطی داشت و هیچو.نه توهین و پرت و پلاگویی به اشخاص حقیقی نبود، آن را منتشر خواهد کرد. اگر بی ربط و توهینگویی باشد، منتشر نمیکند و شخص خاطی باید حساب کار خودش را بکند و به دنبال کار خودش برود. 3- در حالت بینابین این دو روش، یک روش نیز وجود دارد که مدیر سایت یا گردانندگان سایت، به حکّ و اصلاح و حذف حرفهای دیگران میپردازد و بخشی از صحبتهای اشخاص مجهول یا به نام را منتشر میکند.
هیچکدام از این سه مورد را من، ایده آل نمیدانم و تایید یا نفی نمیکنم. شخصا بر این اندیشه ام که مدیر یا گردانندگان سایت میتوانند در یک چارچوب مشخّصی که کاملا شفّاف و گویا باشد، رئوس اهداف خود را هم در خصوص انتشار مقالات، هم در خصوص انتشار دیدگاههای دیگران در پای مطالب، تحریر و گوشزد و مطابق آنها رفتار کنند. استثناء نیز نباید قائل شوند. فرض کنید من بخواهم سایتی داشته باشم که مطالب آن به حول و حوش فقط «پالتو و کفش» باشند. بالطّبع کسانی که بخواهند در باره درختان و کوهها و غیره و ذالک بحث کنند و مطلب بنویسند، جایی در سایت ندارند، ولو مطالبشان خیلی عالی و شسته و روفته باشند.
سایت ایران گلوبال در بخش نظرات به نظر من خیلی ضعیف است و امکانهای گفت و شنود بارآور را محدود و کلّا ناممکن کرده است؛ زیرا فرصت به افرادی ناشناس میدهد که حرفهایشان عین شن ریزه در وسط برنج اصیل شمالی هستند! و فقط تولید اغتشاش و بازتولید مزمن و مضر لیچارگویی و پرت و پلاگویی و تکرار هزار بار همانگویی حضرات هوچیگر را به دنبال دارد. در باره این مسئله باید مدیر سایت ایران گلوبال یا گردانندگان آن، تصمیم جدّی بگیرند و سفت و سخت نیز پایبند آن باشند. آزادی بیان به معنای، کامیون کامیون هرزه گویی و پرت و پلاگویی نیست. آزادی بیان به معنای این است که دیگران حقّ دارند در باره نظرات انسانهای دیگر از تجربیات و آموخته ها و تامّلات خودشان سخن بگویند؛ نه برای اینکه مثلا پاسخ دیگران را داده باشند؛ بلکه به این هدف که دیگران را در بازنگری و سنجشگری دیدگاههای خودشان بینگیزانند و به تامّلات پیگیر فراخوانند. در سایت ایران گلوبال، متاسفانه این مسئله تا جایی که من تجربه کرده ام، اتّفاق نیفتاده است و این باعث تاسفه.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

اگر کسی شعور داشته باشد، باید بفهمد که سایت «ایران گلوبال» آنطور که من از مرام و مقصود و فهم و درک و درایت «آقای توکلّی» میفهمم و برداشت میکنم، میدانیست برای آزمون شعور و فهم و گشوده فکری و رادمنشی آنانی که ادّعا میکنند ما دمکراسی میخواهیم و اله و بله. این گوی و این میدان و بیخودی نیز زر مفت زیادی هم نزنید که تف سربالاست. جامعه ایرانی، زر مفت زن بر سر منابر و سایتهای اینترنتی، بس بسیار زیاد داره که به کاچی پختن نیز توانمند نیستند. مدیران سایتهای دیگه خیلی ادّعاها میکنند که همش ادّعاست و ادّعا و ادّعا. ولی کیانوش گرامی، اهل ادّعا نیست؛ بلکه ساده میگوید و ساده نیز اجرا میکند و دلیر است برای مسئولیّت پذیری. کسانی که ناراحتند از این رفتار و نگرش آقای توکّلی میتوانند بیل و کلنگ به دست بگیرند و به آباد کردن کویر لوت و کوبر نمک همّت کنند تا هم به خودشان کمک کرده باشند هم به آبادانی میهن.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

خصومت با اقوام ایرانی هرگز ایراندوستی و مردمدوستی نیست. «اعراب» هرگز دشمن ایران نبودند. ترکها هرگز دشمن ایران نبودند. در همان شاهنامه، «افراسیاب تورانی»، آنقدر سجایای دوست داشتنی و ستودنی دارد که شایان آفرینهاست. تمام اقوام ایرانی، فرزند یک مادرند به نام «ایران». اعراب هیچگاه خصم ایرانیان نبودند حتا در همان شاهنامه وقتی که فریدون میخواهد ایران را مابین فرزندانش تقسیم کند، سهم ایرج را «ایران و دشت سواران نیزه گذار» میدهد و «دشت سواران نیزه گذار» همان «عربستان امروز و تمام بخشهای عرب نشین ایران» بوده است؛ اینکه سهم ایرج، ایران و دشت سوران شده است، دلیلش این است که جایگاه زنخدایان ایرانی و پیوند اعراب با فرهنگ ایرانیان بوده است. اصنام ثلاثه «عُزی، لات، منات» دقیقا سه چهره «زنخدایان ایرانی» هستند که اعراب به آنها دلباخته بودند و احترام میگذاشتند و بعدها «محمّد» با ادّعای «رسالت کردن» به جنگ با اصنام اعراب همّت اقتلویی کرد. بخش عظیم ایران را فریدون به «سلم» میدهد که ترکها و کردها ساکن بوده اند و نامش «روم» بوده است که هیچ ربطی به رُم باستان در اروپا ندارد.؛ بلکه با «هور=سیمرغ» اینهمانی دارد و محلّ آتشکده های زنخدایان ایرانی بوده اند و نام آذربایجان نیز از همین جا ریشه میگیرد. رودخانه «ارس» با رودخانه «دائیتی که سیمرغ بر فراز درخت همه تخمه آن»، آشیان دارد، اینهمانی دارد. تمام «خرمّدینان» از ساکنین دامنه رودخانه ارس بودند. «بابک خرّمدین» از سلاله همین خرمّدینان ساکن ارس بود.
