مرا شناسایی کن

آنا هلیگان و آلیس کادی
گزارش از واسنار، هلند و لو سلیر، فرانسه

یک جفت کفش قرمز، دو گردنبند مهره‌ای و یک سکه ۱۰ پنسی از معدود سرنخ‌هایی هستند که ممکن است به شناسایی دختری نوجوان که بیش از ۴۰ سال پیش در غرب فرانسه به قتل رسیده است، کمک کنند.

مرگ او یکی از ۴۶ پرونده حل‌ نشده‌ای است که پلیس اروپایی به‌عنوان بخشی از مرحله دوم کمپینی آغاز کرده تا نام‌های زنان مقتول ناشناس را پیدا کند.

پوشش خبری سال گذشته بی‌بی‌سی و فراخوان برای شناسایی یک زن مقتول بریتانیایی موجب شد هویت او پس از حدود ۳۰ سال شناسایی شود.
یورگن استوک، دبیرکل اینترپل که این کارزار را هماهنگ می‌کند، در بیانیه‌ای گفت: «ما می‌خواهیم این زنان فوت شده را شناسایی کنیم، جواب سوالات خانواده‌هایشان را بدهیم و عدالت را برای قربانیان به ارمغان آوریم.»

او افزود: «چه یک خاطره باشد، چه راهنمایی یا یک داستان مشترک، کوچک‌ترین جزئیات می‌تواند به کشف حقیقت کمک کند.»

مرحله دوم کمپین «عملیات شناسایی من» شامل پرونده‌هایی در هلند، آلمان، بلژیک، فرانسه، ایتالیا و اسپانیا می‌شود.

جزئیات هر یک از این پرونده‌ها در وب‌سایت اینترپل منتشر شده است، به همراه عکس‌هایی از اشیاء شناسایی احتمالی و بازسازی‌های چهره‌ای.

اکثر قربانیان بین ۱۵ تا ۳۰ ساله تخمین زده می‌شوند.

جسد دختر نوجوانی که کفش‌های قرمز، گردنبندهای مهره‌ای و یک سکه ۱۰ پنسی داشت، در سال ۱۹۸۲ زیر لایه‌هایی از برگ در کنار جاده‌ای در نزدیکی روستای لو سلیه پیدا شد. جسد او چندین ماه در آنجا بوده است.

محل پیدا شدن جسد این دختر حالا پر از بوته‌، گیاه گزنه و شاه بلوط هندی است. فرانک دانرول، کارآگاه می‌گوید که بدن او «مثل زباله رها شده بود.»

او اضافه می‌کند: «هیچ احترام و هیچ توجهی به او قبل از مرگش وجود نداشت.»

سکه ۱۰ پنسی باعث شد که کارآگاهان تصور کنند که او یا بریتانیایی بوده یا قبل از قتلش به بریتانیا سفر کرده است، گرچه احتمال دارد او آن سکه را پیدا کرده یا کسی به او داده باشد.

پلیس تصمیم گرفته است جزئیاتی درباره نحوه قتل او ارائه نکند تا از اینکه «متهمان جعلی» مسئولیت قتل را برعهده بگیرند، جلوگیری کند.

متأسفانه، بقایای جسد این دختر نوجوان دیگر قابل پیدا کردن نیست، که این مسئله کار محققان پرونده‌های حل‌ نشده را پیچیده‌تر می‌کند.

کارآگاه دانرول می‌گوید: «اگر بتوانیم بقایای جسد او را پیدا کنیم، ممکن است بتوانیم با کار روی دی‌ان‌ای او خانواده‌اش را پیدا کنیم.»

آلن بریه، کارآگاه بازنشسته، که در آن زمان روی این پرونده کار می‌کرد، آن را به‌عنوان یک «معمای سه‌ گانه» توصیف می‌کند.

او می‌گوید: «عجیب‌ترین و باور نکردنی‌ترین چیز این بود که ما کسی را داشتیم که به قتل رسیده بود، چون می‌دانستیم او به قتل رسیده، اما هرگز نمی‌توانستیم بفهمیم نام او چیست، اهل کجا بود یا چه کسی او را کشته است.»

بی‌بی‌سی با زنی صحبت کرد که به یاد می‌آورد کشف جسد او در روستا ایجاد وحشت کرد، اما چون قربانی محلی نبود، اکثر مردم آن را فراموش کردند و به زندگی خود ادامه دادند.
کارزار «عملیات شناسایی من»، که سال گذشته انجام شد، اولین باری بود که اینترپل به صورت عمومی فهرستی با نام «اعلان‌های سیاه» را منتشر می‌کرد که به دنبال اطلاعات در مورد اجساد ناشناس بود. چنین اطلاعیه‌هایی معمولاً فقط به‌طور داخلی در میان شبکه‌های داخلی اینترپل منتشر می‌شدند.

