جناب کیانوش,
اول حرف دوم را میزنم. فرمودید "...کشور بزرگ ایران ،حداقل 75 زبان لهجه به ثبت رسیده دارد،....". کشور بزرگ هندوستان ۷۸۰ و کشور کوچک پاپوآ گینه نو ۸۳۹ زبان دارند و هنوز یک کشورند ( ویکیپدیا ).
پاسخ به سئوالات شما را باید کسانی بدهند که معلومات و تجربیات فراوانی در باره این موضوعات داشته و بدون تعصب اظهار نظر نمایند. من در کامنت قبلی خلاصه نظریات نویسنده و روزنامه نویس کهنسالی را آوردم که با زمینه تجربه شخصی در باره سیاست خارجی آمریکا و ۶۰ -۵۰ سال زندگی در دو قاره اروپا و آمریکا, تیتر آخرین مقاله اش /the-plague-of-nationalism یعنی طاعون ناسیونالیسم میباشد و ترجمه درست دو جمله اول مقاله اینست "در دنیا به اندازه کافی کشور وجود دارد. اگر از من بپرسید, میگویم تعداد لعنتی آنها [کشور] بسیار زیاد است".و در پایان میگوید اگر کشور ها حق تعیین سرنوشت دارند چرا ایالات و شهر ها و
فدرالیسم به هر شکلی, تقسیم قدرت بین دولت مرکزی و ایالت های تابع است و میزان این تقسیم قدرت اگر هم بر سنگ قانون اساسی منقوش شده باشد مشمول تفسیر دادگاه عالی خواهد بود و بنا براین دائما در حال تغییر میباشد. اجرای قانون فدرال مستلزم آگاهی افرادی ست که " ملت " را تشکیل میدهند و به آن مرحله بلوغ رسیده اند که مستحق این نوع حکومت باشند. همه را نمیتوان با شهروند سوئیس یکسان دانست. حکومت فدرال احتیاج به وجود و ابراز محبت بین اعضای آن دارد نه ابراز نفرت و توهین و تمسخر و بی ادبی.
علاوه بر آن به دل دامادی میگفت که نصف معامله تمام است. در مملکتی که از شش جهت, خارجی در آن نفوذ دارد میزان قدرت ملت جهت رسیدن به آرمان و آرزوی خود احتمالا بسیار کمتر از ۵۰ در صد است. ولی نمیتوان کاملا نا امید شد. یعنی "بیچاره نیستم من و در فکر چاره ام - بی چاره آن کسی ست که در فکر چاره نیست". شاید ایران گلوبال با ایجاد محبت در بین گروه های مختلف در فکر چاه بوده و بتواند کمک راه باشد.