تمام اعتبار ایران و دوام وجودش، مدیون «اقوام» ایرانیست که نگهبان و مرزبان ناموس و هستی و نیستی مردم ایران بودند و هنوزم هستند. بزرگترین نگهبانان و مدافعان و پرورندگان «بُنمایه های فرهنگ ایرانی»، دقیقا همین اقوام ایرانی هستند که تا امروز بقای ایران را امکانپذیر کرده اند, نه حاکمان و ادیان حکومتی و زبان رسمی که تحت سیطره و انقیاد قدرتمداران بوده اند و هنوزم هستند. اقوامی مثل «ترکها، کردها، عربها، بلوچها، لرها، مازندرانیها، گیلانیها و دیگر اقوام» آفرینده اندام وجودی کشوری به نام ایران هستند که گردآمد خود را «خدا شدن» میدانستند و هنوزم میدانند در ناخودآگاهبودشان. هر گونه دشمنی با اقوام ایرانی به معنای آسیب و آزار زدن به خدای ایرانیان و نابود کردن ایران در بخشهای اصیل و عزیز و دوست داشتنی و ارزشمندش است. آنانی که از اعراب و ترکها و دیگر اقوام ایرانی نفرت دارند، همه بدون استثنا، دشمن و خاصم و نابودگر ایران و فرهنگ ایرانیان هستند. فرق است بین تمیز و تشخیص دادن ابعاد زمخت از بهر سنجشگری با نفرت و کینه توزی از برای نابودی و خصومت و جنگ افروزی. «اعراب»، هیچگاه و هرگز، دشمن ایران نبودند و نیستند. زبانهای ترکی و عربی و کردی و گیلکی و مازندرانی و لری و بلوچی و دیگر زبانهای ایرانی، تار و پود و شیرازه فرش فرهنگ و سرزمین ایران را تضمین کرده اند. هر گونه خصومت و جنگیدنی علیه شاخسارهای درخت فرهنگ و سرزمین ایران را، من از نشانه های خصومت و عقده و کینه توزی نابودگران ایران و ایرانی میدانم. اندیشیدن در باره معضلات باهمزیستی به معنای نفرتپراکنی علیه اقوام ایرانی نیست؛ بلکه هنر سنجشگری باید در سمت و سوی «دوستی و پیوند و اتّصال و باهمزیستی» بینجامد. لطفا مقاصد خود را و اهداف سیطره یابنده خود را به نام ایران و فرهنگش تبلیغ نکنید؛ زیرا دقیقا مردم ایران، ردّ پای هر گونه تبهکاری و سوء استفاده را با مشام بسیار قوی که دارند، تمییز و تشخیص میدهند و هرگز روی خوشی را به مغرضان نشان نخواهند داد. انسانی که تاریخ و فرهنگ و سرگذشت اقوام میهنش را نمیشناسد، نیک است سکوت کند و صحبت از چیزهایی نکند که مسبّب جنگ و خونریزی باشند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

. «بنمایه های فرهنگ ایرانان» به هیچ وجه با خونریزی و جنگ و کشتار و تهدید و ارعاب و خصومت و کینه توزی و امثالهم که در ادیان نوری مثل میترائیسم و زرتشتیگری و یهودیّت و مسیحیّت و اسلامیّت و ایدئولوزیهای برآمده از آنها در واقعیتهای تاریخی ایران و جهان پدیدار شدند، اصلا و به هیچ وجه من الوجوه، اینهمانی و سنخیّت ندارند و با تمام نیرو و توان و توشی که دارند، اتّفاقا در تقابل و سنجشگری و نفی ابعاد زمخت و خشن و قهرآمیز و خونریز چنان ادیان نوری نیز هستند. اساسا آنچه را امروزه به نام «ادیان جهانی» می شناسند به شدّت در تمام ابعاد وجودی و پدیداریشان علیه «دین فردی تک تک انسانها» هستند و با «دین در معنای تجربیات عمیق نیاکان ایرانیان» هیچ سنخیّتی ندارند. «اهریمن ایرانی، هیچگاه شّر مطلق نبود و نیست». «پیکار و رزم و نبرد و همآوردی» با جنگ و خونریزی و کشتار و فلان و بیسار، هیچ همترازی معنایی ندارند. تمام اینگونه برداشتهایی معنایی که ما از واژگان داریم و سطح ذهنیّت امروز ما را پوشانده اند به شدّت تقلیب شده و محصول خیانت و جنایت هولناک مویدان میترائیسم و زرتشتیگری و متولیان اسلامیّت هستند که راه را بر کسب و شناخت و پیوند با اصالت و گستره «بنمایه های فرهنگ ایرانیان» مسدود کرده اند و وظیفه و تکلیف جوینده و پژوهنده رادمنش و دلیر و مستقل اندیش در این است که دقیقا با چنین تحریفاتی صف آرایی سنجشی کند. مختصر و ختم کلام. حرفهای آقای ستوده، هیچ ربطی به «تفکّرات و پژوهشها و زحمات زنده یاد منوچهر جمالی» ندارند و همچنین گفتارهای آقای ستوده، کوچکترین آگاهی درخور در باره «بُنمایه های فرهنگ ایرانیان» به احدی نمیدهند. صحبتهای ایشون در همان دایره تبلیغات «دین ایدئولوژیکی شده زرتشتیگری» هستند که پایه های فلاکت و نابودی ایران و فرهنگ ایرانیان و ذلالت اقوام ایرانی را از عصر میترائیسم و ساسانیان تا امروز در تحت سیطره حکومت آخوندی رقم زدند و مسبّب شدند.