در سراسر اروپا، سهولت در حرکت به دلیل مرزهای باز، افزایش مهاجرت جهانی و قاچاق انسان باعث شده است افراد بیشتری در خارج از کشور خود مفقود شوند. دکتر سوزان هیچین، هماهنگ‌کننده واحد دی‌ان‌ای اینترپل می‌گوید: «این زنان قربانی بی‌عدالتی دوگانه شده‌اند. آن‌ها دوبار قربانی شده‌اند: یک بار از طریق یک عمل خشونت‌آمیز به قتل رسیده‌اند و بعد از مرگ نامشان مشخص نشده است.»

اینترپل از رسانه‌های اجتماعی هدفمند برای تبلیغ کارزار در مکان‌ها و جمعیت‌شناسی‌های خاص استفاده می‌کند. پلیس جهانی همچنین از سلبریتی‌ها خواسته است که به نمایندگی از زنان ناشناس و بی‌نام صحبت کنند.

پرونده دیگری که اینترپل امیدوار است مردم بتوانند در حل آن کمک کنند مربوط به زنی است که جسدش حدود دو دهه پیش در واسنار هلند کشف شد.

کشف این جسد، اولین پرونده ساندرا باسبنک، کارشناس پزشکی قانونی هلندی بود. او به یاد می‌آورد که آن زن را به صورت دمر در تپه‌های شنی دیده است، بدون اینکه هیچ نشانه آشکاری از جراحت یا درگیری داشته باشد.

کارآگاه باسبنک می‌گوید آن زن شلوار چهارخانه قهوه‌ای و کفش‌های براق قرمز به پا داشت و می‌افزاید: «غیرمعمول است اگر بخواهی با این لباس‌ها برای پیاده‌روی به ساحل بروی.»

او اضافه می‌کند: «او بسیار ورزشکار و خوش‌اندام بوده، سربند و عینک آفتابی به چشم داشت. دکمه‌های لباسش بسته بود و شال گردنی به دور گردن داشت.»

تحلیل‌های پزشکی قانونی مشخص کرد که این زن در اروپای شرقی به دنیا آمده و پنج سال آخر زندگی خود را در اروپای غربی گذرانده است.

بعد از تحقیقات مشخص شد سرنخ یکی از کلیدهایی که همراه او بود به آلمان می‌رسید.

کارآگاه باسبنک می‌گوید: «شاید او مرا در کارم بهتر کرده است. هرگز تسلیم نشو شعار من است. من در کاری که انجام می‌دهم مصمم هستم و شاید او دلیلش باشد.»

کارآگاه باسبنک امیدوار است که کارزار جدید «شناسایی من» به روشن شدن سرنخ‌های جدیدی کمک کند و به نوعی پایانی برای پرونده در پی داشته باشد.

البته دلیل خوبی هم برای خوش‌بینی او وجود دارد.

خانواده ریتا رابرتز، زن بریتانیایی که در بلژیک به قتل رسیده بود از طریق گزارشی در بی‌بی‌سی، خالکوبی گل رز سیاه متمایز او را تشخیص دادند.

آخرین تماسی که خانواده‌اش با او داشتند از طریق کارت پستالی در ماه مه ۱۹۹۲ بود. جسد او ماه بعد پیدا شد.

دانا، خواهر ریتا می‌گوید وقتی به خانواده او گفته شد که جسد واقعاً متعلق به ریتا است، بشدت گریه کرد. برای آن‌ها، این پایان دهه‌ها عدم قطعیت بود.

دانا می‌گوید در حالی که اطلاع از مرگ قطعی خواهرش سخت بوده است، او ازاینکه حالا ریتا «در آرامش» است، او خیالش راحت شده است.

اکنون که او شناسایی شده است، خانواده‌اش از عموم مردم درخواست می‌کنند هرگونه اطلاعاتی، هرچند کوچک، که به تحقیقات کمک کند، ارائه دهند. آن‌ها همچنین امیدوارند که زنان مقتول دیگر نیز شناسایی شوند.

دانا می‌گوید: «آن‌ها خواهر، مادر و خاله‌ هستند. فقط به این دلیل که نامی ندارند، تصور نکنید که انسان نیستند.»