ما تعدادی از مادران پارک لاله برای شرکت در مراسم سومین سالگرد مصطفی کریم بیگی بر مزار او واقع در شهریار، امام زاده مهدی جعفر حاضر شدیم. برای رسیدن به مزار مصطفی بایستی راهی طولانی و نا آشنا را طی می کردیم تا به مزارش برسیم و با اینکه چندین بار به آنجا رفته بودیم، با کلی پرس و جو مزارش را یافتیم و خوشحال بودیم زیرا برای احترام گذاشتن به مصطفی و هدف والای او که جان شیرین اش را در این راه داده بود و برای همراهی با عاشقانی چون خانواده اش و بخصوص مادر و خواهر نازنین اش، شهریار که هیچ، اگر راهی ده برابر شهریار هم بود، می رفتیم تا به آنها بگوییم مصطفی را کشتند، ولی ما هستیم و تا به آخر همراه تان خواهیم بود تا به هدف مشترک مان برسیم.
با وجود دوری راه و سردی هوا، افراد زیادی حضور یافته بودند که در این میان تنی چند از خانواده جان باختگان و زندانیان نیز بودند. از جمله: لادن مصطفایی همسر حسن پور، گوهر عشقی مادر ستار بهشتی، برادر محمد علی راسخی نیا، اکرم نقابی مادر سعید زینالی، زهرا صدر مادر شنبم سهرابی، خواهر شهرام فرج زاده، منصوره بهکیش خواهر 5 جان باخته دهه 60، مادر و پدر و خواهر مصطفی کریم بیگی و دیگر اعضای خانواده و هم چنین بسیاری از دوستان و آشنایان پیر و جوان.
مراسم با صحبت های شهناز اکملی، مادر مصطفی شروع شد. او از تمامی همراهان که در این هوای سرد در مراسم سالگرد مصطفی شرکت کرده اند، تشکر کرد. او تاکید کرد که اگر من هنگام صحبت بغضی دارم، "این بغض نشانه ی ضعف من نیست، نشانه دردی است که در دلم دارم ولی با قدرت ایستاده ام، درست است که مصطفی دیگر در بین ما نیست و صدایش را بریده اند و جای خالی اش هر لحظه با ماست، ولی من صدای مصطفی هستم و تا زمانی که زنده هستم، صدای او خواهم بود و خواست او را فریاد می زنم و هر چقدر که فشار را بیشتر کنند، صدایم را بلندتر خواهم کرد و بعد از مرگم نیز مریم خواهرش باید صدای او باشد. سپس از جمع خواست "سرود یار دبستانی" که مصطفی خیلی دوست داشت را با همدیگر بخوانند."
سپس خانم اکملی دل نوشته ای زیبا که با قلمی بسیار شیوا نوشته شده بود و بخشی از احساس اش را به روی کاغذ آورده بود را خواند. حرف هایی که از دل برآمده بود و بر دل تک تک شرکت کنندگان در مراسم نشست.
پس از آن دیگر خانواده های جان باختگان از جمله: مادر ستار، همسر حسن پور ، مادر سعید، مادر شبنم، برادر راسخی نیا، منصوره بهکیش به تناوب در مورد عزیزان کشته شده خود و شیوه جان باختن آنان صحبت کردند. همگی بار دیگر اعلام کردند که تا محاکمه جنایتکاران و دادخواهی آرام نخواهند نشست و هر روز صدای شان را بلند و بلندتر خواهند کرد. پس از آن سرود سراومد زمستون به صورت دسته جمعی خوانده شد.
در پایان خانواده ی کریم بیگی از تمامی شرکت کنندگان و بخصوص مادران پارک لاله که از سال 88 تا کنون همیشه همراه خانواده های آسیب دیده بودند، تشکر کردند و شرکت کنندگان را برای صرف ناهار به طرف سالنی هدایت کردند.
مادران پارک لاله ایران
9 دی ماه
افزودن دیدگاه جدید