ختم کلام: زنده یاد «منوچهر جمالی»، هیچ شاگردی نداشت. رسول هیچ قاهر جبّار و مستبدی نبود. نبی هیچ عقیده آکبندی و سمنتی نبود. «منوچهر جمالی»، جوینده و کاونده و اندیشنده و فیلسوفی تکرو بود که به جستجوی کشف و شناخت «اصالت ایرانی بودن خودش» همّت شایان آفرینها کرد و سر انجام در پروسه کاوشگریهای و سختسریها و مته به خشخاش گذاشتنهایش به «کشف فرهنگ زنخدایی ایرانیان» کامیاب شد. فرهنگی که هزاره هاست از سوی قدرتپرستان بی فرّ و نالایق و جبّار تا امروز سرکوبیده شده است؛ ولی هر بار همچون «ققنوس از خاکستر خودش» سر برافراشته و در مقابل قدرتمداران خبیث و خونریز و نالایق استوار ایستاده است. در بنمایه های فرهنگ ایرانی، هیچ رد پایی از نفرت و جنگ و کشتار و امثالهم نیست؛ بلکه سراسر این فرهنگ به «مهرورزی و آمیختگی و اتّصال و پیوستن و باهمآیی و دوستی و خنده و شادی و نگاهبانی و همبازی شدن و امثالهم» به هم تنیده است و هرگز و هیچگاه به اسلحه و ابزارهای اسلحه ای، چنگ نمی اندازد و متوسّل نمیشود. «اعراب» به ایرانیان میگفتند: «مرد بی نیزه». و منظورشان از مرد، جامعیّت ایرانیان بود که هیچگاه به خشونت، متوسل نمیشدند. اگر کسانی به این توهّم مبتلایند که «منوچهر جمالی»، شاگردانی و مریدانی و دنباله روانی و حزب و سازمانی و فرقه ای و گروهی داشته است، سفت و سخت در خطایند و مغرض تمام عیار. «جمالی»، متفکّری تک رو بود همچون تمام متفکّران و فیلسوفان خویشاندیش جهان. هر انسانی در هر گوشه ای از جهان که باشد، میتواند از افکار او و دیگر متفکران جهانی به خویشاندیشی انگیخته شود و راه خود را برای پیدا کردن «اصالت و فردیّت ایرانی بودن خودش» در ابعاد میهنی و جهانی پیدا کند. لطفا از متفکّر و فیلسوف، هیچوقت و هرگز «رسول و نبی» برای ابزار نیّات و اهداف خودتان نسازید. جامعه ایرانی به اندازه کافی تا امروز از شرّ انبیا و رسولان ، آسیبهای هولناک دیده است. بس است دیگر. راه تفکّر، منحصر به فرد است و هر کسی خودش باید از گوهر جوینده و اندیشنده و پرسنده فردی اش، متفکّری رادمنش شود و آزادی وجدان فردی خود را پاس بدارد .«نبی و رسول سازی از متفکّر و فیلسوف»، ایرانیان را به خاک سیاه نشانید. برای نمونه به «مارکس» بنگرید که چه بلایی ایرانیان مقلّد و تابع و دنباله رو بر سرش آورده اند تا امروز و از او یک «رسول و منجی و رهبر و نبی» ساخته اند که راه به هیچ آلاچیقی نیز نمیبرد و نبی بودنش فقط سترونی مومنانش را با دوام کرده است. تفکّر و فلسفیدن، هیچگاه به شرایع و نصوص مطلق نمی انجامد. اتّفاقا زنده یاد «منوچهر جمالی» همواره میگفت و تاکید میکرد که «فیلسوف به کسی میگویند که هیچ پیرو و دنباله روی» ندارد. همین.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

انسانی که شاگردی جوینده و پرسنده و پذیرنده و گشوده فکر باشد، میتواند در رویکرد به مسائل تاریخ و فرهنگ مردم خودش، ستونی استوار از افکار و ایده ها را بیافریند تا مردم بتوانند بر فراز آنها خانه آسایش و آرامش روحی و روانی خود را بسازند؛ نه اینکه جل و پلاس دربدری و خوارزاری قرن به قرن را به دوش کشند و حقیر روزگاران و حاکمان خبیث بمانند..
