پس از 28 سال ، عمق فاجعه پیدا نیست. هنوز آمار و تصویر روشنی از شهیدان قتل عام در زندانهای شیراز و اصفهان و رشت وتبریز و اردبیل ومشهد و اهواز و آبادان و زاهدان وکرمان وسایر شهرهای بزرگ وجود ندارد و اطلاعات از نحوه اعدام و اعدام شدگان بسیاری از شهرها در حد صفر است. در برخی از زندانها حتی یک نفر زنده بیرون نیامد تا بگوید چگونه زندانیان را کشتند و در کدام دیار به خاک سپردند. در واقع پروسه اعدام زندانیان سیاسی مارکسیست و مجاهد تا پایان سال 1368 ادامه یافت و بسیاری از زندانیان سیاسی مارکسیست ومجاهد را در سال 68 با عنوان قاچاقچی، سارق و قاتل در میادین شهرها اعدام کردند.
فرمان این جنایت علیه بشریت را "خمینی خون آشام" با دستخط خودش صادر کرد. وتمام سردمداران این رژیم از صدر تا ذیل در قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان خونین 67 دست داشته اند. از "خامنه ای جلاد پست " و شیخ کوسه مندیل به سر رفسنجانی
رژیم جنایتکار وچپاولگر جمهوری اسلامی از سال 60 برای کشتار گسترده زندانیان سیاسی بارها طراحی کرده وبرنامه ها داشت.اما نخستین گام سراسری و اقدام عملی برای قتل عام در پاییز و زمستان سال 66 با اجرای طرح تفکیک و طبقه بندی زندانیان، در تمام زندانها، آغاز شد. این یک حرف بیهوده ومضحکی است که عده ای نا آگاه می گویند رژیم جمهوری اسلامی به دلیل حمله مجاهدین و عملیات فروغ جاویدان دست به این کشتار بزرگ زد ، در سال 66 مجاهد مسعود مقبلی(فرزند عزت الله مقبلی دوبلور و بازیگر محبوب) را به زندان توحید می برند (کمیته مشترک ضدخلقی رژیم شاه) ودر آنجا پاسداران به مسعود می گویند حواستان به خودتان باشد و باید توبه کنید ما می خواهیم به فرمان امام همه شما را بکشیم!
اما در مورد تعداد جانباختگان
رضا ملک ، معاون سابق وزارت اطلاعات می گوید در تابستان 67 به فرمان خمینی 33700 نفر از زندانیان سیاسی اعدام شدند و در گورهای دسته جمعی به خاک سپرده شدند. محمد نوری زاد که در سابق از طرفداران دو آتشه جمهوری اسلامی و از افراد نزدیک به بیت خامنه ای بود ، این آمار را تایید می کند. اما به طور قطع آمار جانباختگان تابستان خونین سال 67 بیش از این ارقام است و زمانی که رژیم جمهوری اسلامی سرنگون شود آنوقت تعداد دقیق جانباختگان مشخص خواهد شد.
آری ، این دلاوران مارکسیست و مجاهد که از شجاع ترین و آگاه ترین فرزندان خلق شریف ایران بودند، مرگ را به سخره گرفتند و در برابر خنجر و تندر ایستادند، خانه را روشن کردند و رفتند.
از مرگ..
هرگز از مرگ نهراسیده ام
اگر چه دستانش از ابتذال ، شکننده تر بود.
هراس من - باری - همه از مردن در سرزمینی است؛
که مزد گورکن ،
از آزادی آدمی
افزون تر باشد.
جستن
یافتن
و آنگاه
به اختیار برگزیدن
و از خویشتن خویش
باروئی پی افکندن ...
اگر مرگ را از این همه ارزشی بیش تر باشد ،
حاشا حاشا که هرگز از مرگ هراسیده باشم.
"زنده یاد احمد شاملو (ا. بامداد)"