در کتاب «بهمن نامه»، داستانی وجود دارد که فاجعه هولناک سیطره ترس و بیم و دلهره و نآآرامی روحی و روانی را به عالیترین شکل ممکن بیان کرده است. مسئله به گرداگرد این قضیه میچرخد که سه نفر «فرزانه» در باره اینکه «بدترین بدی» چیست، با همدیگر گفت و شنود میکنند. یکی «خود درد» را بدترین بدیها میداند. یکی «دست تنگی و محتاجی» را بدترین بدیها میداند و دیگری «ترس و تشویش» را بدترین بدیها میداند. آنها برای اینکه دیدگاه خودشان را به محک بزنند و بیازمایند، تصمیم میگیرند که سه «گوسفند» را به عنوان موضوع آزمایش برای صحت و سقم دیدگاههایشان گرد آورند. پای یکی از گوسفندان را میشکنند؛ ولی در برابرش علوفه و آب می گذارند. یکی دیگر از گوسفندان را در قفس می اندازند و محتاج آب و علوفه اش میگذارند. یکی دیگر از گوسفندان را در مقابل گرگ درّنده می نشانند. گرگ در فرهنگ ایرانیان، سمبل جانوران درّنده خوست به طور کلّی که در شاهنامه با «اژدها» اینهمانی دارد. مسئله اندیشیدن در باره این داستان فرزانگان، یکی از مهمترین و کلیدی ترین مسائل در خصوص رفتار و کنشها و واکنشهای زمامداران در عرصه « فلسفه کشورداری و فرمانروایی» در ایران محسوب میشود. هر سه رفتار آزمایشی فرزانگان از دیدگاه بُنمایه های فرهنگ ایرانیان به حیث «آزار جان و زندگی» محسوب میشوند و به طور کلّی، پدیده هایی «ضدّ زندگی» به شمار می آیند که وظیفه و تکلیف زمامداران است از وجود و توسعه و امکانهای ایجاد هر سه مورد بدیها پیشیگری کنند. فاجعه آمیزترین «سه بدی»، همانا «ترس و تشویش» است که انسان را دق مرگ میکند. در تنگدستی و فقر و نداری میتوان با حدّاقل امکانات دم دست زندگی کرد و دوام آورد به امید روزهای بهتر. در حالت پاشکستگی و درد میتوان امیدوار بود که دیر یا زود، معالجه شد و بر پاهای خود ایستاد.، امّا در «ترس و تشویش» که هر روز گرگی درّنده در مقابلت دندانهای تیزش را نشان دهد، انسان بالفور سنکوپ میکند و جانش را از دست میدهد. به همین دلیل در نظر ایرانیان، «ترس و تشویشی» که موجب مرگ و جان ازاری شود، مذموم و نکوهیده و گناد کبیره محسوب میشد. حکومتی که شبانه روز در هر کوچه و خیابانی، انواع و اقسام دوربینهای کنترلی و مفتّشها و زورگویان و قمه به دستان و اطّلاعاتچیهای لباس شخصی و کلت به کمر بسته و گشتهای حجاب اجباری و ناصحین امر به معروف و نهی از منکر و سپاه شکنجه گر و میر غضّب را بسان «گرگ تیز دندان» بر سر ملّت، حاکم کند، آن ملّت نه روز خوشی را خواهد دید، نه از بیم جانش و زندگی اش، جرات میکند که کاری را بکند. نزدیک به نیم قرن تمام است که حکومت خلفای الله، پیکریابی تمام عیار «گرگ تیزدندان» است که حاکم زورگو و بیدادگر شده و در حقّ ملّت ایران به هر تبهکاری و جنایتی اقدام میکند. ملّتی که شبانه روز از ترس «گرگ تیز دندان» به «تشویش و ترس و دلهره و نگرانی» گرفتار باشند، هیچگاه رنگ و روی سعادت و خنده و نیکی و آزادی و خوشی را نخواهند دید؛ زیرا دم به دم قبضه روح میشوند و از ترس سنکوپ میکنند. حکومت فقاهتی، هیچگونه حقّانیّتی/لژیتیماتسیونی را به فرمانروایی بر ایران ندارد؛ زیرا تجسّم تمام عیار «گناه کبیره جان آزاری و جانستانی و خونریزی و انذار و هراس و نکبت» است. زمامداران و متصدّیان حکومت فقاهتی را باید بی چون و چرا، خلع و معزول و در پشت میز اتّهام نشانید برای پاسخگویی در باره تمام جنایتهایی که تا امروز مرتکب شده اند. فقط حکومتی در ایران، حقّانیت/لژیتیماتسیون دارد که پیکریابی و تبلور «نگاهبانی از جان و زندگی» مردم و تلاش برای شادخواری و خوشی و رقص و آواز مردم را بدون هیچ هراس و تنگی و دردمندی و دلهره و بدیهای جان آزاری و جانستانی تضمین و تامین کند؛ در غیر این صورت، هر حکومتی بی برو برگرد، غاصب است و نابود کردن آن در تمام جلوه های منحوسش، حقّانیّت محض دارد.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

فرهنگ برای نیاکان ایرانیان به معنای تقلید و کپیه برداری نبود و نیست. فرهنگ، زایش کاریز بُنمایه های منحصر به فرد تک تک انسانها بود که نه تنها شادمانیها و پیشرفتها و آبادانیها و سرفرازیها و خنیاگریها را می آفرید؛ بلکه در پیوستن به دیگر کاریزها به رودخانه و دریا و اقیانوس تبدیل میشد. فرهنگ که همان انسان در فردیّت کاریزی اش باشد، اصالت خود را میزیست. انسانی که اصالت داشته باشد، هیچگاه مقلّد و دنباله رو و شبیه خواه از آب در نمی آید. ولی طیف تحصیل کرده و کنشگر ایرانی میخواهد که شبیه دیگران شود و مردم را نیز شبیه دیگران کند تا احساس اینهمانی داشتن با مردم دیگر قاره ها؛ بویژه اروپائیان بکند. او نمیداند که شبیه شدن، جنس تقلّبیه و بُنجل که هیچ خریداری ندارد. او به جای زایش و پدیدار کردن اصالت خودش، تمام توش و توان و استعداد و توانمندیهایش را در راه «شبیه شدن» است که خرج میکند و هدر میدهد. خبر ندارد که اصالت نداشتن؛ یعنی «بی فرهنگ» بودن. یعنی هیچ بودن. یعنی بی مایه و مغز بودن. یعنی لوله و مخزن و بشکه شدن؛ نه چشمه زاینده و افشانده شدن. وقتی که نیاکان ایرانیان، انسان را به حیث «کاریز زاینده» می دانستند، او را با آفرینش هنرهایش بهره ای از خدا میدانستند که به زیباآرایی جهان کوشاست. نیاکان ایرانیان، هیچ درک و شناختی از مفهوم «وطن به معنای ناسیونالیسم اروپاییها» نداشتند. برای آنها، جهان مطرح بود که در همبستگی انسانها به خدا واگردانده میشد. خدا برای ایرانیان، چیزی فراسوی کائنات نبود که در جایی لم داده باشد و امر به کن فیکون دهد. خلقت برای ایرانیان، هیچ معنا و مفهومی نداشت. خدا، گردآمد اجتماع هر چیزی بود که هستی داشت. اینطور نبود که خدا، نقش خالق و آمر و سلطان صاحبقران برای سیطره داشتن بر مخلوقات باشد و هر وقت اراده کند، آدمهای روانپریش و عقده ای را همچون «محمد ابن عبدالله» برا ترساندن و انذار مامور توبیخ و ارشاد کند. خدا، پیوسته به انسان بود و انسان، عجین و آمیخته به خدا. پیوند جزء و کلّ، پیوند همبستگی بود نه گسستگی و پارگی که محصول ادیان نوری و ابراهیمی است.
وقتی که درد پارگی و گسستن ایجاد شود، انسان ناشاد میشود و زندگی مزه خودش را از دست میدهد. آنچه باقی میماند، دوزخیست که هر لحظه از آن، به معنای سوختن و کفته شدن انسان بدون هیچ فریاد رسی است. مومنان به ادیان نوری از کهنترین ایّام تا امروز تلاش کرده اند که پیوند انسان و خدا را تا میتوانند از هم بگسلانند و ناممکن کنند تا امکانهای قدرتورزی خودشان را بر هستی و نیستی انسانها تحکیم کنند. خدا و انسان در فرهنگ ایرانیان، پیوند بیواسطه با همدیگر داشتند و هرگز از یکدیگر جدا و منزوی نبودند. این مسئله پیوند و آمیختگی خدا و انسان از اهم دلایل خصومت و کینه شدید متولیّان ادیان نوری به انسانهاست؛ زیرا میخواهند انسان را تابع و مطیع و مقلّد مراجع قدرتورز کنند. میخواهند استقلال و آزادی فردی انسان را غارت کنند و او را اسیر و عبید اراده جبّار خودشان کنند.. به همین دلیل در رقابتهای خونین و مالینی که با همدیگر دارند، به خشم و قهر و خشونت و جنایت متمایل هستند و اجرای هر نوع جنایتی را به حیث ضمانت اعتقادات نصوصی خودشان میدانند. الاهان ادیان نوری هرگز نمیخواهند و نمیتوانند با دیگران بیامیزند، زیرا هر نوع آمیزشی را «شرک و دوویّت و کفر» میدانند و همواره میخواهند که فقط به یک شکل ثابت و واحد باشند. نفرت و کینه توزی که موبدان زرتشتی به بنیانهای فرهنگ مردم ایران داشتند در چهره بهمن پسر اسفندیار بازتابیده است که نشانگر فجایع جبران ناپذیر و هولناک در تاریخ ایران تا امروز باقی مانده است. بهمن زرتشتی برای ریشه کن کردن بنیانهای فرهنگ جهان آرای ایرانیان و تثبیت و تحکیم دین حکومتی و ایدئولوژیکی شده زرتشتی، اینگونه مینالد:
یگوبم سرش گفت در زیر سنگ
خورم باستخوانش، می لعل رنگ
کنم سیستان را سراسر خراب
سراسر به ارزن کنم کشته آب
و زایدر سوی دخمه لشگر کشم
همه نامداران سرکش کُشم
یکی اندر آن دخمه، لشگر زنم
بُن و بیخ دخمه به هم برکنم
تعصّب و کینه توزی وحشتناک بهمن زرتشتی که به «جهاد دینی و خونریزی هیستوریک» مبتلا بود به حدّی خصومت را غلیظ در خودش آمیخته بود که حتّا به مرده نیز هیچ ارج و اعتباری نمیداد. ارثیه هولناک کینه توزی در راه دین حکومتی و ایدئولوژیک شده، نه تنها زمینه های فروپاشی و نابودی سلسله ساسانیان را امکانپذیر کرد؛ بلکه ارثیه شوم الاهیات مزخرف زرتشتیگری به متوکّلان اسلامیّت رسید و جنگ و جهاد دینی را به برنامه و اصول اخلاقی خودشان تبدیل کردند تا همین ثانیه های گذرا. تخریب و نابود کردن قبرها و قبرستانهای معتقدان به ادیان و اعتقادات دیگر از پیامدهای همین کینه هزاره ایست که در ذهنیّت مومنان مسلمان تحکیم شده است. فاجعه غم انگیزتر آنست که با شکل گیری سازمانها و گروهها و تشکیللات مومن به مذهب مارکسیه در ایران نیز مسئله کینه توزی جهادی و جنگ عقیدتی از عصر مشروطه تا همین امروز بر پایه همان کینه توزیهای هزاره ای الاهیات زرتشتیگری و اسلامیّت دوام آورد و نفرت و کینه را در قلب و مغز و روان کنشگران چپ ایدئولوژیکی به حیث رفتاری حسنه و مطلوب جا انداخت و شبانه روز در خصومت با امپریالیسم و کاپیتالیسم و بورژوازی و هر چیزی که با اصول و نصوص عقیده منحط آنها همتراز و همخوان نبود و نیست، کینه توزیدند و هم خود را به خاک سیاه نشاندند، هم ملّت ایران را.
امروزه روز اگر کسانی بخواهند کاری کارستان را برای میهن و مردم اجرا کنند، باید هنر گسستن از تمام علائم و نشانه های خشونت و نفرت و کینه توزی را در وجود خودشان لایروبی کنند و یاد بگیرند که با مغز خودشان بیندیشند و به کندن تمام لایه ها و پوسته ها و برچسبهایی که به وجود آنها آویخته شده اند، همّت کنند تا نم نم به کشف کاریز در وجود خودشان کامیاب شوند و اصالت خود را بزییند و مدام تابع و دنباله رو و مقلّد و مفعول نمانند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

پروسه تحریف و تقلیب و مصادره به مطلوب کردن فروزه های خدایان ایرانی که محصول تجربیات اقوام ایرانی در گردآمد و باهمزیستی آنها بود از طرف قدرتپرستان بی فرّ به غارت رفت و علیه پرنیسپهای فرهنگ باهمستان مردم ایران، هدفمند و مغرضانه، تجاوزات آشکار و پنهان به همّت موبدان و متولیان و خادمان قدرت صورت گرفت. هنوز که هنوز است زبانهای اقوام ایرانی از بزرگترین پاسداران و نگهبانان فرهنگ ایرانی هستند که حقوق آنها از طرف حُکّام نالایق تا امروز پایمال شده است. در «زبانهای عربی، کردی، ترکی، گیلکی، مازندرانی، لری، بلوچی، سغدی، تاجیکی، پشتو و خوارزمی و دیگر زبانهای ایرانی» میتوان اصالت معانی و تصاویر کلیدی اسطوره های ایرانی را تمییز و تشخیص داد؛ نه در زبان رسمی و کلیشه ای و ساخته و پرداخته موبدان تبهکار. بُنمایه های فرهنگ ایرانیان [= گزند ناپذیری جان و زندگی، مهرورزی، دادورزی، راستمنشی»] از همان سپیده دم تاریخ و فرهنگ جهان آرایشان به شدّت با قدرت و آزار و خشم حکومتگران نالایق و بی فرّ در تقابل و مبارزه بوده است تا همین ثانیه های گذرا. پژوهشگری که نتواند پروسه پیکارها و کشمکشها و زیر و بمها و تضادهای اصولی و کلیدی را در متون و آثار به جا مانده از کشمکشهای هزاره ای با زبانی مستدل و منطقی و برهانی مغزدار در زبان فردی خودش بدون رعایت آئتوریته ها و مراجع و اساتید مدّعو و امثالهم به رشته تحریر در آورد، سخنانش و نوشته هایش، ارزش مطالعه نیز ندارند، چه رسد به اهمیّت دادن به آنها. اینکه ما تصوّر کنیم و بدتر از همه به خودمان تلقین کنیم که آنچه را به نام «تاریخ و فرهنگ ایرانی» اتیکت رسمی زده اند، همان «تاریخ و فرهنگ ایرانیان در اصالت وجودی اش» است، همه و همه از ساده لوحی و بیخبری و متابعت و نیندیشیدن و مغعولیّت معصومانه حکایت میکند. تبهکاری و دستکاری و تحریف و تقلیبی که در متون ادبیات بازمانده قبل از فروپاشی ساسانیان به جا مانده اند، میتوانند کوشندگان آزادی و مشتاقان شناخت و آگاهی و دانش بی غرض و مرض را بیانگیزانند تا - چنانچه دلیر و تشنه شناخت باشند- خودشان بدون متابعت و دنباله روی کردن از طیف گوناگون اساتید باختری و خودی به جستجو و کاوشگری بکوشند. هدف از تحصیل در رشته های «ایرانشناسی و ادبیّات فارسی و عربی» نباید این باشد که محصولات قلمی و نظری اساتید را تکرار کرد و بر «حجّت محض بودن و صحت نظرات آنها» مُهر قطعیّت اعتباری و سند سنجش ناپذیر زد. هیچکدام از اینگونه گرایشها با هنر پژوهیدن و سنجشگری و اندیشیدن با مغز خود، سنخیّت ندارند و هرگز و هیچگاه نیز، چیزی بر «شناخت و آگاهی» ایرانیان در هیچ دوره ای از تاریخ نخواهند افزود. نه امروز. نه فرداها.
مسئله حادّ امروز ما باید تلاش برای ریشه یابی دلایل «فلاکتهای فرهنگی و اجتماعی» و فروپاشی و آسیب دیدن «پرنسیپهایی» باشد که در طول قرنهای قرن از طرف »حُکام و طیف تابع آنها» اجرا شده اند. اینکه ما تصوّر کنیم دیگران میتوانند ما را از باتلاقی که محصول قرنها نیندیشیدن و سنجشگری و سرند نکردن میراثهای نیاکان و اجداد و پدرانمان است به بیرون آورند و به جایی نشانند که لیاقت آن را داشته باشیم، همه و همه خودفریبی محض است و علائم نحیف بودن. ایرانی جماعت تا زمانی که نفهمد و در نیابد که «تخمه خود زاست» و استقلال و شکوفایی و ارجمندی اش در گرو زایش و پیدایش گوهر جوینده و پرسنده و نوآفریننده خودش است، اگر سالهای سال نیز به همین روالی بزیید که تا کنون زیسته است، بی شک، انواع و اقسام حکومتها از نوع فقاهتی برسرنوشتش حاکم مطلق و مستبد خواهند ماند و مدام حسب وضعیّت دوران، انواع و اقسام ماسکها را بر خود خواهند آویخت و به همان تبهکاریها و جنایتهایی اقدام خواهند کرد که تمام حکومتهای غاصب از عصر ساسانیان تا حکومت خلفای الله امتداد داده و اجرا کرده اند.
«خود بودن، خود شدن، راه خود را آفرین و رفتن»، به دلیری کاوه سان محتاج و منوط است؛ طوری که انسان جوینده و تشنه استقلال فکر، جرات کند در بارگاه ضحّاک ماردوش، فریاد سر دهد که: «ستم را، کرانه بُوَد». تکرار و دست به سینه ایستادن در برابر ضحّاک و تایید و تصدیق جنایتهای او با «پژوهیدن و پرسشگری و شک کردن»، هیچ سنخیتی و مطابقتی ندارند. حقیقت را گفتن و عمری ملعون و مطرود و گمنام و تنها ماندن، شرف دارد به دروغ گفتن و تظاهر کردن و تکرار و غرغره نظراتی که بر هیچ «پژوهش سنجشگرانه و استدلال ژرف و کنکاوی و شکّ فردی انگیزشی» استوار نیستند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

از پژوهشگران بیگانه فعلا صرف نظر میکنم؛ زیرا هیچگونه پیوندی با بُنمایه های فرهنگ و تاریخ ایران ندارند و کار آنها فقط توصیف و تشریح قصر اجتماع و تاریخ کهنسال ایرانیان از بیرون است و به هیچ وجه از داخل و بنیانهای سوخت و سازی درون آن، آگاهی ندارند. ارزش پژوهش به این است که پژوهشگر بتواند دقیقا مراحل و شیوه ها و نحوه های تقلیب و تحذیف و تحریف و ساخته های مغرضانه موبدان زرتشتیگری را در متونی که سلطان صاحبقران بر آن بوده اند و تولیّت آن را داشته اند، رسوا و آشکار کند و نشان دهد. تکرار هزار بار جویده شده موبدان زرتشتیگری و پژوهشگران بیگانه، اصلا و ابدا با «پرنسیپ پژوهشگری و وجدان کار علمی» اصلا و ابدا، هیچ سنخیّتی ندارند. پژوهشگری که به هنر شکاّک بودن و ردیابی کریمینولوژیستی و پرسشهای مته به خشخاش گذاری و تدقیق شدن سنجشگرانه در خصوص تاریخ و فرهنگ ایرانیان توانمند نباشد، محصولات قلمی و ادّعاهای گفتاری اش؛ ولو استادترین استادان دانشگاههای ایران و جهان باشد و روزانه میلیونها نفر به پای درس حوزوی اش بنشینند، پشیزی ارزش ندارند؛ گیرم که در هر کوی و برزنی هر کسی که مدّعی «ایرانشناسی و شاهنامه شناسی» امیشود، به حرفها و نظرات چنان استادانی، ارجاع و استناد کور و متابعت بدون هیچ امّا و اگری کند. گفتن حقیقت به دلاوری و رادمنشی و استقلال اندیشه و پایبندی به وجدان فردی و پژوهشی منوط است؛ نه به داشتن مدارک و مدارج و تقدیر نامه ها و رئیس فلان و بیسار دیپارتمن بودن و استاد این دانشگاه و آن دانشگاه بودن و امثالهم.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

تاریخ تحوّلات فرهنگی و اجتماعی ایرانیان را به هیچ وجه من الوجوه نمیتوان از آنچه که به نام «تحقیقات آکادمیکی و رسمی» نامیده میشود -خواه در ایرانیکا منتشر شده باشند، خواه به صورت رساله ها و کتابهای جداگانه از طرف ناشران مختلف- در هر صورت بر «پرنسیپ پرسش و اندیشیدن و کنجکاوی و شناختجویی» استوار نیستند؛ بلکه فقط گردآمدهای آویخته به صدها سند و کتابنامه و مراجع و غیره و ذالک هستند بدون «هیچ اندیشیدنی و تفکّری در باره مطالب». کاملا آکادمیک پسند بدون هیچ بهره ای و ایده ای و کارگشاینده ای.
مسئله اندیشیدن در باره «تاریخ و فرهنگ ایرانیان و بویژه» اساطیر ایرانی و ادیان متنوّع برآمده و سرکوب شده در تاریخ ایران و جنبشهایی که در طول تاریخ قرون در جغرافیای امپراطوری ایران و سپس جغرافیای فعلی ایران، به وجود آمده اند و به شدّت با آنها مبارزه شده است، به «مغز فلسفی بسیار نیرومند و آزاد از هر گونه وابستگیهای عقیدتی/مذهب/.ایدئولوژیک/.نظریّه ای آکبندی» منوط و ملزم است. مسئله تحقیق به معنای این نیست که کی چی گفت؟. کی چه ادّعایی و نظری» میکند؛ بلکه مسئله تحقیقی که صنار سی شاهی ارزش داشته باشد و خردلی بر شناخت بشری بیفزاید این است که به دنبال «چرایی و پاسخ به چرایی و چگونگی» تقلیبات و تحریفات و تناقضات و تصنّعات باشد و مهمتر از همه، «کشف و شناخت» تصاویر و معانی اصلی از جعلیات بعدی و تحمیل شده به تصاویر و مفاهیم و کلمات که تلاش شده است از طرف موبدان، آنها را با اصل، مطابقت دهند؛ ولی به دلیل جنایتهایی که مرتکب شده اند با تمام فوت و فنهایی که به کار بسته اند، ردّپای تبهکاریهای خودشان را به جا گذاشته اند و دقیقا از طریق ردّ پاهاست که میتوان به «کشف حقیقت» و دلایل خصومت و کینه توزی موبدان با بُنمایه های فرهنگ ایرانیان راه یافت.
آثار و مقالات و بحثهایی که تا امروز به نام ایرانشناسی، شاهنامه پژوهی، باستنان شناختی [تاکید کنم که باستان بر خلاف ذهنیّت اماله ای امروزی اشخاص کثیری که هیچ شناختی از تاریخ و فرهنگ مردم ایران ندارند به معنای سپری شده در زمان فیزیکی نیست و به گذشتهای دور تعلّق ندارد؛ بلکه باستان در بُنمایه های تجربی و زبانهای ایرانی به معنای «مایه های انگیزشیی و تخمه ای و هسته نو آفرینی» است] و امثالهم صورت گرفته اند، همه بدون استثنا بر مدار «الاهیات زرتشتیگری» گرد آمده اند و سوای تک و توکی پاراگرافها و جسته گریخته نظرات ارزشمند، بقیّه اش پشیزی ارزش ندارند و به هیچ دهکوره ای راه نمیبرند. هنر پژوهشگری و ایرانشناختی به معنای غرغره کردن و نشخوار و بازخوری و بازگویی به شدّت آکادمیکی-علمی با صدها عنوان کتابنامه ای نیست؛ بلکه هنر پژوهشگری به این منوط است که آنچه را نمیخواهند بگویند و کتمان میکنند و تحریف کرده اند و مدام با بی شرمی توصیف نشدنی به حیث «افسانه و خیالات و خرافات و چرندیات و چرت و پرت و هجویات» اتیکت زده اند و همچنان می زنند با کند و کاوهای فردی به کمک مغز اندیشنده و پرسنده و شکّاک بررسی کرد و به شناخت و کشف حقیقت گورانیده شده کامیاب شد. بنابر این به جای خودفریبی و بازماندن به آنچه که «ایرانشناسان بیگانه» که هیچ پیوندی با تاریخ و فرهنگ ایرانیان ندارند و همچنین به جای متابعت از اساتید و آکادمیکرهای ایرانی که تمام عمرشان به حیث مقلّد و تابع و هر چی آقای باختر زمینان گفتند، سپری کرده اند تا امروز، یاد بگیریم که راه خودمان را با پرسش و جستجو بدون متابعت کردن از مشقنویسیهای به شدّت علمی آنها! بجوییم و بیافرینیم و به زایش دیدگاهها و اندیشه ها و ایده هایی کامیاب شویم که محصول کاوشها و پرسشهای خودمان باشد؛ نه تلقینات زلم زیبمویی و علم نمای دیگران که تا امروز به بدبختی و ذلالت و نکبت ایرانی با پرت و پلا نویسیهای خودشان به نام «پژوهش علمی- آکادمیکی» امتداد فاجعه بار داده اند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان